• Strona poczÂątkowa
• 60 5194
• 31 1522

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Złapał go za ramię.- Chodz
.- Zjeżdżaj stąd, Ray, zaraz im dołożę!Garraty pchnął McVriesa nasadą dłoni mocno, boleśnie.- Zaraz dasz się zastrzelić, dupku.Minął ich Stebbins.McVries popatrzył na Garraty'ego, jakby dopiero teraz go rozpoznał.Sekundę póz
niej Garratydostał trzecie upomnienie i wiedział, że McVries może być tylko sekundy od czerwonej kartki.- Zjeżdżaj do diabła - rzekł McVries martwym głosem.Znowu zaczął iść.Garraty maszerował razem z nim.- Myślałem, że zaraz zarobisz kulkę - powiedział.- Ale żyję.Dzięki pewnemu muszkieterowi.- McVries podniósł rękę do blizny.- Kurwa,wszyscy zarobimy kulkę.- Ktoś wygra.Może jeden z nas.- To oszustwo.Nie ma zwycięzcy, nie ma nagrody.Biorą ostatniego gościa za jakąś stodołę i doniego też walą z karabinu.- Nie rób z siebie durnia! - wrzasnął wściekle Garraty.-Nie masz zielonego pojęcia, co mó.- Wszyscy przegrywają - powiedział McVries.Jego oczy wyglądały z ciemnych oczodołów jakgroz
ne zwierzątka.Szli sami.Inni trzymali się z daleka.McVries wygłupił się maksymalnie, Garraty też - postąpiłwbrew własnym interesom, kiedy uchronił McVriesa przed wypadnięciem z gry.- Wszyscy przegrywają - powtórzył McVries.- Lepiej będzie, jak to zrozumiesz.Szli nad linią kolejową.Szli betonowym mostem.Po drugiej stronie minęli zabity deskami barmleczny z napisem: OTWARCIE 5 CZERWCA.Olson dostał upomnienie.45Garraty poczuł klepnięcie w ramię i odwrócił się.To był Stebbins.Wyglądał nie gorzej ani nielepiej niż w nocy.- Twój przyjaciel ma świra na punkcie majora - zauwa-żył.McVries nie okazał w żaden sposób, że coś usłyszał.- Chyba tak - powiedział Garraty.- Mnie samemu minęła już ochota, żeby zaprosić go do domuna podwieczorek.- Obejrzyj się.Garraty zobaczył nadjeżdżający drugi transporter, a zaraz trzeci, który właśnie wyłonił się zbocznej drogi.- Major przybywa - rzekł Stebbins - i wszyscy będą wiwatować.- Uśmiechnął się.- Jeszcze nieczują do niego nienawiści.Jeszcze nie.Tylko tak myślą.Myślą, że przeszli piekło.Ale zaczekaj donocy.Zaczekaj do jutra.Garraty popatrzył niespokojnie na Stebbinsa.- A co będzie, jeśli zaczną syczeć, buczeć i rzucać w niego manierkami?- Czy zaczniesz syczeć, buczeć i rzucać w niego manierką?- Nie.- Nikt inny też nie.Zobaczysz.- Stebbins.myślisz, że wygrasz, no nie?- Tak - powiedział spokojnie Stebbins.- Jestem tego pewien.-1 przesunął się do tyłu na swojązwykłą pozycję.O piątej dwadzieścia pięć Yannick dostał czerwoną kartkę.A o wpół do szóstej, zgodnie zprzewidywaniami Stebbinsa, przybył major.Rozległ się rosnący warkot, kiedy dżip wyskoczył nad szczyt wzgórza za nimi.Potem autoprzemknęło z rykiem obok.Major stał na baczność.Jak poprzednio salutował w pozycji na prawopatrz.Dreszcz śmiesznej dumy przebiegł Garraty'emu przez pierś.Nie wszyscy wiwatowali.Collie Parker splunął na asfalt.Barkovitch zagrał na nosie.McVriestylko się przyglądał, ruszając bezgłośnie ustami.Olson zdawał się w ogóle nie dostrzegać majora; jakpoprzednio wpatrywał się w ziemię.Garraty wiwatował.Tak samo Percy jak mu tam i Hark-ness, który chciał napisać książkę,Wyman, Art Baker i Sledge, który właśnie załapał drugie upomnienie.Major przejechał i znikł.Garraty trochę się wstydził.Było nie było, zmarnował energię.Droga biegła przy parkingu z używanym samochodami, gdzie urządzono im salut na dwadzieściajeden klaksonów.Wzmocniony głos unoszący się nad podwójnymi rzędami turkoczącychplastikowych proporców oznajmił zawodnikom - i widzom - że nikt nie pobił wskaz
nika sprzedażydodge'ów McLarena.Wszystko to wydało się Garraty'emu trochę przygnębiające.- Czujesz się już dobrze? - spytał niepewnie McVriesa.- Z
wietnie - powiedziaÅ‚ McVries.- Fantastycznie.Zamierzam maszerować z palcem w tyÅ‚ku iprzyglÄ…dać siÄ™, kiedy wszyscy padajÄ… wokół jak muchy.To ci frajda.WÅ‚aÅ›nie wykonaÅ‚em w pamiÄ™cidziaÅ‚ania.a byÅ‚em w szkole bardzo dobry z matmy.i wyszÅ‚o mi, że jeÅ›li utrzymamy tempo, uda siÄ™nam przejść przynajmniej pięćset kilometrów.To nawet nie rekord.- Może byÅ› tak poszedÅ‚ sobie gdzieÅ› indziej, skoro zamierzasz wstawiać takie gadki, Pete -powiedziaÅ‚ Barker.Po raz pierwszy w jego gÅ‚osie pojawiÅ‚o siÄ™ zniecierpliwienie.- Przepraszam, mamusiu - rzekÅ‚ kwaÅ›no McVries, ale siÄ™ zamknÄ…Å‚.DzieÅ„ siÄ™ rozjaÅ›niÅ‚.Garraty zdjÄ…Å‚ kurtkÄ™, przerzuciÅ‚ jÄ… przez ramiÄ™.Droga byÅ‚a pÅ‚aska.Od czasudo czasu pojawiaÅ‚y siÄ™ domy mieszkalne, maÅ‚e zakÅ‚ady i gospodarstwa wiejskie.Sosny, którepoprzednio obrastaÅ‚y drogÄ™, ustÄ…piÅ‚y miejsca barom mlecznym, stacjom paliwowym i domkompracowników rolnych, które wyglÄ…daÅ‚y jak podÅ‚użne pudeÅ‚ka ustawione na sztorc.Wiele z nich miaÅ‚owywieszki: NA SPRZEDA%7Å‚.W dwóch oknach Garraty dostrzegÅ‚ znajomy napis: MÓJ SYN ODDAA
%7łYCIE W PATROLACH.- Gdzie jest ocean? - spytał Collie Parker.- Tak tu wygląda, jakbym był z powrotem w Illinois.- Idz
, nie marudz
- powiedział Garraty.Znów myślał o Jan i o Freeport nad oceanem.- Jest, gdzietrzeba.Jakieś sto siedemdziesiąt trzy kilometry na południe.- Jasna cholera.Ale to zabity dechami stan.- Parker był silnie zbudowanym blondynem wkoszulce polo.Miał twarde spojrzenie, którego nawet noc na drodze nie zmieniła.-Wszędzie drzewa!Jest tu jakieś miasto w tej cholernej głuszy?46- My, tutejsi, jesteśmy pieprznięci - rzekł Garraty.- Myślimy, że fajniej jest oddychać świeżympowietrzem niż smogiem.-W Joliet nie ma żadnego smogu, kmiocie! - rzucił z wściekłością Collie Parker.- Co ty mi tuzalewasz?- Może nie ma smogu, ale ludzie stamtąd są nie do wytrzymania - odparł mu Garraty.Był zły.- Gdybyśmy byli u mnie, tobym ci jaja wyżął za takie gadanie.- Chłopcy, chłopcy - wtrącił McVries.Odzyskał dawny sardoniczny humor.- Czemu niezałatwicie tego jak dżentelmeni? Pierwszy, któremu odstrzelą łeb, stawia drugiemu piwo.- Nie cierpię piwa - rzekł bez namysłu Garraty.Parker zarechotał.- Ty buraku jeden! - powiedział i odszedł.- Giez go ukąsił - stwierdził McVries.- Wszystkich pokąsały dziś rano.Nawet mnie.A to takipiękny dzień.Prawda, Olson?Olson się nie odezwał.- Olsona też pogryzły - powiedział do Garraty'ego McVries.- Olson! Hej, Hank!- Daj mu spokój - mruknął Baker.- Hej, Hank!! Masz ochotę na spacerek?- Idz
do diabła - burknął Olson.- Co?! - zawołał radośnie McVries, przykładając rękę do ucha.- Co godocie, kumie?!- Do diabła! Do diabła!! - wrzasnął Olson.- Idz
do diabła!- Aha, o to ci chodzi.- McVries pokiwał mądrze głową.Olson znowu wpatrywał się w ziemię, a McVries miał dość podjudzania go.jeśli go podjudzał.Garraty myślał o tym, co powiedział Parker, pleczysty bywalec barów, wodzirej sobotnichpotańcówek i pijatyk.Parker - bohater w czarnych skórach.Jakie miał pojęcie o Maine? On sammieszkał w Maine przez całe życie, w miasteczku Porterville, tuż na zachód od Freeport.Dziewięciuset siedemdziesięciu stałych mieszkańców, ani jednego skrzyżowania ze światłami, ale,cholera, co takiego nadzwyczajnego jest w Joliet, w stanie Illinois?!Ojciec Garraty'ego powiadał, że Porterville to jedyne miasteczko w powiecie, w którym jestwięcej cmentarzy niż ludzi.Ale to czyste miasteczko [ Pobierz całość w formacie PDF ]