Christophe Rufin Jean Zapach Adama

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Po każdymtelefonie nalegał, by zaczekać w kawiarni.Kerry roznosiło, lecz niemiała wpływu na tempo wydarzeń.Mota drażnił ją swoją uwodzi-cielską konwersacją przyprawianą dowcipami i aluzjami, które zakażdym razem trafiały jak kulą w płot.Udało się jej nakłonić gowreszcie do rozmowy o polityce.Zapytała o Oswalda Leite, o któ-rym w Stanach Zjednoczonych mówi się, że jest możliwym preten-dentem do fotela prezydenckiego w czasie kolejnych wyborów.Mota z podziwem i entuzjazmem zaczął rozwodzić się na tematpolityka, lecz nie powiedział- niczego, czego Kerry by nie wie-działa.W końcu około piątej wykonał ostatni telefon.Triumfalnieoznajmił, że Deborah właśnie zadzwoniła, że wychodzi od fryzjerai w ciągu godziny będzie w domu.Niespiesznie poprosił o ra-chunek, zapłacił, po czym dłuższą chwilę spędził przy telefonie zpowodu trudnego przypadku medycznego".Był kwadrans popiątej, kiedy nareszcie wyszli z baru i doszli do podjazdu.Jeden zdwóch chłopców czuwających nad samochodami po kilku mi-nutach podstawił auto i ruszyli w drogę.O tej porze ruch w mieście był duży.Ludzie wracali z pracy.Kerry zastanawiała się, czy to ona pechowo wybrała porę prze-mieszczania się po mieście, czy Rio było po prostu wieczniezakorkowane.Niemal cały dzień spędziła pośród jadących lubstojących w miejscu pojazdów.Mota włączył płytę CD z muzykąbrazylijską i zaczął rozprawiać o instrumentach muzycznychtypowych dla południowo-wschodniej części kraju, z której po-chodziła jego rodzina.Kerry, jak rzadko kiedy, nie miała ochotysłuchać opowieści na temat różnicy w brzmieniu cavaquincho iskrzypiec z Sert�o.Patrzyła na jezioro przybierające różne odcienie czerwieni, nalatarnie zapalające się jedna po drugiej.Przygasała zieleń pa-górków, choć ich bazaltowe wierzchołki nadal lśniły w ciepłymświetle zachodu słońca.Mota gadał bez przerwy.Zamilkł niespodziewanie dopiero nakońcu jeziora, gdy skręcili w drogę pnącą się serpentynami nazboczach Corcovado.Samochód połykał wąską wstążkę ciemnegoasfaltu.Wzdłuż drogi wznosiły się wysokie mury posesji.Reflek-tory zainstalowane w ogrodach oświetlały tropikalne drzewa wy-stające ponad ogrodzenia.Kerry widziała już tylko profil swojegokierowcy zarysowujący się raz po raz na tle mijanych plam światła.Twarz Moty, pozbawiona galanterii, nabierała zaskakująco groz-nego i nieustępliwego wyglądu.Od czasu do czasu na zakrętach widać było w dole ciemnepłaszczyzny, sporadycznie oświetlone gołymi żarówkami i neona-mi o białej poświacie.Były to fawele.Tym razem przemówiła Kerry.Zapytała, jak daleko jadą, ktozamieszkiwał tę dzielnicę, czy Deborah nie bała się wracać wie-czorami sama.Mota odpowiadał jej krótkimi zdaniami.Zmieniłasię też jego mimika.Kurtuazyjne grymasy zastąpił enigmatyczny iniepokojący uśmiech.W miarę jak pięli się w kierunku szczytu, domy stawały się corazrzadsze i mijali mroczne strefy, które zapewne były lasami.- To prawda - Mota zazgrzytał zębami - dzielnica nie jest zbytbezpieczna.Kerry nie widziała teraz jego twarzy - lecz odniosła wrażenie,że z niej szydził.- Słyszała pani o amerykańskim dziennikarzu, który prowadziłdochodzenie w sprawie handlu kokainą.- Coś mi to mówi.Co mu się stało?- Znaleziono go w skrzynce.Poćwiartowanego.- I ?- To było tu, w faweli znajdującej się poniżej drogi.Kerry poczuła, że jej żołądek zawiązuje się w supełek.To niebył strach, lecz wzmożona czujność.Kerry przygotowywała się nanieznane doświadczenie, szykowała się do walki.- A wzdłuż drogi - ciągnął Mota - często czają się bandyci.Kerry obserwowała pustą szosę, którą oświetlali reflektorami,jadąc coraz wolniej.- Złodziejom najczęściej chodzi tylko o pieniądze.Czarna ściana lasu ciągnęła się bez końca.- Mimo to - dodał ze szczerym, lecz nieprzyjemnym śmiechem- ludzie nie zawsze wychodzą z tego cało.Nagle w oddali Kerry spostrzegła światła samochodu.- Zwłaszcza nazbyt ciekawscy ludzie.Zanim Mota dokończył zdanie, Kerry pojęła wszystko.Zwiatła,które zauważyła w oddali, nie zbliżały się, samochód stał w po-przek drogi.Wokół pojazdu majaczyły sylwetki ludzi.Spróbowałaotworzyć drzwi, były jednak zablokowane.Gdy odwróciła się doMoty, zobaczyła, że jedną ręką prowadzi, a drugą trzyma w po-gotowiu, by uderzyć ją w razie potrzeby.- Proszę zachować spokój - rozkazał jej.- Jak to mówicie poangielsku, weszła pani do jaskini lwa".Takie grozby nie budziły w Kerry szacunku, lecz pomagały jejpozbyć się ostatnich zahamowań.W mig rozszyfrowała zasadzkę,podwójną grę Moty, fatalne, lecz nieuchronne wyjście, jakie jejzostało.Grzeczna i trochę dziecinna kobieta, która dała się złapaćw sidła, błyskawicznie zamieniła się w Kerry z Fort Bragg.Od rogatek dzieliło ich ponad sto metrów i zabójcy nie zaryzy-kowaliby strzelaniem w ciemno do zbliżającego się samochodu,wiedząc, że w środku siedzi ich człowiek.Z szybkością i precyzją,które całkowicie zaskoczyły Motę, Kerry wymierzyła mu cios iprzejęła kierownicę.Lexus gwałtownie skręcił.Kerry przecięławąską skarpę na poboczu i ruszyła w ciemność.Zbocze byłotak strome, że pas szerokości dwudziestu metrów ogołocony był zdrzew.Samochód porwał ze sobą pojedyncze krzaki i po kilkusekundach wbił się pomiędzy dwa pnie, niczym piłka flippera.Natrzecim drzewie maszyna zatrzymała się niemal pionowo.Kerryzwiniętej w kłębek podczas upadku nic się nie stało.Mota niezapiął pasów.Walnął głową w przednią szybę i nieprzytomny leżałna kierownicy.Drzwi nadal były zablokowane.Kerry pochyliła sięnad Brazylijczykiem i pod jego marynarką zobaczyła rewolwer.Kolbą uderzyła w szybę, która rozprysła się na kawałki.Czuła, jakodpryski szkła rozcinają jej lewe ramię, gdy przeciskała się przezmałe okno.Powyżej na drodze poruszały się światła latarek.Kerry słyszałaodgłos kroków na asfalcie i nawoływania.Leśne poszycie jirzezkilka dni chłonęło deszcz i teraz było śliskie i maziste.Kerry, cze-piając się pni drzew, pomimo bólu, po ciemku ruszyła stromymzboczem w dół.XIRio de Janeiro, BrazyliaZmiercionośna biedronka powoli posuwała się główną alejąBaixady [ Pobierz całość w formacie PDF ]

pdf; download; ebook; pobieranie; do ÂściÂągnięcia

Archiwum

Szukaj