Dessen Sarah Bezsennoć we dwoje

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Nie kołyszesz jej, nie mówisz do niej. Rozmawialiśmy na ten temat na samym początku ciąży. Ojciecpodniósł głos.- Tłumaczyłem ci, że kiedy jestem niewyspany, niepotrafię normalnie funkcjonować, że muszę sypiać co najmniej dzie-więć godzin na dobę.Wiedziałaś o tym.- W porządku, ale mógłbyś się przecież zająć małą w ciągu dnia alborano, żebym miała szansę uporać się z obowiązkami w sklepie.Albonawet. A nie rozmawialiśmy o tym - przerwał jej ojciec - jakie to ważne,żebym skończył książkę tego lata? Ze nie mogę zrobić tego w trakcieroku akademickiego i że tylko teraz mam szansę popracować wspokoju? Tak, oczywiście, tylko.- I właśnie dlatego - ciągnął ojciec, nie pozwalając jej dojść do głosu -nalegałem, żeby zatrudnić nianię.Albo opiekunkę na kilka godzin.Alety nie chciałaś.- Nie potrzebuję niani.Po prostu muszę mieć wolną godzinkę odczasu do czasu.- Więc poproś o pomoc Auden! Przecież dlatego chciałaś, żebyprzyjechała, prawda?Poczułam się tak, jakby ktoś wymierzył mi policzek.Do twarzynapłynęła mi krew.- Nie zaprosiłam Auden po to, żeby opiekowała się małą - za-protestowała Heidi.- W takim razie dlaczego ona tu jest?Zapadła kolejna chwila ciszy.Tym razem przyjęłam ją z radością, boczasem pytanie potrafi zranić dotkliwiej niż odpowiedz.W końcuHeidi powiedziała:- Z tego samego powodu, dla którego chcę, żebyś zajmował się małą.Ponieważ jest twoją córką, a ty powinieneś mieć ochotę na spędzanie znią czasu.- Chryste! - jęknął ojciec.- Naprawdę myślisz.Mieli sobie jeszcze wiele do powiedzenia, to było jasne.Ojciec nigdynie ogranicza się do kilku słów tam, gdzie może mówić do woli.Aletym razem nie zdołałabym go słuchać.Wyciągnęłam kluczyki zkieszeni i wskoczyłam do samochodu.Trzy godziny kluczyłam po ulicach Colby, jeżdżąc wokół uniwer-sytetu, aż do nabrzeża i z powrotem.Miasteczko było zbyt małe, żebysię w nim zgubić, chociaż usilnie się o to starałam.A kiedy wróciłamwreszcie na podjazd pod domem taty i Heidi, zanim weszłam,upewniłam się, że wszystkie światła w środku są pogaszone.Wewnątrz panował spokój, przynajmniej na ile zdążyłam sięzorientować.Wózek stał koło schodów, na poręczy wisiała złożonaszmatka, klucze ojca leżały na stoliku przy drzwiach.Jedyną zmianęstanowił bałagan na kuchennym stole, gdzie piętrzyły się teraz plikikartek, książeczka czekowa Heidi oraz kilka notatników.W jednym znich znajdowały się zapiski świadczące o próbach rozwiązania ta-jemnicy, co mogło się stać z pieniędzmi na jej koncie. ZALICZKI NA PODATEK?", napisała u góry, a pod spodemdodała: LOKATA Z 11 CZERWCA?" oraz SPRAWDZIWSZYSTKIE WYPAATY OD KWIETNIA, POMYAKI?".Sądząc znieporządnego, wręcz chaotycznego wyglądu listy, nie posunęła sięzbyt daleko.Popatrzyłam na te stosy papierów i przypomniałam sobie zasmuconywyraz twarzy Heidi w chwili, kiedy na nią burknęłam.A potempomyślałam o tym, co powiedziała na mój temat w trakcie awantury zojcem.Nie spodziewałam się, że będę ją mieć po swojej stronie.Alejeszcze bardziej zaskoczyło mnie, jak wielką - nawet jeśli tylkoprzelotną - wdzięczność czułam za to, że się za mną wstawiła.Spojrzałam na zegarek.Kwadrans po północy, jak dla mnie bardzowcześnie, bo miałam przed sobą całą noc.Ekspres stał na blacie.Warunki dalekie od tych panujących w barze Rays, ale musiało mi towystarczyć.Nacisnęłam guzik, a kiedy kawa zaczęła spływać dodzbanka, usiadłam przy stole z książeczką czekową Heidi, żeby szukaćtego, co jej umknęło.pięć- HEJ, AUD, TO JA! Co słychać?Głos mojego brata, czysty i radosny, rozbrzmiewał teraz w moimtelefonie na tle pulsujących basów.Bez wątpienia Hollis spędzałprzynajmniej część czasu w miejscach innych niż bary, ale nigdy domnie z nich nie dzwonił.- Nic ciekawego - odparłam, zerkając na zegarek.�sma trzydzieści,czyli u niego dobrze po północy.- Właśnie szykuję się do pracy.- Pracy? - Hollis wymówił to słowo tak, jakby pochodziło z kom-pletnie obcego mu języka.Bo pewnie rzeczywiście tak było.- My-ślałem, że w wakacje zamierzasz leniuchować, przesiadywać na plaży.Uznałam, że nie przez przypadek właśnie tak się wyraził, niemalsłowo w słowo powtarzając to, co usłyszałam podczas ostatniej roz-mowy z mamą - jeśli Hollis mógł oddziaływać na jej sposób myślenia,ona zapewne miała na niego podobny wpływ.Aączyła ich niesamowitawięz, tak silna, że wręcz fizycznie wyczuwalna, niczym falaprzypływu.Matka twierdziła, że to efekt wszystkich tych nocy, kiedyczuwała samotnie przy małym Hollisie.A ja zastanawiałam się, czy tosprawiedliwe, że mój brat tak świetnie radził sobie z kobietami,poczynając od tej pierwszej, jaką w życiu poznał.- No cóż, wcale tego nie planowałam - powiedziałam.Muzyka podrugiej stronie linii nagle zrobiła się głośniejsza, a potem znowuprzycichła.- Po prostu tak wyszło.- Do bani! - orzekł Hollis. Na chwilę stracisz czujność, a zarazprzytrafia ci się coś takiego.Trzeba się mieć na baczności, no wiesz.Wiedziałam.Chociaż cała ta sytuacja nie powinna mnie przecieżdziwić.Ostatecznie nikt mnie do niczego nie zmuszał.Sama byłamsobie winna.A wszystko wydarzyło się następnego dnia po tym, jak przejrzałamdokumenty ze sklepu.- Nie wierzę! - krzyknęła Heidi, kiedy zjawiłam się na dole.Jakzawsze czyhała na mnie w kuchni, z Thisbe przypiętą pasami w no-sidełku.- Kiedy wczoraj wieczorem szłam spać, miałam tu strasznybałagan, a dzisiaj rano.wszystko było w porządku.Prawdziwa zciebie cudotwórczym! Skąd w ogóle wiedziałaś, jak to zrobić?- W zeszłe wakacje pracowałam trochę w biurze rachunkowym- powiedziałam, wyjmując kawę z lodówki.Zanim wstanę, oboje zojcem dawno już opróżniają dzbanek, więc zawsze zawczasu przy-gotowuję kolejny tylko dla siebie.- Drobnostka.- Wczoraj spędziłam dwie godziny na przeglądaniu wyciągów oznajmiła Heidi, sięgając po książeczkę, po czym pomachała nią wmoją stronę.- I nie udało mi się dojść, gdzie tkwi błąd.Jakim cudemwpadłaś na to, że chodzi o podwójne opodatkowanie?Włączyłam ekspres, żałując, że nie mogę przynajmniej wypić kawy,zanim będę musiała z kimkolwiek rozmawiać.Niestety, nie miałamtyle szczęścia.- Z wyciągu wynikało, że coś podobnego wydarzyło się w maju- wyjaśniłam.- Uznałam, że taka sytuacja mogła się powtórzyć, więcprzejrzałam zeznania podatkowe.- W których też panował straszny bałagan, sama nie mogłam w nichnic znalezć! - przyznała Heidi. A teraz wszystkie są posegregowane.Musiałaś spędzić mnóstwo czasu na ich porządkowaniu. Cztery godziny" - pomyślałam.Na głos powiedziałam jednak:- Nie, skąd.Heidi potrząsnęła tylko głową, obserwując mnie, podczas gdy ekspreswyprodukował wreszcie dosyć kawy na ćwierć filiżanki.Szybkoprzelałam ją do kubka. Wiesz - odezwała się w końcu Heidi - od miesięcy zastanawiam sięnad zatrudnieniem kogoś, kto pomógłby mi w robocie papierkowej, aledotąd się wahałam, to taka odpowiedzialna praca.Nie chciałam jejpowierzać byle komu. O mój Boże - pomyślałam.- Błagam, dajcie mi po prostu wypićkawę!".-Jeśli jesteś zainteresowana - ciągnęła Heidi - obiecuję, żeby ci się toopłacało.Serio [ Pobierz całość w formacie PDF ]

pdf; download; ebook; pobieranie; do ÂściÂągnięcia

Archiwum

Szukaj