[ Pobierz całość w formacie PDF ]
. Mogę pójść do niej odparła Ellen z powątpiewaniem. Zobaczymy.Ale ona bardzoniechętnie widuje ludzi.To bardzo wiekowa osoba i trochę pomylona, proszę pana.Detektyw ponowił prośbę, więc pokojowa poprowadziła go niechętnie korytarzem, przyktórego końcu, u szczytu krótkich schodów, znajdowały się pokoje zapewne niegdyś dziecinne.Po drodze Neele wyjrzał oknem korytarza i w pobliżu starego cisa zobaczył swojegosierżanta zajętego rozmową z jakimś mężczyzną, chyba ogrodnikiem.Ellen zastukała do drzwi, a gdy z wnętrza pokoju dobiegła odpowiedz, otworzyła je ipowiedziała: Jeden pan z policji chciałby porozmawiać z panią, proszę pani.Panna RamsbottSmmusiała wyrazić zgodę, bo pokojowa cofnęła się i gestem dała do zrozumienia gościowi, żemoże wejść.Pokój był nieprawdopodobnie zagracony i Neele odniósł wrażenie, iż przeniósł się nagle wczasy nie króla Edwarda nawet, lecz królowej Wiktorii.Za stołem przysuniętym do piecykagazowego siedziała sędziwa dama zajęta układaniem pasjansa.Miała na sobie brązoworudą,staroświecką suknię, a jej rzadkie siwe włosy były uczesane gładko, z przedziałkiem pośrodkugłowy. Proszę odezwała się nie podnosząc wzroku. Proszę.Niech pan siada.Zastosowanie się do tej uprzejmej propozycji nastręczało pewne trudności, gdyż wszystkiefotele i krzesła były zapełnione książkami i pismami o treści religijnej.Inspektor począł usuwać ostrożnie stos papierów leżący na sofie i w tym momencie staradama zapytała obcesowo: Interesuje pana praca misjonarzy? Praca misjonarzy?& Obawiam się, łaskawa pani, że nie najbardziej. Wielka szkoda! Powinno to pana interesować.Wie pan, gdzie w dzisiejszych czasachmożna znalezć prawdziwie chrześcijańskiego ducha? W Afryce.Tylko w czarnej Afryce! W zeszłym tygodniu był u mnie jeden młody duchowny.Czarny jak diabeł.Ale rzetelnychrześcijanin.Inspektor Neele miał nie lada kłopot z podjęciem dalszej rozmowy, a panna Ramsbottomjeszcze bardziej zbiła go z tropu mówiąc nieoczekiwanie: Ja nie mam radia. Przepraszam, łaskawa pani& Nie zrozumiałem. Myślałam, że chodzi o rejestrację radia czy jakieś inne niemądre formalności.Słucham?Po co pan przyszedł? Z prawdziwą przykrością muszę poinformować panią, że dzisiaj z rana pan RexFortescue zasłabł nagle i umarł.Panna Ramsbottom nie przerwała układania pasjansa, nie zdradziła też objawówwzruszenia. Wreszcie ukarana została grzeszna pycha i pewność siebie powiedziała beznamiętnymtonem.Do tego przyjść musiało. Spodziewam się, że nie jest to dla pani ciężkim ciosem.Neele nie miał pod tym względem wątpliwości, chciał jednak usłyszeć, co sędziwa damaodpowie. Jeżeli zamierzał pan powiedzieć, że nie odczuwam żalu, bynajmniej się pan nie omylił zmierzyła detektywa bystrym spojrzeniem znad okularów. Rex Fortescue był zatwardziałymgrzesznikiem.Nigdy go nie lubiłam. Jego zgon nastąpił nagle& Co słusznie należało się bezbożnikowi! podchwyciła z radosną pasją. Nie wykluczamy możliwości otrucia& dodał Neele i urwał, by się przekonać, jakanastąpi reakcja.Nie było żadnej.Panna Ramsbottom zamamrotała półgłosem: Czerwona siódemka na czarną ósemkę i teraz można ruszyć króla.Nagle, jak gdybyzaniepokojona milczeniem, znieruchomiała z kartą w palcach i spod oka spojrzała nainspektora. Co pan chce, żebym powiedziała? rzuciła cierpko. Nie ja go otrułam, jeżeli właśnieto interesuje policję. A nie podejrzewa pani, kto mógł to zrobić? Pytanie nad wyraz niestosowne! W tym domu mieszka dwoje dzieci mojej nieboszczkisiostry.Nie wyobrażam sobie, by ktoś z krwi Ramsbottomów mógł popełnić morderstwo.A zesłów pana wnoszę, że w grę wchodzi morderstwo, prawda? Tego nie powiedziałem, łaskawa pani. Rzecz oczywista, że to było morderstwo.W swoim czasie niejeden chętnie wyprawiłbyna tamten świat Reksa, człowieka absolutnie pozbawionego skrupułów.No, a jak to się mówi,dawne grzechy rzucają długie cienie. Czy to aluzja do jakiejś określonej osoby?Panna Ramsbottom zgarnęła karty i dzwignęła się z fotela.Neele zauważył wówczas, że tokobieta okazałego wzrostu. Najwyższa pora, żeby pan sobie poszedł powiedziała bez gniewu, lecz z chłodnąstanowczością. Jeżeli interesuje pana moje zdanie, sądzę, że uśmiercił go ktoś ze służby.Kamerdyner sprawia wrażenie skończonego łajdaka, a kredensowa jest z pewnościąnienormalna.%7łegnam pana.Inspektor Neele wyniósł się pokornie z pokoju.Starsza pani z charakterem, z nie ladacharakterem! Nic niepodobna z niej wyciągnąć.Zszedłszy po schodach do hallunieoczekiwanie znalazł się twarzą w twarz z wysoką, ciemnowłosą młodą osobą.Miała nasobie wilgotny płaszcz przeciwdeszczowy i spojrzała na inspektora z wyrazem zaskakującejpustki w oczach. Dopiero co wróciłam odezwała się cicho i powiedziano mi& powiedziano, żeojciec nie żyje. Niestety, proszę pani, to prawda.Dziewczyna wyciągnęła rękę, jak gdyby szukając oparcia.Znalazła za sobą dębowe krzesłoi opadła na nie bezwładnie, sztywno. Nie& Ach, nie& westchnęła i dwie duże łzy spłynęły z jej oczu. Nie myślałam, żejestem do ojca przywiązana& Nie& Zdawało mi się, że go nienawidzę.Ale myliłam się chyba,bo& Bo inaczej nie byłoby mi żal.A jest mi żal.Z pewnością!Umilkła i przez czas pewien siedziała nieruchomo, zapatrzona przed siebie.Azy nadal ciekłyz jej oczu, spływały po twarzy. I to okropne, że teraz wszystko będzie dobrze podjęła nagle zdławionym głosem.Mogę wyjść za Geralda.Mogę zrobić, co mi się podoba.Ale dlaczego musiało się to stać takimkosztem? Nie życzyłam ojcu śmierci& Naprawdę nie życzyłam& Mój Boże! Biedny, biednytatuś!Inspektor Neele był nieco zaskoczony, gdyż pierwszy raz napotkał w Domu pod Cisamiobjawy żalu po zmarłym. IX Według mnie wszystko wskazuje na żonę powiedział naczelnik Wydziału Zledczego,kiedy inspektor Neele złożył wyczerpujący raport
[ Pobierz całość w formacie PDF ]