[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Bo i czemu? We wrześniu 1958 roku Królika Ozziego (tak nazywali go inni marines) w ogóle nie ma w Ameryce.Zasuwa radośnie po południowymPacyfiku ze swoją jednostką, chroni demokrację w Japonii i na Formozie.Pojechałem więc doośrodka letniskowego Shadyside nad Sebago i siedziałem tam do piętnastego listopada.Znowu.Jednak kiedy ten dzień nastał, wyszedłem jeszcze wcześniej niż poprzednio, i bardzo,kurwa, dobrze, bo tym razem na dwóch kapciach się nie skończyło.Cholerny korbowódprzebił blok silnika wynajętego chevy.Ostatecznie zapłaciłem mechanikowi z Naplessześćdziesiąt dolarów, żeby pożyczył mi na jeden dzień swój samochód, zostawiłem mu wzastaw sygnet marines.Miałem kilka innych przygód, o których już nie będę opowiadał.- Most w Durham nadal był zamknięty?- Nie wiem, przyjacielu, nawet nie próbowałem tamtędy jechać.Tylko idiota nie uczysię z przeszłości, takie jest moje zdanie.Ja nauczyłem się między innymi trasy, którą pojedzieAndrew Cullum, więc nie tracąc ani chwili, pognałem mu na spotkanie.Drzewo leżało wpoprzek drogi, jak poprzednio, i znów mocowałem się z nim, kiedy zjawił się Cullum.No izaraz tak jak przedtem złapały mnie bóle w piersi.Odegraliśmy całą szopkę, Carolyn Poulinspędziła niedzielę z tatą w lesie, a ja po paru tygodniach krzyknąłem, juhu! i pociągiemruszyłem do Teksasu.- To jakim cudem mam to zdjęcie, na którym dostaje dyplom?- Bo każde wejście w głąb króliczej nory to reset.Al tylko spojrzał na mnie, żeby sprawdzić, czy rozumiem.Po minucie zrozumiałem.- To ja.?- Zgadza się, przyjacielu.Tego popołudnia kupiłeś sobie piwo korzenne za dziesięćcentów.Jednocześnie posadziłeś Carolyn Poulin z powrotem na wózku inwalidzkim. ROZDZIAA 41Al dał się zaprowadzić do sypialni i nawet wymamrotał Dzięki, przyjacielu , kiedyukląkłem, żeby rozwiązać mu sznurówki i zdjąć buty.Postawił się, dopiero kiedyzaproponowałem, że pomogę mu pójść do łazienki.- Naprawa świata ważna rzecz, ale samodzielne chodzenie do kibla też jest ważne.- Pod warunkiem że jesteś pewien, że dasz radę.- Dziś tak, o to, co będzie jutro, będę się martwił jutro.Wracaj do domu, Jake.Zacznijczytać zeszyt, jest tego dużo.Prześpij się z tym.Wpadnij rano i powiedz, co postanowiłeś.Jeszcze tu będę.- Na dziewięćdziesiąt pięć procent?- Co najmniej dziewięćdziesiąt siedem.Ogólnie czuję się całkiem rześko.I takwytrzymałem dłużej, niż przypuszczałem.Samo to, że ci o tym opowiedziałem i w touwierzyłeś, zwaliło mi kamień z serca.Nie byłem pewien, czy rzeczywiście w to uwierzyłem, nawet po mojej przygodzietego popołudnia, ale przemilczałem to.%7łyczyłem mu dobrej nocy, przypomniałem, żeby niewziął przez pomyłkę za dużo pigułek ( Taa, taa ), i wyszedłem.Przez minutę stałem nadworze i patrzyłem na krasnala z flagą Teksasu, po czym wsiadłem do samochodu.Nie zadzieraj z Teksasem, pomyślałem.ale może nie będzie innego wyjścia.A biorącpod uwagę kłopoty Ala ze zmianą przeszłości - przebite opony, padnięty silnik, zawalonymost - czułem, że jeśli się na to zdecyduję, Teksas zadrze ze mną.2Po tym wszystkim sądziłem, że nie zasnę przed drugą w nocy, a było sporeprawdopodobieństwo, że nie zasnę w ogóle.Czasem jednak organizm sam się troszczy oswoje potrzeby.Kiedy wróciłem do domu i zrobiłem sobie słabego drinka (fakt, że znówmogłem mieć alkohol w domu, był jednym z kilku małych plusów powrotu do stanuwolnego), ciążyły mi powieki; kiedy dopiłem szkocką i przeczytałem pierwsze dziesięć stron zapisków Ala o Oswaldzie, oczy same mi się zamykały.Opłukałem szklankę w zlewie, poszedłem do sypialni (zostawiając za sobą szlak zubrań - Christy by mnie za to ochrzaniła) i gruchnąłem na podwójne łóżko, w którym terazspałem w pojedynkę.Pomyślałem, żeby sięgnąć do lampki i ją wyłączyć, ale moja ręka byłaciężka, bardzo ciężka.Wydawało się, że całe wieki upłynęły od chwili, kiedy sprawdzałemwypracowania w osobliwie cichym pokoju nauczycielskim.Co samo w sobie nie byłodziwne; każdy wie, że czas, choć bezlitosny, jest wyjątkowo plastyczny.Zrobiłem tę dziewczynę kaleką, myślałem.Wsadziłem ją z powrotem na wózekinwalidzki.Kiedy tego popołudnia zszedłeś tymi schodami ze spiżarni, nie wiedziałeś nawet, ktoto jest Carolyn Poulin, więc nie bądz osioł, tłumaczyłem sobie.Poza tym może gdzieś tamnadal chodzi o własnych siłach.Może przejście przez tę dziurę stwarza alternatywnerzeczywistości, strumienie czasu albo inne takie.Carolyn Poulin odbierająca dyplom w wózku inwalidzkim.W roku, kiedy Hang On,Sloopy The McCoys była na pierwszym miejscu listy przebojów.Carolyn Poulin spacerująca w swoim pełnym liliowców ogródku w 1979 roku, kiedynajwiększym przebojem było Y.M.C.A. .The Village People; co jakiś czas przyklękająca najedno kolano, żeby pielić chwasty, potem podrywająca się i idąca dalej.Carolyn Poulin z tatą w lesie, mająca wkrótce zostać kaleką.Carolyn Poulin z tatą w lesie, mająca wkrótce zostać zwyczajną nastolatką z małegomiasteczka.Zastanawiałem się, gdzie była w tamtym strumieniu czasu, kiedy radio i telewizjapodały, że trzydziesty piąty prezydent Stanów Zjednoczonych został zastrzelony w Dallas.John Kennedy może przeżyć.Możesz go ocalić, Jake.A czy to naprawdę zmieniłoby sytuację na lepsze? Gwarancji nie było. Czułem się jak człowiek, który próbuje się wyswobodzić z nylonowej pończochy .Zamknąłem oczy i zobaczyłem kartki sfruwające z kalendarza - oklepany łącznikmiędzy scenami stosowany w starych filmach.Wylatywały przez okno mojej sypialni niczymptaki.Zanim zasnąłem, przyszła jeszcze jedna myśl: głupkowaty drugoklasista z jeszczebardziej głupkowatą kępką zarostu na podbródku, szczerzący się radośnie i mamroczący Harry Kic-%7łabka po u-licy kica .I Harry powstrzymujący mnie, kiedy chciałem dzieciakaprzywołać do porządku. Nie, nie ma co - powiedział.- Przywykłem .I wtedy powalił mnie sen
[ Pobierz całość w formacie PDF ]