Lindqvist John Ajvide Ludzka przystań(1)

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Anna-Greta pokiwała głową, jakby nagle coś jej się przypomniało, i uniosłado góry palec.- Tak - powiedziała - pewnie dlatego z nimi popłynęłam.Bardzo chciałamzobaczyć, na czym polega praca takiego nurka.Simon miał na końcu języka jakąś złośliwą uwagę, ale powstrzymał się, i An-na-Greta mogła opowiadać dalej.- No więc nurek zszedł na dno, przywiązany do tej liny na bloczku, na łodzi.Było w tym wszystkim coś hipnotycznego.Nurka oczywiście nie było widać,słychać było tylko ten obracający się bloczek, który wypuszczał coraz więcej liny.I nagle - się zatrzymał.Lina przestała się rozwijać, jakby nurek dotarł do dna.Ato było raczej niemożliwe, bo spuszczono przecież zaledwie siedem, może osiemmetrów liny, a do dna było w tym miejscu co najmniej trzydzieści metrów.Przezdłuższą chwilę lina się nie ruszała, więc pomyślałam, że nurek znalazł pewniejakąś nową podwodną skałę i nawet się zastanawiałam, jak zostanie nazwana,jeśli w ogóle zostanie jakoś nazwana.I wtedy.Anna-Greta zrobiła gest ręką, jakby markując szybki ruch.- I wtedy lina znów zaczęła się rozwijać.Tylko szybciej niż na początku.Znacznie szybciej.Dziesięć metrów, piętnaście, dwadzieścia, dwadzieścia pięć.Bloczek ledwie nadążał.Po chwili prędkość jeszcze się zwiększyła.W ciągu zale-dwie paru sekund.Jakby nurek nie opadał na dno, tylko leciał przez powietrze.260Nie można było nic poradzić.Ktoś nawet próbował chwycić linę, ale tylkozdarł sobie skórę na dłoniach.W końcu, po trzydziestu metrach, lina się zerwałai znikła w wodzie.Z niezmniejszoną prędkością.Anna-Greta wypiła łyk fanty i odchrząknęła.- Tak było.Dlatego chcę, żebyś był ostrożny.Odstawiła szklankę i dodała:- Trzeba było znalezć jakieś wytłumaczenie, więc oświadczono, że nurek wjakiś sposób utknął na łodzi podwodnej.Głupie, prawda? Ale prawdziwe.Nigdygo nie znaleziono.Ale tego pewnie już się domyśliłeś.Simon przyglądał się jej, kiedy wycierała serwetką kąciki ust.Nie widać byłopo niej, że właśnie opowiedziała coś niesamowitego.Można było raczej odnieśćwrażenie, że przed chwilą wyjaśniała komuś, co to jest elektryczność, żeby pa-miętał wyjąć wtyczkę z gniazdka.- Jestem ostrożny - zapewnił Simon.- Tak sądzę - dodał.W Norrt�lje poszli na spacer po mieście, rozmawiając, jak po ślubie powinnirozwiązać kwestie mieszkaniowe.To znaczy rozmawiali jak rozmawiali.Raczejsobie z tego żartowali.Od początku bowiem wiedzieli, że i tak wszystko zostaniepo staremu.O podróży poślubnej nie mogło być mowy, ale postanowili, że przynajmniejpopłyną promem do Finlandii.Zjedzą coś dobrego i może nawet zatańczą zesobą, jeśli Bóg i ich biodra im na to pozwolą.O piątej wrócili autobusem do N�ten, a za kwadrans szósta byli już na pro-mie.Simon wpatrywał się w ciemną wodę.Miał wrażenie, że coś się zmieniło.Nie widział bowiem powierzchni morza, a jedynie głębię.Studiował mapy że-glarskie, rozmawiał z ludzmi i wiedział, że przesmyk Domar� w okolicach N�tenma między dwadzieścia a sześćdziesiąt metrów głębokości.Na północy i nawschodzie były nawet rowy głębokie na ponad sto metrów.Głębia.Ogromna przestrzeń, niepojęta ilość wody, nawet jeśli to tylko jest przesmykmiędzy Domar� a N�ten, przyczajonej w ciemnościach, ukazującej nam jedynieswoją gładką, niewinną powierzchnię.Simon wyobraził sobie prom do Finlandii, którym mieli wkrótce popłynąć. Silja Symphony.Setki kajut z długą aleją handlową pośrodku.Dziesięć pięter ipewnie pięćdziesiąt metrów długości od dziobu do rufy.Patrzył w wodę pieniącą się przy burcie promu.Gdyby teraz utonął, pomy-ślał, i poszedł na dno, to niczego by to nie zmieniło.Leżałbym sobie po prostuna dnie.Przeszedł go dreszcz i objął ręką ramiona Anny-Grety.Dopływali doDomar�.261Na przystani czekał już na nich komitet powitalny.Byli to ci sami ludzie,którzy brali udział w spotkaniu w Domu Misyjnym, brakowało tylko Tory�sterberg i Holgera.No i Karla-Erika.Tora nie miała siły przyjść, a Holger pomagał G�ranowi pilnować Karla-Erika.- %7łeby znów nie narozrabiał - jak to określił Johan Lundberg.Lasse został przetransportowany do szpitala w Norrt�lje, gdzie zszyto murany i nawet chciano zatrzymać, ale odmówił.Nie zostanie tu ani minuty dłużejniż to konieczne, oświadczył.Odwieziono go do domu; jego żona Lina okazałasię równie nieskora do współpracy.Zwykle uprzejma i pomocna, burczała iwarczała na ludzi towarzyszących jej mężowi.Była jak odmieniona.Wpuściła dodomu męża, ale nikogo więcej.Nawet na kawę nikogo nie zaprosiła.Wszystko to opowiedziano Annie-Grecie.Simona wyraznie ignorowano,mimo że Anna-Greta wzięła go za rękę, usiłując wciągnąć go do kręgu.Ludziejednak skupili się wokół niej, pozostawiając go na zewnątrz [ Pobierz całość w formacie PDF ]

pdf; download; ebook; pobieranie; do ÂściÂągnięcia

Archiwum

Szukaj