Liparulo Robert Przybywa jedziec (popr61) (3)

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.WMe a She arim nie znał nikogo i nikt nie znał jego.Mimo to czuł się nieswojo.Nie miał żadnego interesu w tym, żeby spotykać się zczłowiekiem, który zadzwonił do niego rano.Gdyby Luco się dowiedział.Pip wolał niemyśleć o konsekwencjach.Przed jego oczami, nieprzywoływany, zjawił się obraz Lucatłukącego w ślepej furii twarz już i tak zmasakrowaną nie do rozpoznania.Potrząsnął głową.Oczywiście nie była to żadna prorocza wizja - tym niech się zajmują ci obłąkańcy, którzychodzą teraz za Lukiem krok w krok.Raczej wspomnienie, przykre i żywe.Nie zatrzymując się, skręcił w otwartą bramę piekarni.Wewnątrz przystanął woczekiwaniu.Piekarz stał za szklaną ladą zajęty swoim jedynym klientem.Drożdżowy aromatświeżego hallah przypomniał Pipowi, że nie jadł lunchu; zresztą żołądek miał teraz takściśnięty, że nic by nie przełknął.Wyjął skrawek papieru z kieszeni na piersi i jeszcze razprzeczytał wskazówki.Skinął głową i schował kartkę z powrotem.Doszedłszy do wniosku,że śledzący go osobnik miał już dość czasu, żeby się pokazać, pokuśtykał z powrotem nachodnik i śmiało spojrzał się w stronę, od której przyszedł.Nikt nie zatrzymał się nagle, niktsię nie odwrócił.Pip poszedł więc dalej.Po pięciu minutach był już przy wejściu do ulicy Yifhan.Byłaopuszczona, jeśli nie liczyć starej kobiety, która siedząc na krześle na balkonie na drugimpiętrze, coś przeżuwała - prawdopodobnie tylko własne dziąsła.Przyglądała się Pipowi zestoickim spokojem.Wyciągnął papier z kieszeni.Ulica Yifhan.Numery widniejące nametalowej tabliczce nad drzwiami wskazywały, że szukany numer będzie po prawej stronie,ale nie widział żadnych innych tabliczek.Zakładał, że pod podanym adresem znajdziekawiarnię albo inne publiczne miejsce spotkań.Tymczasem ulica Yifhan wydawała sięokolicą wyłącznie mieszkalną.Do tego wyglądała na niemal całkowicie opuszczoną.Ostrożnie szedł dalej.Co drugi krok delikatnie opuszczał na ziemię tomiki przylepione taśmądo lewego buta.Zatrzymał się, słysząc skrzypienie drzwi.W wąskiej uliczce jakieś trzydzieści metrówprzed nim po prawej stronie poruszył się jakiś cień, który wkroczył w plamę światła,zamieniając się w mężczyznę.Nieznajomy miał na sobie czarne spodnie i koszulę z długimrękawem w tym samym kolorze.Niewielki biały fartuch przewiązany w pasie nadawał muwygląd kelnera z burżujskiej restauracji.Zmierzył Pipa wzrokiem.- Pan Farago? - zapytał.- Tak?- Tędy proszę.- Odsunął się nieco od wejścia do uliczki i wyciągnął ramię w geściezaproszenia.Pip pokuśtykał powoli naprzód.Przy wejściu do alejki zatrzymał się.Za ciemno, żebycokolwiek dostrzec.Spojrzał na kelnera, który uśmiechnął się i skinął głową.Używał drogiejwody kolońskiej o subtelnym zapachu.Pasowałaby do Luca.Pip poczuł bolesny ucisk wżołądku.Może to zasadzka? Sprawdzian lojalności? Czy w alejce czekał na niego Luco znożem w dłoni i palącym oskarżeniem na ustach?Jakby czytając w jego myślach, kelner zapewnił go:- Gospodarz oczekuje pana.Pip spojrzał przez ramię na staruszkę, która beznamiętnie śledziła go wzrokiem zeswojego balkonu.Wszedł w uliczkę i natychmiast zauważył po lewej stronie otwarte drzwi.Pomieszczenie oświetlone było słabą, czerwoną poświatą.Wszedł do środka.Kiedy jego oczyprzywykły do panującego tam światła, dotarł do niego intensywny i w pewien sposób kojącyzapach kawy, przypraw i tytoniu.Widział teraz, że znajdował się w przedsionku wyłożonymdrewnem.Jedyne światło rzucały na pomieszczenie trzy świece w czerwonych szklanychosłonach rozstawione na trzech małych stolikach.Drzwi zamknęły się za nim i kelnerwyprzedził go.- Tędy, proszę pana - powiedział.Poprowadził Pipa w głąb długiego, szerokiegokorytarza, wzdłuż którego ciągnął się szereg ciężkich drewnianych drzwi.Kinkiety naścianach rzucały miękkie światło na sufit w kolorze miedzi.Zatrzymał się przy jednych drzwiach, bez pukania przekręcił gałkę i otworzył je.Wewnątrz migotały świece.Pip zobaczył ściany o przygaszonych barwach w pomieszczeniunie większym niż garderoba.Obite skórą krzesła z wysokimi oparciami otaczały niewielkiokrągły stolik na środku pokoju.Na blacie stała filiżanka na spodku, a znad niej unosiła siępara.Właśnie gdy Pip zaczynał wierzyć, że pokój jest pusty, siedzący na jednym z krzesełmężczyzna wychynął z głębszego cienia.- Witaj, Pip - odezwał się przyjaznie Niklas H�ber.Niemiecki akcent brzmiał jakszczęk miecza oburęcznego.- Cieszę się, że cię widzę.17.Zadzwonił telefon i Brady zerknął na zegarek.Alicia jak zwykle przed czasem, tymrazem tylko o trzy minuty.Odebrał po drugim dzwonku.- Pociąg rusza ze stacji - powiedziała Alicia.Usłyszał jak drugi telefon zaterkotał na stojaku, po czym zamilkł.Brady pokiwałgłową.Ciągle w biegu.Powiedziała, że przejrzą nagranie z DMZ u niej w pokoju, dlatego niechciała zejść do restauracji.Teraz nie mogła się doczekać, aż wyruszą.Pewnie uznała, żemogą obejrzeć materiał w samochodzie albo na miejscu zbrodni.Miejsca zbrodni były lekką obsesją Alicii.Gadżety tworzone przez jej wydział nierobiły na niej wrażenia i nie sprawiały jej najmniejszych trudności w obsłudze, ani namoment jednak nie traciła z oczu ich przeznaczenia - rozwiązywania zagadkowych zbrodni i,jeśli to możliwe, zapobiegania kolejnym.W głębi serca czuła, że jej miejsce jest na poluwalki.Nie było tygodnia, żeby nie zwracała się do szefa wydziału Johna Gilbreatha opozwolenie na połączenie testów ze śledztwem w terenie.Efektem tego miała być wymarzonapraca Alicii: niesienie wsparcia w tworzeniu przełomowych narzędzi śledczych oraz byciejednocześnie częścią zespołu pracującego nad zidentyfikowaniem i ujęciem sprawcy.Każdajej prośba spotykała się z odmową Gilbreatha, który niczym wykuty w kamieniu strażnikzagradzał przejście, czekając na podanie właściwego hasła.Kiedyś próbował wyjaśnić jej swoje powody.Gdyby niezatwierdzony sprzęt wjakikolwiek sposób zanieczyścił miejsce zbrodni lub nie został dopuszczony przez sąd jakodowód, zabójca mógłby wrócić na ulicę, a relacje Biura z miejscową policją zostałybypoważnie nadwyrężone.Z czasem zaczął przerywać jej już w pół słowa, mówiąc, by wróciła,kiedy będzie chciała porozmawiać o pracy.Brady dzwignął się z łóżka, podniósł kaburę z bronią z nocnego stolika i przypiął ją dopaska [ Pobierz całość w formacie PDF ]

pdf; download; ebook; pobieranie; do ÂściÂągnięcia

Archiwum

Szukaj