[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.W pewnym sensie właśnie tak było.Szpieg.zdrajczyni.rozstrzelana na mocy imperialnego rozkazu.Nie było miejsca na wątpliwości.Nie mogła wrócić.Nie poznawała nawet własnego życia.Ktoś dokonał poprawek w informacjach na jej temat.Zniknęły wszystkie osiągnięcia, niewyłączając akcji na Callosie.Z danych wynikało, że była nieporadną pilotką, która przez czystyprzypadek dostała się do najlepszej eskadry galaktyki, a pózniej zawiodła swoich podwładnych iprzełożonych.W dodatku zwróciła się przeciwko nim.Kobieta z informacji na ekranie zasługiwałana fikcyjną blasterową błyskawicę.W takie rozwiązanie uwierzyłaby dawna Juno Eclipse.Dawna Juno Eclipse już nie istniała.Obecna Juno Eclipse była wściekła, że ją w taki sposóbprzedstawiano.choćby tylko w oficjalnych bazach danych, do których nie przywiązywała jużżadnej wagi.A przynajmniej tak jej się wydawało.Jeżeli jednak coś takiego przydarzyło się jej, todlaczego nie mogło spotkać innych, których także uznano za zdrajców? Czyżby tak samo było z jejmatką?Juno zastanowiła się chwilę, co by pomyślał ojciec, gdyby to przeczytał, ale doszła downiosku, że w ogóle jej to nie obchodzi.Dobrze chociaż, że uznano ją za zmarłą.Juno uchwyciła się tej myśli, chociaż wściekłość jejnie minęła.Zamierzała się odegrać.Usłyszała za plecami chrząknięcie Koty.Poczuła wyrzuty sumienia i szybko skasowałainformację na ekranie, ale zaraz sobie przypomniała, że generał nic nie widzi.- Myślę, że najwyższy czas skontaktować się z twoim przyjacielem - odezwał się stary Jedi.- Przebywa tam na dole stanowczo za długo.- Ma pan rację - przyznała pilotka.- Chce się pan dowiedzieć, co odkryłam? - Powiedziałamu, że nie wiadomo dlaczego niewolnicy rasy Wookie są transportowani w nieznane miejsce.- Czypański przyjaciel w Senacie może coś o tym wiedzieć?- Na pewno - odparł z przekonaniem generał.- I sądzi pan, że właśnie z tego powodu tu jesteśmy?- Myślę, że możemy za jednym zamachem rozwiązać dwa problemy - odparł Kota.- Aprzynajmniej spróbować.- Zobaczymy - powiedziała machinalnie pilotka i zaraz dotarło do niej, że popełniła gafę.-Och, przepraszam - bąknęła.- Nie ma za co - odburknął Kota.- Wszyscy tak mówią.%7ładne z nich nie powiedziało więcej ani słowa.Z komunikatora Starkillera napłynął jazgotpracujących mechanizmów.ROZDZIAA 19 Juno usiłowała mu coś powiedzieć.Z tonu jej głosu mógł przypuszczać, że to coś ważnego.Obojętne, co to było, musi poczekać.Aapa robota kroczącego AT-ST wbiła się w grunt obok niego z taką siłą, że aż szczęknąłzębami.Mimo to uczeń nawet nie zwolnił.Idealnie wymierzając czas, unikał eksplozji udarowychgranatów i energetycznych błyskawic strzałów z blasterowych działek ogromnej machiny.Zamierzał zaatakować ją od dołu, gdzie pancerz jest najcieńszy.Masywna głowa automatu obróciłasię, żeby artylerzyści mogli wziąć na cel niezakutego w pancerz śmiałka, który ośmielił się samzaatakować ogromnego robota.Uczeń wyczuwał niedowierzanie pilota, które się udzielało ruchom machiny.Głęboko odetchnął i wykonał w powietrzu salto w taki sposób, żeby klinga jego mieczaświetlnego przecięła oba stawy kolanowe machiny, trzy złącza kontrolne i siłownik.Kiedyskomplikowane systemy kontrolne otrzymały informację o uszkodzeniach, robot zachwiał się, anieustanny ogień z działek stracił rytm.Uczeń wylądował na gruncie i znieruchomiał.Kolos zrobił jeszcze krok i z rumorem zaryłmetalową głową w glebę.W powietrze wzbiły się chmury pyłu, ale zanim opadły, uczeń zacząłbiec.Uniknął strumienia blasterowych strzałów ze stanowiska artylerii po prawej stronie schodówdo głównego wejścia domu.Z tyłu, z obu stron, zbliżały się do niego dwa inne AT-ST.Ichartylerzyści mieli zamiar go wziąć w krzyżowy.ogień.Uczeń nie przestał się uśmiechać.Celność strzałów artylerzystów pozostawiała wiele dożyczenia.Każdą smugę energii, która przelatywała w zasięgu klingi jego miecza świetlnego, odbijałz powrotem do miejsca, z którego wyleciała, albo w kierunku głównych drzwi domu na wzgórzu.Wiele strzałów przelatywało tak daleko od niego, że wbijało się bezużytecznie w miękki grunt.Uczeń odwrócił się i pobiegł w kierunku zmierzających ku niemu żołnierzy, świadomie ułatwiającim mierzenie.Zauważył, że zaskoczeni szturmowcy unoszą głowy w białych hełmach, po czym jeopuszczają, żeby wziąć go na cel.Uczeń wyobrażał sobie, co myślą: Jeden strzał.Wystarczy jeden szczęśliwy strzał.Zamierzał im udowodnić, że nic takiego jak szczęście nie istnieje.przynajmniej podczaswalki z nim.Po chwili otoczył go pęcherz energii.Uczeń zaczął kierować ją z powrotem w stronęzbliżających się AT-ST i zauważył, że na ich przednich pancerzach pojawiają się czarne plamy.Kierowcy i artylerzyści zdwoili wysiłki, bo wiedzieli, że zbliżając się do samotnego mężczyzny,także stanowią łatwy cel.W stronę ucznia poleciał grad udarowych granatów, ale Starkiller odbił jew stronę głównego wejścia, do domu.Starał się jednak, żeby żaden nie eksplodował w pobliżumiejsca, gdzie mogły się znajdować pomieszczenia dla gości.Syreny zawodziły, szturmowcy krzyczeli, skowyt silników stawał się z każdą chwilągłośniejszy.Kiedy oba AT-ST znalazły się w odległości dziesięciu metrów od niego, utworzyły trójkątze stanowiskiem artylerii po prawej stronie schodów.Uczeń stał w miejscu, a klinga jego mieczaświetlnego wirowała jak śmigło, odbijając nadlatujące strzały niemal bez udziału świadomości.Moc przepływała przez niego jak błyskawica.Zwiększała wrażliwość jego zmysłów i napełniała gocoraz większą potęgą.Uczeń zamknął nawet na chwilę oczy i pozwolił, żeby jego ręce poruszałysię w idealnej synchronizacji z energetycznymi błyskawicami.Przestał stanowić element tegorównania.W tym śmiercionośnym, ale pięknym balecie stał Się zwykłym widzem,uprzywilejowanym obserwatorem.Wreszcie się skoncentrował.Oba roboty AT-ST zbliżały się teraz wolniej, jakby kierowcy iartylerzyści przeczuwali bliskie zwycięstwo
[ Pobierz całość w formacie PDF ]