Todd Jackie Nasze piękne dni i kochane psy w Andaluzji

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Sekret polega na tym, żebywrzucić ugotowane, gorące ziemniaki pokrojone w kostkę, cebulę iczosnek do zimnych, rozbełtanych jajek, zamieszać, a potem zostawić nadwadzieścia minut, zanim trafią na patelnię.Wszyscy uwielbiali Jos� Marię; oczywiście z początku podejrzliwietraktowali Hiszpana, który został zatrudniony przez dyrektora i mieszkału niego w domu, ale był bardzo pracowity i uczył się z zapałemszczeniaka.Ekipy instalatorów pracowały dwójkami i od samegopoczątku Jos� został przydzielony Ricky'emu, jednemu ze starszychpracowników, człowiekowi do rany przyłóż.Ricky od razu potraktowałgo jak syna.Zabrał Jos�go do domu, by spróbował kuchni jego żony ipoznał dzieciaki, przedstawił swoim kumplom, pokazał mu ulubionepuby i kluby i nauczył go mówić karaibskim slangiem.Już po parudniach, kiedy z rzadka zdarzało nam się zastać Jos�go w domu, witał nasserdecznym: Hej, stary, jak biegnie?"W weekendy zabieraliśmy naszego gościa na wycieczki po Londynie.Popłynęliśmy Tamizą do Greenwich, zwiedziliśmy Tower, PałacWestminsterski i galerię sztuki.Po trzech miesiącach angielski Josego byłcałkiem niezły.Kiedy wczesnym rankiem wychodziliśmy do pracy, onwracał do domu i odpoczywał, zwykle przy wideo; szczególnie lubił filmWujek Buck.Kiedy wyjeżdżał, umiał go już recytować słowo po słowie, amy zyskaliśmy przyjaciela na całe życie.W maju następnego roku spędziliśmy z nim i jego rodziną fiestę wMontejaąue; ich bar był otwarty dwadzieścia cztery godziny na dobęprzez pięć dni.Maria, matka Josego, udowodniła nam, że da się obieraćziemniaki przez sen, bo gdy ostatni imprezowicze zbierali się do łóżek oszóstej czy siódmej rano, co bardziej pobożni mieszkańcy zjawiali się nakawę i ams przed pierwszą mszą.Kiedy wyjeżdżaliśmy pod koniectygodnia, ojciec Josego, Jacinto (obawiam się, że dosłowne tłumaczenieto hiacynt"!), dał nam klucze do swojego domu, ze słowami, że teraz jużzawsze będziemy mieli dom w Hiszpanii.Dwa lata pózniej wróciliśmy do Rondy, by być świadkami na ślubieJosego z piękną Aną.Ogólny brak sztywniactwa Hiszpanów i ichtolerancja wobec potrzeb każdego pokolenia widoczne są równieżpodczas oficjalnych ceremonii.Wieczorem przed ślubem Jose, Ana,Stephen i ja przez kilka godzin ustawialiśmy w kościele kwiaty iprzywiązywaliśmy bukieciki i kremowe wstążki na końcu każdej ławki.Następnego dnia zjawiliśmy się pierwsi na przykościelnym placu, okołowpół do drugiej, pół godziny przed planowanym rozpoczęciemuroczystości.Gdybyśmy nie spędzili tu poprzedniego dnia, martwilibyśmy się, żetrafiliśmy w niewłaściwe miejsce: plac był pusty.Za dziesięć drugazaczęli się gromadzić goście.Stawali na zewnątrz, gawędząc wesoło, alewielkie, stare drzwi kościoła wciąż były zamknięte na głucho.Jose zrodzicami i bratem przyszedł pieszo punktualnie o drugiej i wmieszał sięw tłum.Witał przyjaciół, rozmawiał i śmiał się.Po kolejnych piętnastuminutach przyjechała Ana.Jose podszedł do samochodu, pomógł jejwysiąść, po czym razem weszli po starych kamiennych schodach.Josezałomotał w drzwi wielką mosiężną kołatką.Natychmiast otworzył sięmały judasz i ksiądz zapytał, po co tu przyszli.To akurat zrozumiałam iwpadłam w panikę: zeszłego wieczoru udekorowaliśmy kościół, rodzinazjechała się z całej Hiszpanii, za parę godzin miało się zacząć wesele nadwieście osób, a ksiądz pyta, po co oni tu przyszli?- Chcemy się pobrać.- Wchodzcie zatem.To miejscowa tradycja, naprawdę urocza, jeśli jesteś na niąprzygotowany.Drzwi stanęły otworem, Jose i Ana przeszli przez kościół,trzymając się za ręce, i usiedli na dwóch środkowych krzesłach, zczterech ustawionych przed ołtarzem.Po bokach zajęli miejsca matkaJosego i ojciec Any.Rodzice małych dzieci zaczęli wyjmować zabawkina podłogę w przejściach.Maluchy zajęły się zabawą, a przyjaciele ikrewni zasiedli w ławkach, by nadrobić zaległości w plotkach z całegoroku.Przez jakieś czterdzieści minut nikt nie zwracał uwagi na to, co siędzieje z przodu, aż nagle okazało się, że Jose i Ana zostali mężem i żoną.W tym momencie wszyscy zaczęli łazić po kościele i całować kogopopadnie, z nami włącznie.Na hiszpańskich ślubach kościelnych nie mapodziału na strony pana młodego i panny młodej.Wręcz odwrotnie - odchwili, kiedy goście wchodzą do kościoła za młodą parą, następuje fuzjadwóch rodzin i grup przyjaciół.Przyjęcie trwało prawie dwa dni, a janawet teraz, lata pózniej, podskakuję na każdy dzwonek telefonu, mającnadzieję, że może po raz kolejny zostaliśmy rodzicami chrzestnymi.Kiedy byliśmy w Rondzie, Jose zasugerował, żebyśmy poszli nakorridę.W Rondzie znajduje się najstarsza arena walkbyków w kraju, zbudowana na początku XVII wieku.Jos� powiedziałnam z dumą, że każdy młody matador marzy, by tutaj wystąpić.Walkibyków, jako sport widowiskowy, ustępują w Hiszpanii miejsca tylkopiłce nożnej, choć w tutejszych gazetach doniesienia na ich tematpojawiają się zwykle w dziale sztuka", a nie na stronach sportowych.Oczywiście ja, znając siebie, nie powinnam w ogóle tam iść.Czułam, żemi się nie spodoba, ale uparłam się, że chcę sobie wyrobić opinię napodstawie osobistego doświadczenia, a nie zasłyszanych informacji.Wiem, wiem, wiem.Ustawiliśmy się w kolejce po bilety, a kiedy kazanonam wybrać sol o sombre słońce czy cień - wybraliśmy droższy cień.Korrida zaczynała się o piątej po południu, był początek września.Zapowiadało się niezle: trzech matadorów przeparadowało wokół arenyw traje de luces (świetlistych strojach) - pięknych, ręczniewyszywanych spodniach, z tymi swoimi świetnymi tyłkami, i w krótkichżakietach, które dosłownie biły blaskiem po oczach w popołudniowymsłońcu.Towarzyszyły im drużyny banderilleros i picadores.Chociażwtedy nie zdawałam sobie z tego sprawy, to właśnie ci panowie uganiająsię pieszo lub konno za ofiarami i wbijają piki w grzbiety tych małychbiedactw (dobra, byki są wielkie, ale bezbronne), zanim matador wreszcieje wykończy [ Pobierz całość w formacie PDF ]

pdf; download; ebook; pobieranie; do ÂściÂągnięcia

Archiwum

Szukaj