Watała Elwira Skandale Historii Cuchnšcy Wersal

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Na granicy został aresztowany, a wrazz jego bagażem przeszukano, naruszając wszelkie międzynarodowe normy,bagaż hiszpańskiego ambasadora, no i znaleziono listy du Maine ów kierowanena hiszpański dwór.Aresztowano wszystkich spiskowców.Nie oszczędzonoliliputki, którą w Paryżu od pewnego czasu nazywano diabelską lalunią.Za życia regenta du Maine już nie wyszedł z Bastylii.Jego uwięzienie skróciłożycie Maintenon, która nie mogła się pogodzić z upadkiem pupilka.Tak wysokowzlecieć i tak nisko upaść! Swego czasu Maintenon nawet namawiała LudwikaXIV, aby zrobił du Maine a swym następcą.I tylko obawa przed wojną domowąi trzecią frondą zmusiły króla do zaniechania tej myśli.169Bywalcy salonu du Maine a bardzo ubolewali nad losem tej ciekawejliliputki.Brakowało im jej dowcipu, hojności i talentu do organizowanianiesamowitych orgii.Jej brata, księcia de Bourbon, niełaska regenta nie dotknęła.Został mężem nieślubnej córki króla i Montespan, księżnej de Nantes.No tak, nadszedł pomyślny czas dla Filipa Orleańskiego.Przyszła poraodpłacić du Maine owi za wszystkie złośliwości i plotki, które niegdyś rozsiewałpo Wersalu, że Filip Orleański truje członków królewskiej rodziny.Każda śmierćkrólewskich wnuków, syna, książąt plamiła honor Filipa.Gdy zmarł Ludwik XIV,nadarzyła się okazja rozprawienia się z du Maine em.Filipa Orleańskiego podpierała dworska koteria, niezadowolonaz wywyższenia się bastardów.Za dużo nieprawnych przywilejów dał imkochający ojciec-król.Szczególnie bolało to, że uczynił ich książętami krwi;bękartów urodzonych z królewskich metres.Mieli wszystko: wysokie posady,pełnili zaszczytne funkcje, posiadali ogromne fortuny.Pławili się w złociei zaszczytach, podczas gdy prawdziwi książęta krwi dogorywaliw zapomnieniu, bez żadnych posad czy zaszczytnych funkcji.Szczególnie bolałaksiążąt ogromna niesprawiedliwość Ludwika XIV w stosunku do jednegoz Contich, kandydata na polskiego króla, który zmarł ze zgryzoty, bowiem królnie okazywał mu łaski, i dosłownie zagnał go w ślepy kąt, z którego tylko śmierćmiała go wyzwolić.Jeśli pamiętacie, drodzy czytelnicy, amazonkę Annę de Longueville, toprzypomnijcie sobie jej brata, Armanda de Conti, tego nieurodzonego w Bastyliijak jego siostra i Wielki Kondeusz, ale na wolności, a mimo to ułomnego:garbatego, małego wzrostu i z wykrzywioną twarzą chorej małpki.Jeślipamiętacie, to pisaliśmy o tym, jak Luwr posądzał go o kazirodczy związekz siostrą, wojowniczą amazonką Anną de Longueville.Książę te plotki puszczałmimo uszu, nadal kochał siostrę i nie nasza to sprawa sypiał z nią czy nie.Ożenił się pod przymusem, żeby podlizać się Mazariniemu, którego represji sięlękał, z jego siostrzenicą Marią Anną Martinozzi, cichą, skromną niewiastą,urodziła mu dwóch synów starszego Ludwika i młodszego Fran�oisa Louisa deConti.Pewnego razu wojowniczy synowie, znudzeni jednostajnym życiemWersalu za czasów Maintenon, uciekli z dworu i wstąpili do wojska polskiegokróla Jana III Sobieskiego, żeby wojować przeciwko Turkom w obcym kraju i dlaobcej ojczyzny.Ludwik XIV nigdy nie wybaczył zdrady braciom de Conti, chociażskruszeni, wkrótce wrócili do Paryża i rychło przeprosili króla.Ludwik XIVwybuchowy nie był, tylko złośliwy i okrutnie mściwy.Postanowił nie dawaćżadnej zaszczytnej funkcji młodszemu Conti, Fran�oisowi, gnoił go w jegowiejskiej posiadłości, gdy ten chciał być dowódcą we Flandrii i miał ku temuwszystkie predyspozycje: był mądry, waleczny i znał się na wojennym rzemiośle.Szczęście, że starszy brat, mąż córki króla i de La Valliere, wkrótce zmarł,170bowiem królewska represja nie ominęłaby go również.Wkrótce nadarzyła sięokazja zupełnego pozbycia się de Contiego Młodszego z dworu: uczyniono gokandydatem elektem na polskiego króla.Od początku ta polityczna awantura była skazana na niepowodzenie,ponieważ Ludwik XIV był niezdecydowany do końca chce czy nie, żeby jedenz jego książąt przywdział polską koronę.Już niejednokrotnie Francja robiła takieprzymiarki, zakończone niepowodzeniem.Raz Wielki Kondeusz za czasów JanaKazimierza zamierzał wstąpić na tron Polski, drugim razem taki zamiar miał jegosyn, ożeniony z siostrzenicą polskiej królowej, Marii Gonzagi.Lecz tezamierzenia pozostały w sferze marzeń.Teraz nastąpiła realna możliwośćwysłać na elekcję do Polski Contiego Młodszego.Odpowiadał wszystkimwymogom.Był przystojny w odróżnieniu od innych Conti, wykształcony,układny, umiał z każdym rozmawiać jego językiem z woznicą czy filozofem.Byłoczytany, znal języki, a najważniejsze umiał ukrywać swe emocje i uczucia takgłęboko, że nigdy nie wychodził z domu w złym humorze, chociaż nierazz powodu różnych niepowodzeń koty duszę mu drapały i chciało mu się wyć powilczemu.Bardzo to dobra ta cecha u monarchów, stosowała ją wielka despotkaKatarzyna Wielka, zawsze miła i uśmiechnięta. Ja, wychodząc do moichdworzan, zawsze swój zły humor pozostawiam w domu mawiała.I oto w 1796roku umiera Jan Sobieski.Pojawiła się możliwość, żeby francuski książę stał siękandydatem do polskiego tronu.Ale kandydatów jest wielu.Sasi cholewki smalą,dzieci Sobieskiego, zięć, Maksymilian Bawarski, którego kandydaturę napolskiego króla szczególnie popiera Marysieńka Sobieska, szykując właśnie jego,a nie własnego syna Jakuba do polskiego tronu, książę Lotaryński, syn słynnegowodza Karola V.Zastanawiające jest to, że Marysieńka Sobieska nie kochała swego synaJakuba, wysuwając kandydaturę zięcia, Maksymiliana Bawarskiego, męża jejcórki Teresy.Lecz Ludwik XIV zupełnie nie liczył się ze zdaniem głupiutkiejMarysieńki, której niebiańskie walory widział tylko nieprzytomnie w niejzakochany Jan Sobieski.Ludwik XIV nie tolerował jej w Wersalu i gdy tuprzyjeżdżała, nawet nie dał jej prawa taboretu, biedna Marysieńka, zieleniejąc zezłości, musiała cały czas stać na przyjęciach, w tym czasie, gdy inne damy, niekrólowe, siedziały.To doprowadzało Marysieńkę do szewskiej pasji, swąwściekłość wylewała w złośliwych listach do męża, króla Jana Sobieskiego,w odpowiedzi na jego czułe miłosne listy, które weszły do historii jako wzorzecepistolarnej erotycznej miłosnej liryki.Ta jędza wyszukiwała najbardziej bolesnedla męża słowa.Raz obwiniła go o to, że zaraził ją syfilisem.Dla niego tawiadomość była jak uderzenie obuchem: Ja, ja jąkając się, odpisywał ja ciebiezaraziłem syfilisem? Ja, który całowałem ślady twoich stóp na piasku, na rękachciebie nosiłem, każdy zakamarek twego ciała wycałowałem, ja, który z seksualnejwstrzemięzliwości Tantalowe męki cierpiałem, gdy ty byłaś w ostatnich171miesiącach ciąży, mógłbym ciebie zarazić czymś podobnym? W tym czasie, gdy tyżyłaś z rozpustnym Zamoyskim, którego trzewia gniły od choroby wenerycznej [ Pobierz całość w formacie PDF ]

pdf; download; ebook; pobieranie; do ÂściÂągnięcia

Archiwum

Szukaj