Żukrowski Wojciech Kamienne tablice

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Angielski- odetchnęła z ulgą.- "Rozruchy, które dziś w południe wybuchły w stolicy Węgier, przybierają nasile.Zaczęły się od wieców akademickich, demonstracji robotników, a kończąsamosądami, rozbrajaniem policji i zdobywa- niem gmachów rządowych.Doszło dowymiany strzałów z garnizonami sowieckimi, rozlokowanymi na podstawie UkładuWarszawskiego.Dziś w Budapeszcie kolportowano ulotki z przemówieniem Gomułki nawiecu w Warszawie.Węgry znalazły się w centrum zainteresowania opiniiświatowej."- Dalej spiker wyliczał protesty w związku z porwaniem pięciu czołowychosobistości Frontu Wyzwolenia Algieru, któ- rych pilot wydał Francuzom, lądującna wojskowym lotnisku.Zostali odwołani z Paryża ambasadorowie Maroka i Tunezji.Ostry list króla Jordanii i Nasera.To jej nie interesowało.Stała zgnębiona, zdłońmi zanurzonymi w blask lampy, dopiero teraz pojęła wagę komunikatu.Zaczęłagorączkowo łowić wiadomości, słyszała zmieszany gwar mnóstwa języków i częstopowtarzało się słowo- Budapeszt- na którego dzwięk, jak od mrozu, tężały jej policzki.Nie dam ciebie- wsparła się z całej siły na krawędzi biurka- nie zabierzecie mi go.Wodziła wskazówką po skali dobywając chrapliwe,pośpieszne zdania wykrzykiwane po arabsku, no- sowe głosy azjatyckich stacji,jakbyś niecierpliwe struny przebierał, patetyczne kadencje portugalskie z Goa.Zdawało jej się, że ludzkość ma torsje, ściśnięta za trzewia obręczą trwogi,pojmuje rytm przyczyn i skutków prowadzących do.Jak rasowy koń przed biegiemczuła napięcie w mięśniach, wiedziała, że czeka ją próba, i nagle do- strzegłaswoją wielką, niepowtarzalną szansę- będę go miała, będę- przygryzła wargi.Zbudziła się nad- zieja, że cała przeszłość Istvana zostanieprzekreślona, nie będzie miał gdzie i do kogo wrócić, osiądzie na tym brzegu,sam, rozbitek wydarty żywiołom, ze straszliwą wolnością, jaką daje nieposiadanienicze- go.Zerwą się wszystkie więzy z tym nieznanym miastem-rywalem.I wtedymoże wkroczyć, wnosząc wraz z miłością niby posag- kontynent australijski, na którym będzie żył, język, w którym zacznie two-rzyć, pieniądze i stosunki, które go wyzwolą od poczucia obcości, łaski,darowizny.Musi stać się obywa- telem naszego świata, od razu być kimś, kto sięliczy, musi poczuć, że jest u siebie.Niebieskie smugi dymu wiły się w blaskulampy, kamienna głowa spoglądała ślepą łuską szeroko otwartych oczu z cieniemuśmiechu, który zdawał się mówić o znikomości tego, co człowiek pragnie po-siąść, czym włada i co sobie stawia za cel podboju.Naszła ją nienawiść do tegoutrąconego kawałka po- sągu, bo wydało się, że drwi, wie, co ją czeka, i już sięnad nimi lituje.Przed willą Nagara stało kilka aut.Kiedy wysiadał, jednowłaśnie ruszyło, poznał korespondenta Ta- njuga, lubili się, Istvan był pewny,że tamten dostrzegłszy go przystanie bodaj na chwilę rozmowy, jednakJugosłowianin ograniczył się do pozdrowienia.Twarz miał bez uśmiechu, skupioną.- Piekielny partyzant- złościł się Istvan, gdy auto skowycząc oponami zawracało na szosie.Minąłlegawą, łaciatą sukę, która na powitanie stuknęła parę razy ogonem w podłogę iurażona, że jej nie pogłaskał, dzwignęła się, człapiąc za nim.- Jesteś wreszcie- drobnymi kroczkami podbiegł do niego Nagar, chwycił lewą ręką za ramię itrząsł, wykrzykując z przejęcia, w prawej ściskał pozwijane taśmy wydarte zdalekopisu.- Aleście tam nabroili, twoi Węgrzy powariowali, mogą sobie strzelać, ale po cozaraz palić muzeum, ja pamiętam, jaki tam był wspaniały Bruegel z"Ukrzyżowaniem", jakie Holendry! Diabli wiedzą, co zostało.Do okien możnastrzelać, do ludzi, bo ich jest dość, ale nie obrazy palić.- Mów, co się stało?- To się nie stało, to się dzieje- krzyknął podniecony, dreptał w miejscu jak dziecko, które przypiera potrzeba,a nie chce porzucić zabawy.Terey byłby go złapał za kark, potrząsnął jakkrólikiem, byle wy- dobyć prawdę.Dla Nagara to były tylko wiadomości, pławiłsię w dziennikarskim żywiole, dowiadywał się w Delhi jeden z pierwszych, mógłimponować, zadziwiać.- Dziś wielki wiec pod pomnikiem Bema.Kto to, u diabła? Dlaczego właśnie tam?- Generał z powstania, Polak.- Z jakiego znów powstania?- W czterdziestym ósmym.- W czterdziestym ósmym byłem na Węgrzech, nie słyszałem o żadnym powstaniu.- Zlituj się, w tysiąc osiemset czterdziestym ósmym.Przeszło sto lat temu.- Z kim on się bił?- Z Austriakami i z wojskiem przysłanym przez cara- tłumaczył w udręce, próbując wysmyknąć mu taśmy z depeszami, które tamten kryłza siebie.- Z Rosjanami!- triumfował tamten.- Nareszcie rozumiem.Po stu latach wy jeszcze o tym pamiętacie.- Maurice, ja mam rodzinę w Budapeszcie.- Dobrze, słuchaj- spoważniał, ale taśmy nie puszczał, chciał mieć przyjemność opowiedzeniawszyst- kiego samemu- próbowali tłum rozpędzić, policja strzelała.Ger� miał nieszczęście wystąpić zmową, i wtedy zaczęły się rozruchy.- Groził? Co powiedział?- Nawet rozsądne rzeczy, żeby siedzieli spokojnie i nie hałasowali, bo ichpozamyka.Ale jak nie może tego zrobić, to po co gada? Zamykać i sza.A jak niemożna, to samemu trzeba siedzieć cicho i nie draż- nić ludzi.Jak oni zdobylibroń, uderzyli na radiostację, wtedy już wołali nie na ulicy, ale na cały kraj [ Pobierz całość w formacie PDF ]

pdf; download; ebook; pobieranie; do ÂściÂągnięcia

Archiwum

Szukaj