Ludzka przystań Lindqvist John Ajvide

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Baterie były na wyczerpaniu.Nagle roz-legło się kliknięcie i silniczek zaczął pracować szybciej, taśma się zwinęła.An-ders wyjął film i ponownie zasiadł przy kuchennym stole.Zacisnął dłoń wokół małego metalowego cylindra, chłodnego po długim le-żeniu w szufladzie.Były tam.Ich ostatnie rodzinne zdjęcia.Rozgrzał pojemnikw ręku, jakby próbował rozgrzać ludzi sunących po lodzie na chwilę przed tymstrasznym, które zaraz miało się wydarzyć.Trzymał rolkę kciukiem i palcem wskazującym, przyglądał się jej, jakby miałnadzieję, że uda mu się dojrzeć coś, co wierzył, że tam jest.Coś jednak podpo-wiadało mu, że powinien odpuścić, zostawić w spokoju tę rodzinę tam w środ-ku, nieświadomą tego, co za chwilę ją spotka.Nie wypuszczać jej, nie narażać nasmutek, który niesie ze sobą życie.Zostawić ją w jej własnej kapsule czasu.Ktoś nas nienawidziSimon nalał sobie pierwszą filiżankę kawy tego ranka, usiadł przy stole wkuchni i zaczął wpatrywać się w na wpół otwarte pudełko od zapałek.Czarnalarwa leżała nieruchomo, ale Simon wiedział, że żyje.Siedział z zaciśniętymi ustami, zbierając ślinę.Kiedy zebrał już dostateczniedużo, pozwolił jej wypłynąć z ust prosto do pudełka.Larwa poruszyła się lekko,nieco jeszcze senna, gdy pierwsze krople trafiły w jej gładką skórę.Simon sie-dział i patrzył, jak jej ciało powoli wchłania ślinę.Był to jego stały poranny rytuał, tak samo niezbędny jak oddanie moczu czywypicie kawy.Szybko to zrozumiał.Któregoś ranka, kilka tygodniu po tym, kiedy Spiritus trafił w jego ręce, zo-stawił pudełko z larwą w szufladzie; nie zmoczył jej śliną, tylko popłynął łodziąna ląd po zakupy.Ledwie zdążył wypłynąć w morze, poczuł w ustach ten smak.Przybierał na sile.Był to smak starego drewna albo raczej zgniłych korzeni; czułgo w ustach, we krwi, w każdym mięśniu.59Podpływając do pomostu w N�ten, zdusił silnik, przechylił się przez burtę izwymiotował.Wiedział, dlaczego tak się dzieje, ale postanowił, że się nie podda;na zwolnionych obrotach płynął dalej, do przystani.Kiedy łódz uderzyła o pal,miał wrażenie, jakby wszystko w nim się skręcało.Znów zwymiotował, żółcią.Mdłości były tak silne, jakby ich zródło było gdzieś poza jego ciałem, jakbydoznał szoku septycznego, jak przy ostrym zatruciu.Skulił się na rufie, podczasgdy silne skurcze targały jego żołądkiem; w końcu udało mu się przekręcić stertak, że łódz ponownie wzięła kurs na Domar�.Był przekonany, że zaraz umrze, całą drogę powrotną na wyspę siedział sku-lony, niemal w pozycji płodowej; cały czas coś podchodziło mu do gardła, miałwrażenie, że jego ciało gnije, odbijało mu się, a dzwięki, które przy tym wyda-wał, były niemal zwierzęce jak jęki sarny.Nie miał siły przybić do pomostu, skierował więc łódkę prosto na nabrzeże,wygramolił się z niej i na kolanach dotarł w płytkiej wodzie do brzegu, a potempo kamieniach i trawniku do domu.Kiedy w końcu wyjął z szuflady pudełko,miał tak sucho w ustach, że zebranie tyle śliny, żeby dać larwie to, czego potrze-bowała, zabrało mu kilka minut.Minęło wiele dni, zanim znów poczuł się do-brze.Od tamtego zdarzenia bardzo przestrzegał, żeby każdego ranka najpierwsplunąć do pudełka.Nie wiedział, na czym tak naprawdę polegała umowa, którązawarł, wiedział jednak, że tak długo jak żyje, będzie musiał wywiązywać się zjej warunków.A potem?Co potem, tego nie wiedział.Obawiał się jednak najgorszego.I żałował swo-jego kroku.Powinien był wtedy zrzucić larwę z pomostu.Do morza, gdzie byłojej miejsce.%7łałował, że tak nie postąpił.Ale było już za pózno.Simon wypił łyk kawy i wyjrzał przez okno.Niebo było tak przejrzyste, jakbywało tylko jesienią.W powietrzu wirowało kilka żółtych listków.Nic niewskazywało, żeby zbliżał się sztorm, chociaż Simon wiedział, że nadchodzi;podobnie jak wiedział wiele innych rzeczy.Gdzie w ziemi jest woda, kiedy lódskuje cieśniny i ile deszczu wkrótce spadnie.Kiedy filiżanka została opróżniona i opłukana, Simon wstał, włożył kalosze iwyszedł na zewnątrz.Przejął kilka miejscowych zwyczajów, między innymi za-czął nosić kalosze: wkładał je zawsze, kiedy wychodził.Nigdy nie wiadomo,dokąd człowieka poniesie, najprościej było być przygotowanym.Może poczta i gazety zostały dzisiaj dostarczone pierwszym porannym stat-kiem, a nawet jeśli nie, to przy skrzynkach zawsze kręcili się faceci, którzy niemieli nic lepszego do roboty, jak właśnie wypatrywać, czy pierwszy statek przy-wiózł pocztę, czy nie.Zwykle jej nie przywoził.60Idąc do skrzynek, rzucił okiem na drogę prowadzącą do domu Andersa.Bu-dynek wymagał sporo pracy.To dobrze.Anders będzie miał czym zająć ręce izapomni o ponurych myślach.Simon znał to z własnego doświadczenia.W naj-gorszym okresie małżeństwa z Marita, swoją pierwszą żoną, właśnie ćwiczeniesztuczek z kartami i z chusteczkami ratowało go, gdy czuł zbliżający się napadpanicznego lęku.Z Anną-Gretą było oczywiście inaczej.Gdy był z nią, sięgał po sztuczkiprzede wszystkim, by odegnać nachodzącą go niekiedy melancholię.O ile wiedział, Anders nie miał żadnego hobby, któremu mógłby się poświę-cić, więc odchodząca ze ścian farba czy drewno, które trzeba było porąbać, mo-gło okazać się przydatne.Już z odległości ponad stu metrów zauważył, że dzisiejsze grono rozmówcówprzy skrzynkach na pocztę składało się z Holgera i G�rana.Nie można było ich znikim pomylić.Holger się garbił, natomiast G�ran stał prosty jak struna, zosta-ło mu to po niemal czterdziestoletniej służbie w policji.Ale co u.?Mężczyzni zdawali się pochłonięci zażartą dyskusją.Holger kręcił głową,wskazując jedną ręką na morze; G�ran stał i kopał nogą ziemię, wyraznie czymśpoirytowany.Ale nie to było dziwne.Skrzynki na pocztę zniknęły.Zciana zamkniętego po sezonie sklepiku była pusta [ Pobierz całość w formacie PDF ]

pdf; download; ebook; pobieranie; do ÂściÂągnięcia

Archiwum

Szukaj