11 Dzieci szczęcia Ferrarella Marie Szarada

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Wyjąłje i schował do własnego portfela.Nie wiedział, jak dłu�go potrwa ta farsa, ale nie chciał, by Kris sama przy�padkiem odkryła prawdę.Wróciwszy do jej pokoju, odłożył torebkę na miejscei ponownie zamknął drzwi.Jeżeli kiedyś Kris zaintere�suje się, dlaczego nie ma żadnego dowodu tożsamości,wtedy będzie musiał wymyślić jakiś powód.Wsunął ręce do kieszeni i zbiegł na dół.Kości zostałyrzucone.Postanowił, że rozmowa z personelem może pocze�kać; ważniejszy był telefon do Daniela.Chciał, by przy�jaciel go pocieszył, zapewnił, że nic strasznie złego sięnie dzieje.Ubłagał sekretarkę, która powtarzała, że doktorValente skontaktuje się z nim po dyżurze, aby jednak po�łączyła go z Danielem.Usłyszawszy w słuchawce głos przyjaciela, opowie�dział mu o wszystkim.Kiedy skończył, nastała długa ci�sza.Wreszcie doktor Daniel Valente oświadczył:- To mi wygląda na amnezję.Max prychnął zniecierpliwiony.- Tyle to i ja wiem.Ale co mam robić? Jak możnatemu zaradzić?- Nie można.Samo minie.Nie takiej odpowiedzi oczekiwał.Chociaż okłamałKristinę i chociaż wierzył, że jego kłamstwo wyjdziewszystkim na dobre, to jednak dręczyły go wyrzuty su�mienia.- Ale kiedy? - W jego głosie pobrzmiewała nuta roz�drażnienia.- Różnie bywa - odparł spokojnie Daniel.Chyba nig�dy się nie denerwował, a przynajmniej nie okazywał zde�nerwowania.Byli całkowicie inni i może właśnie dlategoich przyjazń przetrwała tyle lat.- Czasem pamięć wracapo dniu, czasem po tygodniu.- A może nigdy nie wrócić?Daniel westchnął ciężko.- Może, ale to jest bardzo mało prawdopodobne -dodał pośpiesznie.- Najlepiej umieścić pacjenta w zna�jomym środowisku, otoczyć go znajomymi przedmiota�mi.Nigdy nie wiadomo, co pobudzi jego pamięć.Możeto być jakiś z pozoru nieistotny drobiazg.Uśmiech, za�pach, spojrzenie.Zdjęcie, melodia.Słuchaj, jeśli chcesz,zajrzę do ciebie wieczorem.- Byłbym ci wdzięczny.Kłamstwo kłamstwem, ale nie zamierzał ryzykowaćzdrowia Kristiny.Jeżeli Daniel zapewni go, że nic jejnie grozi, wtedy pociągnie dalej zabawę w szefa i po�kojówkę, w przeciwnym wypadku powie jej prawdę.Podziękował przyjacielowi i odłożył słuchawkę.Przezchwilę stał zadumany.Najlepiej otoczyć pacjenta znajo�mymi przedmiotami.Tak powiedział Daniel.Ale tu nie ma znajomych przedmiotów.Wszystko dlaKristiny jest tu obce.Może to i lepiej, pomyślał.Skoro amnezji nie możnazaradzić, czemu nie skorzystać z okazji? Niech pomie�szka w Rosie", niech popracuje, niech pozna wszyst�kich.Niech wyrobi sobie opinię o pensjonacie na pod�stawie tego, co zobaczy i czego doświadczy.Kto wie?Może jej się tu spodoba? Może po odzyskaniu pamięciuzna, że nie warto nic zmieniać? A co ważniejsze, możena tyle polubi June, Sydney i innych, że nie będzie chcia�ła zwolnić ich z pracy?- June! - zawołał, wyłaniając się z gabinetu.- Po�proś tu wszystkich, dobrze? Mam wam coś do powie�dzenia.Recepcjonistka podniosła wzrok znad romansidła, któ�re czytała.Zaznaczywszy stronę jakąś prowizoryczną za�kładką, ruszyła na poszukiwanie innych.Max zerknął w stronę schodów.Miał nadzieję, że niebędzie pluł sobie w brodę.ROZDZIAA SZ�STYWsparty o biurko, przyjrzał się grupce osób stłoczo�nych w niedużym gabinecie, w którym kiedyś urzędo�wała jego przybrana matka.To właśnie Sylwia Murphyzarządzała pensjonatem.Johnowi zdecydowanie bardziejodpowiadała rola gospodarza niż biznesmena; był tym,który witał gości, oprowadzał po terenie, zabawiał roz�mową, a gdy wyjeżdżali, żegnał przy bramie.Oboje uwielbiali Rosę" - i to było widać.Zawszepanowała tu prawdziwie domowa atmosfera, a pracow�ników traktowano na równi z członkami rodziny.Maxnie zamierzał tego zmieniać.Trzy osoby z personelu - June, Sama i Jimmy'ego -znał od dziecka; pracowały w Rosie", kiedy Sylwiaz Johnem wzięli go pod swoje skrzydła.Sydney i An�tonio trafili tu znacznie pózniej, ale szybko stali się czę�ścią pensjonatowej rodziny.Rodziny bardzo z sobą zżytej, której nikt obcy niemiał prawa rozdzielać.Owszem, czuł wobec Kris wyrzutysumienia, ale wiedział, że jego lojalność leży po stronieludzi, których zna i kocha, a nie po stronie nowej wspól�niczki, która największą miłością darzy pieniądze.June,Samowi i pozostałym zawdzięczał znacznie więcej niżkarierowiczce z Minneapolis, która namiesza, namącii zniknie.Mimo to, kiedy tłumaczył tej pięcioosobowej grupce,co się stało, jakiś wewnętrzny głos powtarzał mu cicho,że postępuje zle i nieuczciwie.Sam Beaulieu siedział w jednym z dwóch znajdują�cych się w gabinecie foteli i słuchał go z niedowierza�niem.- Mówisz, że nic nie pamięta? Nic a nic?- Nic a nic.- O rany! - Sydney pokręciła ze zdziwieniem głową.- Ileż to razy mój młodszy braciszek nabijał sobie guzai nigdy nie tracił pamięci.- Uśmiechnęła się na myślo małym rozrabiace.- Ona naprawdę nic.- Naprawdę - odparł Max.- Ma amnezję.Nie wiem,jak długo to potrwa.Pytałem Daniela.- Ostatnie słowaskierował do June, która przed laty im obu matkowała.- Twierdzi, że różnie bywa.Czasem pamięć wraca pojednym dniu, czasem po tygodniu.- Wzruszył ramiona�mi.- A czasem czeka się jeszcze dłużej.- Biedaczka - szepnęła współczującym tonem June.Wyobraziła sobie, jakie to musi być straszne, kiedy czło�wiek odzyskuje przytomność i niczego wokół nie po�znaje [ Pobierz całość w formacie PDF ]

pdf; download; ebook; pobieranie; do ÂściÂągnięcia

Archiwum

Szukaj