Golding William Pieklo pod pokladem

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Dzisiaj moje ambicje są nieco inne. Od chwili gdy Alcyone, i młode damy na jej pokładzie, dryfowały u naszego boku.och, proszę siadać! Czy myśli pan, że coś takiego może pozostać prywatną sprawą?Małżeństwo jest publiczną deklaracją! Wiem coś n.a ten temat! %7łyczyłbym sobie, by małżeństwo wchodziło w rachubę.obawiam się jednak, że dzielinas różnica stanu. Mam nadzieję, że do tego nie dojdzie! Związku dwóch istot, którego celem jestpoprawa ludzkiej doli, nie wolno porównywać z. .blask jej wdzięków zmienia to sklepienie w przybytek światła *. Rozpoczął pan tę podróż wyposażony w obiektywizm ignorancji, a kończy z bagażemsubiektywizmu wiedzy, cierpienia, nadziei na odpuszczenie. Pan natomiast wybrał się z zamiarem siania zamętu.niepokoju w tej antypodycznejspołeczności tworzonej z myślą o jej naprawie! Ten szlachetny gest daje szansę wolności irehabilitacji elementom przestępczym także w naszym społeczeństwie, w Anglii! Pan zna nasze społeczeństwo ? Przecież w nim wyrosłem! Szkoła.Uniwersytet.Wiejska posiadłość.Czy był pan kiedykolwiek w slumsach? Broń Boże! A w wiejskich chatach w majątkach pańskiego ojca? Czy jego chłopi mają łóżka? Są przyzwyczajeni do spania na ziemi.Oni to lubią.Nie wiedzieliby do czego służyłóżko ustawione na nóżkach! Pan o niczym nie ma pojęcia. Uwierzył pan w prawdy uniwersalne, panie Prettiman.Są wśród nas tacy, którzy niepotrafią ich znalezć! Są i tacy, którzy nie próbują ich szukać. Ustalony porządek. Jest chory!Okrzyk szarpnął całym ciałem chorego, po czym przerodził się w ów jęk boleści, którydawniej napawał mnie przerażeniem.Ciałem Prettimana wstrząsały konwulsje niczym uszczytu rozkoszy, lecz ich przyczyną był ból.Chory zbladł, zgrzytał zębami, pot spływał mu potwarzy.Do kabiny wpadła pani Prettiman.Obrzuciła nas spojrzeniem, po czym wyjęła spodpoduszki chustkę do nosa i otarła mu twarz.Zwróciła się do niego półgłosem.Usłyszałem tylkodwa słowa: Alojzy i cicho.Atak bólu zdawał się mijać.Właśnie wstawałem, aby dłużej nieprzeszkadzać w tej rodzinnej scenie, kiedy jego dłoń błyskawicznym ruchem zacisnęła się namoim nadgarstku. Niech pan zostanie, Talbot.Letycjo.Mamy prawdziwy okaz.Co ty na to? Czypowinniśmy spróbować coś z nim zrobić?Wyraz okaz miał dla mnie wyłącznie medyczne konotacje.Ku mojemu zdziwieniu panPrettiman nadal nie pozwalał mi odejść.Jego małżonka zaś.zauważyłem, że tym razem starannie ukryła swoje bujne włosy.nie odezwała się ani słowem,skinęła głową i opuściła kabinę.Obawiałem się, że mogę zostać wciągnięty w jakieś medyczneokropności, lecz chory po prostu wrócił do przerwanej rozmowy. Wobec tego, o czym pan ma pojęcie? Zastanowiłem się. Wiem, co to jest strach.Wiem, co to jest przyjazń, która pozwala zamienić złotą zbrojęna miedzianą.A przede wszystkim wiem, co to jest miłość. Och, doprawdy? Czy to nie przechwałki? A może przemawia przez pana pycha lubzbytnia pewność siebie? Być może, lecz bez miłości stałbym się jak miedz brzęcząca albo cymbał brzmiący.Platon już na długo przed świętym Pawłem twierdził, że możemy wznosić się od jednej miłoścido następnej. Zwietnie powiedziane, mój chłopcze! Na półce nade mną stoi książka.Zdaje się, żetrzecia z brzegu.Zdejmij ją.Dziękuję.Czy zechcesz mi poczytać? Po francusku. Nie wyrażaj się z takim lekceważeniem o tym języku tylko dlatego, że znasz jeszczepiękniejszy! Prawdę mówiąc, ojciec chrzestny zaaplikował mi taką dawkę Racine a, że obrzydził micałą resztę literatury francuskiej. Autor tej książki może konkurować z największymi pisarzami antyku. Rozumiem, sir.Co mam przeczytać?Tak oto, wśród kołysania statku, skrzypienia belek i huku wichury, w miarę jak zbliżaliśmysię do nieznanych brzegów, zasiadłem przy łożu tego równie niezwykłego i nieznanegoczłowieka.Czytałem, z akcentem, który go zadowolił, chociaż mało przypominałfrancuszczyznę pana Beneta, wyimki z Wol- terowskiego Kandyda ! Wybierał teraz wiem,żebyło to nieuniknione fragmenty dotyczące Eldorado.Podczas lektury pan Prettimanprzeszedł zdumiewającą metamorfozę.Od czasu do czasu potakiwał, poruszał wargami, a wjego oczach pojawił się nowy, wewnętrzny blask, jakby jego zrenice pobierały światło izarazem je wzmacniały.Słuchał w skupieniu, z wypiekami na twarzy, nie dając ujścia słowom,które cisnęły mu się na usta.Kiedy doszedłem do wypowiedzi le bon vieillard.przerwał miokrzykiem: Tak, tak, to jest to!Tym razem ja wpadłem mu w słowo: Panie Prettiman! Przecież to jest po prostu rozwinięcie Pindara.wątku WyspSzczęśliwych.ma pan to pod ręką.zaraz znajdę!Wziąłem książkę, odszukałem fragment i przeczytałem: dnov�ffxepov ialox ��Kovrai (iwwv,ot) x&�vi rapdffaovre� �v x&p�� dKfj�.Kiedy skończyłem wziął ode mnie książkę, popatrzył na tekst, uśmiechnął się i tłumaczyłszeptem: Nie znają trosk, w ziemi w trudzie codziennym rąk nie grzebią, aby zdobyć chleb,wód nie mącą morskich, by żyć * [ Pobierz całość w formacie PDF ]

pdf; download; ebook; pobieranie; do ÂściÂągnięcia

Archiwum

Szukaj