[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Zatrzęsło nimi, zahamowała, zjechała.Białe auto stanęło tuż za nią, wysiadł z niego policjant i ruszyłku niej godnym krokiem.Aldo zeskoczył na szosę, Raine zsiadła za nim i dygocąc ustawiła motor napodstawce.Zciągnąwszy kask, przeżyła chwilę prawdziwego upokorzenia.Samo spowodowanieczegoś podobnego było wystarczająco głupie, a w obecności Aida wręcz idiotyczne.Jej twarzpoczerwieniała tak, jakby dotknął ją ogień.- Johannson, stary draniu, wiedziałem, że to ty.Upłynęły długie minuty, zanim dotarło do jej świadomości, że policjant nie ma zamiaru prosić oprawo jazdy, konfiskować motocykla czy wręcz jej aresztować.A już się obawiała, że kolana się podnią ugną i padnie.Patrzyła w milczeniu na obu mężczyzn, klepiących się teraz po ramionach iwykrzykujących zdania w rodzaju Jak leci? Nie widziałem cię od." i Nigdy bym nie pomyślał, że zobaczę cię jako pasażera, Aldo".I gdy już miała wrażenie, że odzyskuje panowanie nad sobą, policjant, do którego Aldo zwracał się perJimbo, odwrócił się do niej i przemówił służbowo:- Madame, pani przekroczyła dopuszczalną szybkość.Czy mógłbym obejrzeć pani prawo jazdy?Po czym, ku jej przerażeniu, spisał dokładnie nazwisko, adres i numery rejestracyjne motocykla.Na koniec wygłosił surowy wykład o niebezpieczeństwach zbyt szybkiej jazdy na motocyklu, zwła-szcza gdy się wiezie jego dobrego kumpla.Wjechała wściekła na autostradę.Było to przeżycienaprawdę straszne.Wciśnięta między twarde ciało Aida i wóz policyjny.Miała nieprzepartą ochotęzjechać z drogi, zadzwonić po taksówkę, kiedy dostrzegła estakady Northgate, od których zaczynałosię miasto.Wyczerpana psychicznie i fizycznie, nie wytrzymałaby już dłużej jazdy ciężkim motorem w dużym,niedzielnym ruchu.Sama dojechałaby do domu bez problemów, skonana, ale nie aż tak, żeby wypaśćz trasy.Teraz jednak miała za sobą wiele przeżyć, i zdrowy rozsądek podpowiadał, by nie udawała bo-haterki.Refleks miała przytępiony, mogła narazić na niebezpieczeństwo życie obojga.Zjechała naprawy pas, zeszła z siodełka i oddała kluczyki Aldowi.Gdy wyjąkała kilka słów, spojrzał na nią ze zrozumieniem, sprawdził kontrolki motocykla, uruchomiłsilnik i gestem polecił jej siąść za nim.Była głodna.I nie wiedziała, dokąd chce jechać.- Gdzie mieszkasz? - spytała.- Zaraz zobaczysz - odparł, wyraznie spięty.Obserwował ją we wstecznym lusterku.Miała już zamiar powiedzieć: nie, ale zamiast tego skinęła głową.Aldo, jakby w obawie, że za chwilę się rozmyśli, kopnął podstawkę, wrzucił bieg i płynnie włączył sięw strumień pojazdów.Objęła go w pasie, zaskoczona odmiennością doznań kierowcy motocykla ipasażerki.Aldo poklepał ją uspokajająco po dłoni.- Wkrótce będziemy w domu - mruknął przez ramię.Nie pozostało jej więc już nic, tylko się odprężyći rozkoszować niezwykłym uczuciem błogiego bezruchu.Kto inny wykonywał za nią robotę, ktoś otwardym i gibkim ciele, które poruszało się w rytm ruchów motoru i osłaniało ją od wiatru.Przez ułamek sekundy mignęła jej przez oczami jazda sprzed wielu lat.Siedziała wtedy za plecami in-nego człowieka.Zacisnęła ze strachu zęby, by po chwili wytłumaczyć sobie, że to było dawno i że tenkierowca różni się od tamtego.Jakże inna od tamtego podlotka była też ona sama.Zmusiła się, by otym nie myśleć i pozwolić ciału poruszać się automatycznie wraz z ciałem Aida, przechylać je nazakrętach, wracać do pionu instynktownie, jak w dobrze prowadzonym tańcu.Nie znała części miasta, ku której jechał.Seattle podzieliła tyleż samo geografia, co różnice kulturowei etniczne mieszkańców.Dzielnica uniwersytecka, w której urodziła się i wychowała Raine,zajmowała północno-wschodnią część miasta; dzielnica bogaczy przylegała do wybrzeży JezioraWaszyngtona
[ Pobierz całość w formacie PDF ]