Klavan Andrew Zwierzęca godzina

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Otworzyła portfel.Znów zerknęła na żebraka.Ruszył w jej stronę, ajakże.Spacerowym krokiem, niby nic.Ręce w kieszeniach usmolonychspodni.Wystrzępiony płaszcz powiewa na wietrze.Deszcz żółtych liściwokół niego.Czerwone dęby jako tło dla jego ciemnej sylwetki.Szelestkopanych od niechcenia liści.- A niech to mruknęła znowu.Spojrzała w prawo, w stronęRatusza.Wciąż widać było policjanta, przechadzał się wzdłuż rzędusłużbowych limuzyn.A pod gałęziami drzew widziała nogi policjantastojącego na schodach przed wejściem.Usłyszą ją w razie czego.Zajęła się portfelem, wściekła na włóczęgę, że ją przestraszył.To, żeotwiera torebkę, wcale nie znaczy, że uda mu się wyciągnąć od niej jakieśpieniądze. Niech spada".Odpięła zatrzask przegródki na karty.Serce zabiło jej szybciej.Plastikowa przezroczysta harmonijka rozwinęła się na kolana.Rzuciła sięw oczy fotografia matki.Niska, pulchna mama, roześmiana, macha rękądo obiektywu, jakby się broniła: Zabierzcie ten głupi aparat".I ojciec:siwowłosy, rumiany.Zmarszczki od śmiechu pod oczami. Tak, tak, tak" - pomyślała.Na Broadwayu ruszył z hukiem autobus.Gdy hałas minął, usłyszała szuranie żebraka na ścieżce.Zbliżał się.Szybko przeglądała przegródki, szukając prawa jazdy.Jest MasterCard.No, przynajmniej nazwisko - Nancy Kincaid -wydrukowane u dołu.I Visa: to samo nazwisko, ta sama dziewczyna.Iwreszcie.jest! Prawko.Co za ulga! Aż zamknęła na chwilę oczy, kiedyto zobaczyła.Jej zdjęcie.Jej twarz.Mocna szczęka, wydatne kościpoliczkowe, jasne, szczere spojrzenie.Ta sama znana od dawna twarz,którą widziała niedawno w szybie wystawowej.I nazwisko, jej własnenazwisko, Nancy Kincaid, tuż koło zdjęcia.Niezbity dowód.Jest tym,kim jest. No a kim miałabym być?" - pomyślała.Jeszcze raz pokręciła głową zrezygnacją.Ale i uśmiechnęła się.Wewnętrzne napięcie zaczęłoustępować.Nagle przypomniała sobie o żebraku.Podniosła wzrok.Jest po drugiejstronie alejki.Zatrzymał się przy koszu na śmieci.Badał zawartość.Przeglądam śmieci, szanowna pani.Proszę na mnie nie zwracać uwagi. Lepiej stąd pójdę" - powiedziała bezgłośnie.Zwinęła plastikową harmonijkę.Zatrzasnęła portfel.Może wracać dobiura.Porozmawiać z kimś, kto ją zna.Z kimś, kto jej wysłucha. I żadnych więcej głosów".Absolutnie.Co to, to nie.Ale przestała się już nimi przejmować.Będzie dobrze.Jakieś zatrucie albo coś w tym rodzaju.Gorączka.To odmajonezu.Wepchnęła portfel z powrotem do torebki.Głęboko, jakbychroniąc go przed żebrakiem.Zaraz wróci, porozmawia z HenrymGoldsteinem, wyjaśni, co się stało, i wszystko będzie.W okamgnieniu znów oblała się zimnym potem.Serce zamarło.Ciarki przeszły po skórze. Coś."Jej palce natknęły się na coś.Coś w torebce.Cos twardego.Cośczarnego i chłodnego. Co, do cholery.?" - pomyślała, ale nie wiadomo skąd wiedziała już,co to.Odgłosy Broadwayu odpłynęły.I plusk fontanny, i szelestliści platanów.Nawet chłodny jesienny wiatr, który tak przyjemnieigrał z jej włosami, nagle jakby się stąd ulotnił Co.?"Obmacywała przedmiot w torebce.Badała kształt.Wodziła palcamipo zimnej czarnej powierzchni.Potem, niemal bezwiednie, zupełnie niechcący - uchwyciła go.Wyciągnęła.Z samego dna torebki.Wygrzebała spod puderniczki, paczkichusteczek higienicznych, szminki, kluczy.Całą ulgę diabli wzięli.Znówmdląco zimny lęk, napięty węzeł strachu powrócił, i to ze zdwojoną siłą.Kropla potu spadła jej z czoła, gdy pochylona zaglądała do wnętrzatorebki, wpatrując się w swoją rękę.W to, co w niej trzymała. Broń?!"To był rewolwer kalibru 0,38.Coś okropnego.Tęponosy, czarny,ohydny.Ale zdawał się dobrze leżeć w jej dłoni! Jakby gotów do akcji, dociosu.Ręka Nancy zadrżała.Wargi poruszały się lekko. Co, do jasnej cholery.? Rewolwer?!" Przecież możesz go po prostu zastrzelić".Pokręciła powoli głową.Podniosła oczy.%7łebrak stał tuż przed nią, zasłaniał niebo.Wielki ciemny kształt,zgięty do przodu.Rozpalone białka oczu.I ten smród, smród rynsztoka,kwaśny odór życia, który wślizgiwał się w świeże pazdziernikowepowietrze i je warzył.Nancy patrzyła na włóczęgę, a w schowanej w torebce dłoni ściskałabroń.%7łebrak się uśmiechał.Zza rozchylonych warg wychynęły pieńkizębów, żółte i koślawe.Wyciągnął rękę.Nancy poczuła jego oddech.Chciała krzyczeć, ale nie mogła.Jakby coś utkwiło jej w gardle.- Tylko nie zapomnij - powiedział bezdomny przeciągle, głosemniskim i skrzeczącym.Pochylił się ku niej.- Pamiętaj: ósma wieczór.-Mrugnął znacząco.- Zwierzęca Godzina.Oliver Perkins To bardzo zniechęcające powiedziała powoli staruszka. Jakodziecko byłam nerwowa.Wciąż się martwiłam, a to tym, a to tamtym.Aże zachoruję, a że się zestarzeję.Już wolałabym być stara, bo wtedymogłabym się przestać tym martwić.I uspokoiłabym się.A teraz popatrzna mnie.Perkins odwrócił głowę od okna.Uśmiechnął się przez ramię dobabci.Siedziała zwiotczała i bezkształtna na swoim atłasowymszezlongu.Jej ręce - patykowate i oplecione błękitnymi żyłami - trzęsłysię na różowym pledzie, który okrywał jej kolana.Popatrzyła na niegowodnistymi oczami. Jestem do niczego wyjęczała. No, babciu, mam cię zrzucić ze schodów? Oj, bądz cicho.- Jej głos był słaby i drżący.- Wiesz, że mam rację.Wystarczy drobiazg, i rozsypię się wprost na twoich oczach. Nie licz na to.Wciąż będziesz się rozsypywać, kiedy ja już dawnoumrę ze starości. Znów spojrzał w okno, obramowane eleganckąorzechową framugą, zajmujące niemal całą ścianę od podłogi do sufitu.Rozciągała się za nim panorama Dwunastej Zachodniej.- I komu sięwtedy będziesz skarżyła? Nie mam pojęcia - wymamrotała babcia.- To rzeczywiścieproblem.Perkins roześmiał się.A potem skrzywił.Ukłucie bólu przeszyło muskroń.Dotknął jej opuszkami palców.Jajecznica i kawa, które Aviszrobiła mu na śniadanie, nieco podreperowały jego żołądek.Trochę mupodniosły powieki.Ale kac wciąż go męczył, tętnił pod czaszką. �Cóżbym dał za łyk wina! - trunku z dawnej pory, chłodzonego w głębokichziemi zakamarkach.� * A może wystarczyłoby zimne piwo i okład zmłodych piersi.?" Roztarł czoło, mrużąc oczy.Tam, za szybą, cztery piętra niżej, jakaś kobieta pchała* John Keats, utwór cytowany.wózek w cieniu rachitycznych wiązów, którymi obsadzono chodnik.Uczeń w bluzie dresowej dzwigał pod pachą książki.I jeszcze jednamatka, jak zauważył, holująca synka za rękę.Chłopak ociągał się, byłubrany w czarną pelerynę, twarz miał wypacykowaną na biało zczerwonymi kroplami wokół ust.A Perkins pomyślał: Rzeczywiście,dzisiaj Halloween."- Co tak rozcierasz sobie skronie, kochany? Czyżby przepicie? zapytała babcia.- To zależy.Masz zamiar prawić mi morały?- Cóż, raczej tak [ Pobierz całość w formacie PDF ]

pdf; download; ebook; pobieranie; do ÂściÂągnięcia

Archiwum

Szukaj