[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.- Jakież to było eleganckie! - opowiadano po uczcie Saddama wydanej na cześć emiraw Taif.Saddam potrafił grać, udawać, kiedy mu zależało na kimś.Jeszcze 1 sierpnia 1990roku, miał wieczorem telefonować do Dżabera, pytając, jak mu minął dzień.- Wasza Wyso-kość jadł śniadanie? - pytał uprzejmie Saddam.- Tak - odpowiadał emir.- A czy obiad byłdobry? - Tak - odpowiadał zdumiony Dżaber.- A czy kolację już pan jadł? - Tak, byłasmaczna - mówił emir.Na to Saddam powiedział: - Nie jestem pewien, czy Wasza Wysokośćzje jutro śniadanie.- I pożegnał się.Zaskoczony całą sytuacją władca Kuwejtu nie mógł spaćtej nocy i nakazał swoim doradcom i rodzinie mieć się na baczności.Pracowity jak StalinTo, że cenił i szanował Józefa Wisonariowicza Stalina, nie było powszechnie wiado-me.Nawet prości ludzie w Iraku dobrze jednak wiedzieli, kim był gruziński przywódca ra-dzieckiej Rosji.Saddam nie obnosił się ze swoją fascynacją dla Stalina.Jak każdy dyktatorszukał wzorów do naśladowania i wiele razy na zamkniętych naradach cytował gospodarzaKremla.O jego zainteresowaniu Stalinem świadczy historyjka, jaką wspomina znany kur-dyjski polityk, dr Mahmud Othman - do dziś odgrywający istotną rolę w życiu politycznymirackich Kurdów - po spotkaniu w 1979 roku z irackim prezydentem.Kiedy zjawił się wcze-śnie rano w pałacu dyktatora, ten nie był jeszcze po porannej toalecie.Wezwał swego gościado sypialni.Othman, jak tylko wszedł do pomieszczenia, zauważył książki.Po bliższym za-poznaniu się, jakie to są książki, zorientował się, że o Stalinie.W sypialni dominowała bi-blioteka pełna książek o radzieckim oprawcy.- Saddam, miałem wrażenie - opowiadał póz-niej Othman - sypiał ze Stalinem.Kiedy Saddam wreszcie skończył toaletę i wszedł do po-koju, dr Othman, pokazując na książki, spytał dyktatora.- Czy pan jest komunistą, że czytapan Stalina? Saddam na to: - A czy Stalin był komunistą?Naśladował go bardzo wiernie.Stalinowskie piętno poznały żyjące w Iraku mniejszo-ści narodowe: %7łydzi, Asyryjczycy, Kurdowie, Turkmeni; i wyznaniowe: szyici i chrześcija-nie. Jak twierdzą jego najbliżsi współpracownicy, prezydent był bardzo pracowity - tak jakjego pierwowzór - i potrafi siedzieć nad papierami nawet szesnaście godzin dziennie.Spałkrótko, po wojskowemu, na małej pryczy.Na swoim biurku miał porządek.Wszystko byłona swoim miejscu.Raporty, które nadsyłały mu wszystkie instytucje centralne, wojsko isłużby, rozpoczynały się od krótkiego resume.Niekiedy Saddam poprzestawał tylko na tym.Czasami jeśli interesowała go konkretna sprawa, czytał dokładnie raport czy jego fragmenty.Często potrafił też telefonować, sprawdzając zawarte w opracowaniach dane u niezależnychzródeł.Przerwa na obiad z reguły przypadała na godzinę trzynastą.Zdarzało się, że prezy-dent zapraszał do stołu swoich współpracowników.Po obiedzie - tak było do pierwszej woj-ny w Zatoce - prezydent pływał łódką po Tygrysie.Lubił też popływać w jednym z wielubasenów.Po 1991 roku Saddam sporo spacerował, taki sposób fizycznego relaksu zaordynowalimu lekarze.Prezydent Iraku w pewnym okresie w ogóle zaprzestał aktywności fizycznej, zpowodu choroby kręgosłupa.Wtedy, było to pod koniec lat 80., Saddamowi polecono pol-skiego ortopedę, doktora Palucha, który w Polsce między innymi bardzo pomógł mającemuteż podobne problemy generałowi Wojciechowi Jaruzelskiemu.Saddam po spacerze wracał do biura i spędzał tam czas do nocy.Dopiero po 22.00odkładał papiery i rozpoczynał spotkania ze swoimi przyjaciółmi i współpracownikami.Trwały one często do białego ranka.Ranek zaczynał Saddam każdego dnia w innym łóżku i w innym miejscu swego pań-stwa, najczęściej w Bagdadzie.Od wojny w Zatoce zdarzało się, że prezydent nocował u lu-dzi w mieście czy na farmach pod Bagdadem.Wyglądało to tak, że najpierw z zaskoczeniapojawiali się jego ludzie, a potem on sam.Takich sprawdzonych miejsc, kryjówek miał po-dobno setki w wielu irackich miastach.Zabić dyktatoraSaddam miał wielu wrogów.Można podzielić ich na dwie kategorie: wewnętrznych izewnętrznych.Iracka opozycja czyli wewnętrzni przeciwnicy to Kurdowie, szyici i komuni-ści.Mieszanka mniejszości etnicznych, religijnych i ideowych.Zewnętrzni wrogowie Sad-dama często zawierali alianse z jego przeciwnikami wewnątrz kraju.I tak Iran wspierał za czasów szacha Kurdów, a kiedy zwyciężyła w tym państwie rewolucja Chomeiniego, pomocz Teheranu otrzymali szyici iraccy.Na Saddama polowali Izraelczycy, którzy w latach 70.wspomagali też Kurdów, przeciwników irackiego reżimu.Dyktatora chciano zabić wiele razy.Mówiono nawet, że prób zamachu było kilka-dziesiąt.Hatfi Dżanabi, Irakijczyk, opowiedział o jednym z nich, jaki miał miejsce w drodzez Bagdadu do Tikritu
[ Pobierz całość w formacie PDF ]