Palmy na sniegu Luz Gabas

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Trudno było przypuścić, że już rok pózniej zabraknie jednego z członków rodziny.Ostry jesienny wiatr z północy ogołocił drzewa z niespotykaną gwałtownością.Carmen i Jacobo przenieśli się do Barmonu i, w odróżnieniu od wcześniejszych lat,bardzo rzadko zaglądali do Pasolobino.Daniela pracowała więcej niż zwykle w swoimcentrum zdrowia, a w dodatku zapisała się na internetowy kurs medycyny dziecięcej,który pochłaniał jej całe wieczory.Kilian spędzał długie godziny, rąbiąc drewno dokominka, chociaż przy nim nie siadywał.Clarence natomiast, która, podobnie jakszarpane wichurą drzewa, znajdowała się w raczej niespokojnym momencie swegożycia, pogrążyła się w pracy nad paroma artykułami naukowymi oraz przygotowaniemzajęć mających się rozpocząć po Bożym Narodzeniu.Temu się właśnie oddawała, gdy jednego z najbardziej szarych listopadowychpopołudni przyszedł mejl od Lahy, który zapowiadał, że w połowie grudnia rmawysyła go do Madrytu.Clarence wydała okrzyk radości i natychmiast zaprosiłaprzyjaciela na Gwiazdkę do Pasolobino.Była ogromnie zadowolona, bo Laha chętnie sięzgodził.Do ostatniej chwili wahała się, czy zdradzić rodzinie jego tożsamość, lecz ostateczniepowiedziała tylko, że spodziewa się wizyty inżyniera, którego poznała w Gwinei i zktórym się wyjątkowo mocno zaakcentowała ten przysłówek zaprzyjazniła.Jeśli jegoprzyjazd miał się okazać punktem zwrotnym, na który czekała, to musiała Jacoba iKiliana całkowicie zaskoczyć.Carmen, oczywiście, była zachwycona, że oto wreszcie! będzie miała okazjępodejmować wyjątkowego przyjaciela córki.Ojciec natomiast wyraził telefonicznie swojeoburzenie tym, że w czasie tak rodzinnych świąt narzuca mu się obecność kogoś obcego,i po raz pierwszy wspomniał o możliwości pozostania na Gwiazdkę w Bermonie.Daniela zaraz zaczęła wypytywać kuzynkę o faceta, który najprawdopodobniej stanowiłprzyczynę jej miłosnych cierpień, a Kilian, wyrwany na moment ze swojej zadumy,popatrzył na siostrzenicę nieodgadnionym spojrzeniem i nie powiedział nic, zupełnienic, tylko, po wielu latach niepalenia, sięgnął po należące do Clarence papierosy, ku jejmilczącemu zdumieniu wyjął z paczki jednego, pochylił się nad świeczką zprzygotowanego przez Carmen adwentowego stroika z sosnowych gałązek, i zapalił.Clarence zaś mimo nerwów poczuła się idiotycznie szczęśliwa, że spotka się zbratem Inika.Czy może raczej powinna już o nim myśleć jako o swoim bracie?XII.B�IXO LA N�UPod śniegiemPodróż pociągiem i autobusem z Madrytu do Pasolobino nie była szczególniewygodna, ale, rzecz jasna, pozwalała dobrze przyjrzeć się krajowi, który wywarł takwielki wpływ na Gwineę.Laha cieszył się, że zobaczy Clarence, jednakże, przede wszystkim, nie mógł siędoczekać spotkania z jej hiszpańską rodziną i całym otoczeniem.Nowa przyjaciółkacałkiem nieświadomie obudziła w nim zaskakujące, wręcz jak sam uważał lekkochorobliwe zaciekawienie sprawami, które wcześniej pozostawały poza kręgiem jegozainteresowań.Oto tra ała mu się szansa, by wyobrazić sobie, jak wyglądałaby jegoegzystencja, gdyby biały ojciec zdecydował się jednak nim zająć.Bo przecież byłocałkiem możliwe, że ów człowiek pochodził właśnie z Hiszpanii i że gdzieś na tympółwyspie, który on, Laha, odwiedzał po raz pierwszy, żyli jego krewni.Fakt, że w podobnej jak on sytuacji znalazło się wiele innych dzieci, bynajmniejniczego mu nie ułatwiał.Iniko przynajmniej wiedział, że jego ojciec zginął w wypadku,i jak miał na imię.A on nie.W dzieciństwie zadowoliłby się zresztą byle kłamstwem.Ileż to razy fantazjował, że jest synem dzielnego podróżnika pożartego przez lwa postraszliwej walce albo na przykład szpiega, który po zakończeniu tajnej misji zpewnością po niego wróci.W miarę jak dorastał i zaczynał rozumieć swoje położenie,jego pytania stawały się coraz bardziej bezpośrednie i ostre.Próbował nagabywaćdziadka, który jednak zawsze odsyłał go do matki, ta zaś setki razy nieugięciepowtarzała, że jest po prostu synem Bisili.Pamiętał przeszukiwanie domu w nadziei znalezienia jakiejś pamiątki czy śladu.Jedynym, niezbyt zadowalającym tego efektem był fragment niewyraznej fotogra iprzedstawiającej opartego o furgonetkę białego mężczyznę, a także kilka zdjęć młodejBisili.Matka nigdy się nie dowiedziała, że zdążył tamtą fotogra ę nawet skopiować i odtamtej pory nosił ją w portfelu.Zdawał sobie sprawę, że to niezbyt mądre, jednakżeprzez długi czas traktował tego mężczyznę bez twarzy jako potencjalnego ojca.Z upływem lat zdołał przyjąć do wiadomości, że historia matki niewiele się różni odhistorii Sade i wielu innych kobiet, i że ojciec porzucił ich bez cienia szacunku czywyrzutów sumienia.Nie on pierwszy i nie on ostatni, co wprawdzie nie stanowiłożadnej pociechy, ale, owszem, zmniejszało do zera ciekawość.Bo po co interesować sięczłowiekiem, który nie interesował się własnym synem? Przestał więc o nim myśleć onim i o wszystkim, co się z nim wiązało i żył sobie szczęśliwie, aż&Aż w jego życiu pojawiła się Clarence.Spojrzał na zegarek.Od dwóch godzin siedział w autobusie, który właśnie terazskręcił w kierunku widocznych na horyzoncie gór.Poprzecinane bruzdami pola,przywodzące na myśl gruby sztruks, porośnięte krzewami winorośli sprawiającymiwrażenie przykurczonych z zimna, niepostrzeżenie ustąpiły delikatnym pagórkom,wśród których od czasu do czasu pojawiały się jakieś bajorka i coraz mniejszemiasteczka.Architektura też się zmieniła.Zamiast wielopiętrowych budynków wszędziewidać było niezbyt wysokie domy z cegły, niektóre stare, inne całkiem nowe, jeszczeinne w trakcie budowy.Laha wyczuwał, że od pewnego czasu wszystko tu ulegaintensywnym przemianom; wyczuwał radosną atmosferę panującą zwykle w miejscach,które wreszcie otrzymały wyczekiwaną przez wieki szansę na rozwój.Jednakże kiedy naprawdę wjechali w góry, serce w nim zamarło.Droga zwęziła siędo tego stopnia, że nie rozumiał, jakim cudem autobus mieści się między ziejącą polewej stronie przepaścią z widoczną w głębi rzeką a wznoszącą się po prawej skalnąścianą.Przez długich czterdzieści minut kierowca walczył z ostrymi, wykutymi wkamieniu zakrętami.A potem pejzaż znów się zmienił, podobnie jak migające za oknemmiasteczka.Jaki diabeł wygnał stąd co poniektórych, każąc im szukać szczęścia w miejscu takodmiennym jak Gwinea Równikowa? Czy chodziło jedynie o materialną potrzebę, czyrównież o to wrażenie duszności i zamknięcia, wywoływane przez okoliczne szczyty?Dolinę, w której leżało Pasolobino, otaczały potężne, urwiste góry, latem do pewnejwysokości zielone od lasów i łąk, wyżej zaś najeżone skalistymi grzbietami sięgającyminieba.Rozsiane po zboczach niewielkie osady ukazywały podwójne oblicze: pociemniałeod starości kamienne domy o stromych łupkowych dachach i prostych kominach stałyobok budynków zupełnie nowych, wzniesionych z identycznych materiałów, alepozbawionych patyny lat.Gdy zdawało się już, że głębiej w góry zapuścić się niepodobna, autobus zatrzymałsię w miejscowości o nazwie Cerbe�n, nieco większej niż poprzednie, i Laha wreszcieznalazł się u celu.Była wyjątkowo śnieżna Wigilia Bożego Narodzenia.Ze spokojnegojeszcze przed południem nieba sypały się płatki wielkości orzechów laskowych [ Pobierz całość w formacie PDF ]

pdf; download; ebook; pobieranie; do ÂściÂągnięcia

Archiwum

Szukaj