Rewera Kamil Kolorowe neony

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Przypomniał mi,46że przecież prekursorami idei lotów kosmicznych byli właśnieNiemcy.Mówił z pozornie sceptycznym uśmieszkiem, iż prze-chwałki G�ringa o rychłym zdobyciu Księżyca nie były bynajm-niej mrzonką, a opierały się na zaawansowanych już wtedy pra-cach uczonych niemieckich.Słuchając tego pomyślałem, że i Re-inberg nie jest wyzbyty narodowej dumy, nękającej wielu Niem-ców znad Renu niczym przewlekły szankier.Choć nie było to dlamnie niczym nowym, to jednak w jakimś stopniu pogłębiało jesz-cze parszywy nastrój, jaki mną owładnął przed dwiema godzina-mi.Zdaje się, że Reinberg wyczuł, iż nie jestem usposobiony dodługiej rozmowy, bo po krótkim spacerze wyludnionymi ulicamizaciągnął mnie na kolację do jakiejś bez zastanawiania się wybra-nej restauracji, a pózniej odprowadził pod hotel, radząc, bym sięwcześnie położył i odpoczął, gdyż następnego dnia przyjedzie pomnie już o godzinie dziesiątej.W ostatniej jednak chwili, gdy mieliśmy się już rozstać, zaszłocoś, co mi pózniej przez kilka godzin nie dawało spokoju.Gdy życzył mi dobrej nocy, a ja wypowiedziałem konieczne uNiemców w takich okolicznościach: Kommst du gut nach Hause,Reinberg przytrzymał na chwilę moją dłoń i zaczął jakoś nie-zręcznie: Aha, zapomniałem ci powiedzieć.Zawahał się, więc zapytałem: Co takiego? W zasadzie nic ważnego, ale lepiej, żebyś wiedział.Kiedycię zostawiłem w hotelu i odprowadziłem wóz, miałem głupiąrozmowę. Nie rozumiem. Ktoś do mnie telefonował. W związku ze mną?47 Wyobraz sobie, że tak.Nie znany mi facet dopytywał, czyjesteś już w Kolonii.W pierwszej chwili myślałem, że może toktoś znający cię ze zjazdu w Heidelbergu, powiedziałem więc, żejutro przed południem będziesz w instytucie.Ponieważ nie wyda-wał się być z tej odpowiedzi zadowolony i dopytywał, gdzie sięzatrzymałeś, odesłałem go do wszystkich diabłów. Ciekawe powiedziałem. Głupia jakaś historia i nie ma się co nad nią zastanawiać skonstatował Reinberg. Wspomniałem o niej tylko dlatego, że-byś nie był zaskoczony, gdy cię osobiście ktoś zacznie nagaby-wać.Nie powinieneś się tym absolutnie denerwować.Pełno tutakich, którzy z różnych względów poszukują kontaktów z ludzmiprzybywającymi z waszej strony.Ten, sądząc z akcentu, był cu-dzoziemcem. Intrygujące przyznałem. Niepotrzebnie ci chyba powiedziałem o tym dzisiaj.Nie bę-dziesz mógł usnąć. Ależ nie, przeciwnie.Dziękuję ci.Miałem wrażenie, że Reinberg nie dowierzał mym zapewnie-niom.Ja jednak byłem mu za tę informację naprawdę wdzięczny.Następny dzień rozpoczęliśmy wizytą u dyrektora instytutu,profesora Augusta Sauermanna.Przyjęcie mnie przez niego zarazw pierwszym dniu pobytu mogło mi przewrócić w głowie.Byćmoże i on sam w ostatniej chwili zdał sobie z tego sprawę, gdyżkazał nam czekać na siebie około czterdziestu pięciu minut.Mójopiekun i przewodnik oznajmił mi, iż profesor Sauermann tegojeszcze dnia leci do Stanów Zjednoczonych.Gdyby się spózniłnawet bez uzasadnienia, nie miałbym doń pretensji, gdyż dziękitemu miałem możność poznać bliżej kogoś znacznie bardziej atrak-cyjnego, a mianowicie jego sekretarkę, fr�ulein Renatę Schultz,48osóbkę uroczą, o otoczonej złotego koloru włosami twarzy cheru-binka, a o biuście i biodrach Putyfary.Sposobem bycia fr�uleinRenate oscylowała między tymi dwoma przeciwstawnymi szcze-gółami swej urody, toteż wcale mnie nie dziwiło, że wszyscy,nawet najbardziej dostojni uczeni, wchodząc do sekretariatu swe-go najwyższego zwierzchnika witali ją z roziskrzonymi oczami,robili głupie miny, a zwracali się do niej s�sse , czyli słodka.Ona, czując się widocznie tym mianem zobowiązana, była dlawszystkich miła, grzeczna do przesady, niemal lepiąca się wciąż wuśmiech ułożonymi ustami.Na dobro można jej zapisać, iż niewyróżniała nikogo i nawet dla mnie, dopiero co poznanego, byłataka sama jak dla tych, z którymi stykała się codziennie.W pew-nej chwili, kiedy oczekiwanie na profesora Sauermanna stawałosię już nieco przydługie, Renata zwróciła się do Reinberga, byśmywykorzystując czas, poszli do kasy. Słuszna myśl, S�sse rzekł mój opiekun i podniósł się zmiejsca dając mi gestem znak, bym uczynił to samo.Sądząc, że widocznie Reinberg ma w kasie do załatwienia ja-kieś formalności osobiste, zapytałem, czy nie lepiej będzie, jeżelipójdzie sam, a ja tymczasem będę nadal cieszył wzrok widokiemfr�ulein Renate.Na to Reinberg nachylił się ku mnie i rzekł konfi-dencjonalnie: Profesor Sauermann przyznał ci jednorazowe stypendium wwysokości tysiąca pięciuset marek.Poczułem się głupio i nie wiedziałem, jak powinienem skwi-tować tę wiadomość.Każda forma darowizny jest żenująca dlatego, kto ją przyjmuje.Nie mogło mi przejść przez usta skwapliwewyrażenie wdzięczności.Ale też zdałem sobie momentalnie spra-wę, iż nie na miejscu byłoby wzbranianie się przed przyjęciemofiarowywanej mi przez instytut sumy, zwłaszcza wzbranianie się49przed Reinbergiem, skoro zainkasowanie jej może właśnie zdjąć zniego ciężar finansowania mego kilkutygodniowego pobytu wKolonii.On wyczuł, zdaje się, moją rozterkę. Oczywiście nie zmienia to w niczym sytuacji rzekł pół-głosem. Nadal jesteś moim gościem.Pieniądze te zapewnią cijednak większą swobodę. Po chwili dodał: Co do ich przyjęcia,nie potrzebujesz się krępować, instytut posiada na tego rodzajucele specjalne fundusze. Przyznam ci się, Egon wydusiłem z siebie że zadziwiamnie wasza uprzejmość. Nie ma o czym mówić.W kasie było wszystko przygotowane [ Pobierz całość w formacie PDF ]

pdf; download; ebook; pobieranie; do ÂściÂągnięcia

Archiwum

Szukaj