• Strona poczÂątkowa
• 60 5194
• 31 1522

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Ale ogromi mądrość tutejszych gór szybko przywracały mi odpowiednią (szczytową?) formę iuspakajały, \
e pisać tu będę wcale nie gorzej ni\
w kraju - póki jeszcze doświadczenie \
yciaw Rosji zalega we mnie gęstą warstwą.27 czerwca bohaterski - a dla mnie legendarny, nie widziałem go do tej pory - Norweg NilsUdgaard, potę\
nego wzrostu, dobry, mądry, przyjechał razem z \
oną Angeliką i przywiózłnam drugą część archiwum.(Jesienią przybyła trzecia, ostatnia partia, o największej objętości- od Williama Odo-ma, przez Stany Zjednoczone.A moją  rewolucyjną" bibliotekę przewiózłMario Corti.Do paz
dziernika zatem byłem ju\
 pozbierany").Udgaardowie przyjechali do nas do Sternenbergu - i dopiero tam po raz pierwszydowiedzieliśmy się z Alą, jak zostało ocalone i przewiezione archiwum Czerwonego koła - conawet w Niewidzialnych (szkic 13) przemilczałem, na ówczesną prośbę zainteresowanych.W upowa\
nieniu z 14 lutego 1974 roku Ala napisała:  Proszę uwa\
ać p.Nilsa Udgaarda zamojego pełnomocnika w kontaktach z ambasadorem RFN w ZSRR".Następnego ranka, 15lutego, Udgaard wystosował list po angielsku do zachodnioniemieckiego ambasadora UlrichaSahma: \
e rozmawiał z \
oną Soł\
enicyna, która obawia się o bezpieczeństwo archiwum i niewie, czy uda się je wywiez
ć.Wszystko wskazuje na to, \
e rząd zachodnio-niemiecki pomógłradzieckiemu wyprawić Soł\
enicyna za granicę.To nakłada na RFN moralny obowiązekpomocy.(Przypuszczalna objętość archiwum została w liście podana: mniej więcej dwiewalizki).Wszystko było znakomicie zorganizowane.Sam Ulrich Sahm prawdopodobnie nawet dobrzemi \
yczył.(To on przez Rostropowicza potajemnie62um awiał mnie na spotkanie z Giintherem Grassem w Moskwie we wrześniu 1973 roku,potem przestraszył się rozmiarów nagonki, przekazał Grassowi radę, \
eby nie przyje\
d\
ał, izostał przezeń publicznie poni\
ony:  Komu słu\
y nasz ambasador w Moskwie - rządowiradzieckiemu, czy niemieckiemu?" - a odpowiedzieć na to nie mógł).śyczył dobrze, ale czymógł działać na własną rękę? A w dodatku był podobno osobistym przyjacielem Brandta.Udgaard nie miał wątpliwości, \
e Sahm konsultował się ze swoim Ministerstwem SprawZagranicznych albo przynajmniej je uprzedził.śona Udgaarda, Angelika, natychmiast zawiozła list i oddała dy\
urnemu urzędnikowiniemieckiej ambasady.(Jest Niemką, tak \
e dla Udgaarda Niemcy były jakby drugą ojczyzną,i oczywiście oboje byli znani ambasadzie zachodnioniemieckiej).Tego\
wieczoru Udgaardotrzymał zaproszenie na koncert chóru ambasady, urządzony w domu radcy - trzeciej co dowa\
ności osoby w ambasadzie.Ach, te sposoby doświadczonych dyplomatów! - radca w nicnie był wtajemniczony.Polecono mu tylko: zaprosić tego skandynawskiego korespondenta idać mu do przeczytania dziwną, bez nagłówka i podpisu kartkę od ambasadora (po czymzwrócić ją autorowi):1.Zgoda.2.Tylko dwie walizki.3.Tylko przez naczelnika i jego zastępcę.- Rozumie pan? - spytał radca.Udgaard skinąłgłową.W ten sposób archiwum Czerwonego koła, archiwum rewolucji, której cała historia zaczęłasię od tamtej niemądrej, zgubnej dla obu stron wojny z Niemcami - właśnie Niemcy miuratowali!Odbyliśmy zatem niezapomnianą rozmowę  nie w czterech ścianach", lecz na wolnympowietrzu, po czym wróciliśmy do Zurychu, gdzie  ściany" nie miały uszu.A więc có\
? Teraz zasiąść do pisania? O, nie! O, nie.Wstrząsy i szarpanina ciągnęły się przezcałe lato.Nagle w czerwcu informują mnie przez telefon, \
e w Genewie na terytorium ONZ władzeorganizacji zabroniły sprzeda\
y francuskiego i angielskiego Archipelagu - jako ksiÄ…\
ki, zniewa\
ajÄ…cej jednego z czÅ‚onków ONZ".MogÅ‚em interweniować z wielkim haÅ‚asem, wtakich wypadkach m°ja rÄ™ka sama od razu siÄ™ga po papier, brulion oÅ›wiadczenia wiÄ™c gotowyy* w dziesięć minut:  Do Sekretarza Generalnego Waldheima [ Pobierz caÅ‚ość w formacie PDF ]