Somoza José Carlos Trzynasta dama

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Był togłos Cesara.Sauceda zszedł z góry przed chwilą i przyglądał się tej scenie z przerażeniem.-Nie dotykaj go! Przepuść go!Rulfo cofnął się automatycznie, prawie nieświadomie, przekonany, że zapadł na niegowyrok.Ponieważ spojrzenie skierowane nań przez to martwe oblicze na zawsze jużpozostanie - zrozumiał to w tej właśnie chwili - jedną z negowanych przez logikę i języktajemnic (on żyje), przechowywanych bezużytecznie w pamięci przez całe życie (Boże, onżyje, żyje).Tajemnic, które nigdy nie będą wyjawione, wyrażone ani nawet wspominane wświadomy sposób.Wyrok zapadł, wiedział to: posiadł bowiem sekret.Ciało Rauschena przeszło obok niego z powolnością rodzącego się dziecka ikontynuowało swoją przerażającą pielgrzymkę.Nagle zrozumieli, dokąd podąża.drzwi zamknęły sięPoszli za nim jak akolici uczestniczący w dziwnym obrządku, którego jedynymkapłanem był Rauschen.Wreszcie zobaczyli, jak zatrzymuje się przed tajemniczym pokojem iotwiera drzwi.Zwiatła na suficie zapaliły się.Rauschen wszedł do środka.Drzwi zamknęły się cicho.Panująca wokół cisza wydała im się dużo gorsza niż wszystko to, co do tej poryprzeszli.C�sar, blady jak śnieg na cmentarzu, postąpił dwa kroki w kierunku drzwi.JednakRulfo go powstrzymał.Radzę dalej - Poczekaj, nie.nie patrzeć, signor Milton.Jego były profesor wybełkotał coś w odpowiedzi, coś, co choćby nie wiem jakdziwnie zabrzmiało, nie miało nic wspólnego z Rauschenem, tylko z poezją.Potemgwałtownym ruchem odsunął z drogi Rulfa, podszedł do drzwi i pchnął je.Rulfo podejrzewał,że to nie los Rauschena interesował teraz Cesara: chciał z s t ą p i ć, zajrzeć w głąb przepaści(przepaści, o której sam wspominał), a może nawet rzucić się głową w dół.otchłańNagle ujrzał, jak zatrzymuje się i zagląda do wnętrza oświetlonego pokoju, podnoszącjednocześnie dłoń do ust, żeby zdusić krzyk lub mdłości, i wiedział, że to, co dzieje się teraz zHerbertem Rauschenem (którego przenikliwe milczenie było dla niego trudniejsze dozniesienia niż widok jego ożywionych zwłok), jest kolejną formą umierania.Uświadomiłsobie również, że jakakolwiek próba uniknięcia widoku tej sceny będzie w jego przypadkubezcelowa.Wyrok zapadłotchłań, ciemnośćdożywotnio, podobnie jak na Cesara.Otchłań.Ciemność.- Posłuchaj: musimy chronić Susanę.Miałeś rację.Powinniśmy ją chronić.Cośwymyślę.Coś, co ją urazi.Zmuszę ją, żeby mnie zostawiła.Wnętrze kabiny samolotu, którym o świcie wylecieli do Madrytu, pogrążone było wmroku.Pasażerowie korzystali z okazji, żeby się zdrzemnąć przed konfrontacją z miastem, aleoni nie byli w stanie zamknąć oczu.Nie mogli tego uczynić, ponieważ wiedzieli, że pod powiekami czatował na nichHerbert Rauschen.Rulfo przypuszczał, że zostanie już tam na zawsze, w organicznych ciemnościach ichzrenic, w zakamarkach i fałdach ich mózgów, wyczekując co noc, aż nadejdzie rozstrzygającymoment, kiedy sen ich pokona, a on będzie mógł odrodzić się znowu ze swoim smutnymzawodzeniem i cierpieniem potępieńca, wiecznego skazańca.- Miałeś rację.- powtórzył C�sar.- Musimy ją od tego odsunąć.Obok Rulfa siedział obcy człowiek.Były profesor, były przyjaciel, były diabeł.C�sar, grający markiza de Sade, którego bawiły bluznierstwa w trakcie narkotycznychceremonii i roszady par w ciemnościach, który uśmiechał się z ogniem w oczach, czując się wybrańcem.C�sar tajemnic i cudów, łatwego ateizmu i sadyzmu rodem z alkowy.Tenczłowiek nagle gdzieś się ulotnił.Pobladła twarz mężczyzny siedzącego obok Rulfa wyrażałazaskoczenie, jak twarze ofiar ginących w niemożliwym do przewidzenia momencie: w trakciemiłosnego aktu, na środku ulicy, na progu domu.W jednej chwili czas przyprószył jegowłosy i twarz śniegiem zmarszczek, postarzając go o dziesięć lat.- A ty, co zamierzasz? - spytał Rulfo.C�sar spojrzał na niego, jakby pytanie nie wymagało wyjaśnienia.- Ja? Chyba to samo, co ty: spróbuję się bronić.W domu Rauschena przegrałem napłytę wszystkie pliki, jakie udało mi się ściągnąć z twardego dysku.Kara, na jaką goskazały [ Pobierz całość w formacie PDF ]

pdf; download; ebook; pobieranie; do ÂściÂągnięcia

Archiwum

Szukaj