Tajemnica Nostradamusa J Merkle Riley

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Jego postanowienie okrzepło po dwakroć, kiedy przedstawiwszysię zamkowym strażom usłyszał, że jako sługa musi wejść ciemnymitylnymi schodami.Dopiero po wielkiej awanturze, podczas którejgoniec kilkakrotnie biegał do pana de Humi�res i z powrotem, zapadładecyzja, iż w tym i tylko w tym wypadku słynnemu mistrzowi deNostre-Dame wolno wejść do pałacu po wielkich ośmiokątnychfrontowych schodach.Kroczył więc majestatycznie, słysząc za sobąsapanie obładowanego księgami i przyborami Leona, na pozór po-grążony w filozoficznej zadumie.Jego usta poruszały się bezgłośnie,jakby wypowiadał tajemnicze formuły.Gdyby któryś ze zdjętychzabobonnym strachem sług i pieczeniarzy podszedł dostatecznieblisko, usłyszałby: Nie warto, za nic nie warto, to strata czasu.Przeklęte schody.%7łe też człowiek nigdy nie ma chwili spokoju.Po naradzie z panem de Humi�res i przedstawieniu mu rozkazukrólowej, by mistrz Nostradamus ułożył horoskopy dla wszystkichdzieci, nie wyłączając królowej Szkocji, prorok został zakwaterowany wciemnej izbie, z której roztaczał się widok na płat dachu zamkowejkaplicy i pół tuzina ciekawskich gołębi.Aóżko było twarde i wilgotne,a świeca nie z wosku, lecz z taniego łoju (zapach łojówek zawszeprzyprawiał go o ból głowy).Nigdy więcej, postanowił.Nawet dlazbawienia Francji.Będzie zbawiał Francję listownie.Nazajutrz rano, znacznie pokrzepiony wyśmienitym śniadaniem,składającym się ze świeżych pulchnych bułeczek, delikatnej wędzonej195ryby oraz masła prosto z mleczarni, doktor Michał de Nostre-Damezabrał się do oględzin królewskich dzieci na polecenie zatroskanejmatki.W długiej, pomalowanej na niebiesko sali prócz obojga państwaHumi�res stłoczyli się inni panowie i damy, a ponadto słudzy, kilkadużych chartów, trzech karłów, jedna papuga i jedna biała fretkatrzymana na srebrzystej smyczy.Kiedy jednak postawiono przed nim Franciszka, następcę tronu,stary doktor poczuł na sercu ołowiany ciężar.Prawda krzyczała doniego poprzez pulsującą, niestabilną emanację otaczającej delfinaciżby.W szarej drżącej aurze chłopca odczytywał obłęd, chorobę iśmierć, a wszystko to w niezbyt dalekiej przyszłości.Znaki byłyzresztą wypisane i na ciele delfina, widoczne gołym okiem nawet dlakogoś, kto nie był jasnowidzem.Matka na pewno je dostrzega myślał choć cały świat wmawia jej, że jest inaczej.Dlatego pomnie posłała.Wie, a jednak nie mogę oznajmić jej tego wprost.Trzynastoletni delfin był niski i anemiczny, miał wielką głowę i twarzpokrytą krostami.Co chwilę wycierał w rękaw usmarkany nos. Z uszu też mu cieknie? spytał Nostradamus. To przeziębienie odparł guwerner delfina. Nic poważ-nego.Ale Nostradamus zdążył obejrzeć poszczerbione przednie zębychłopca, gdy ten pociągał nosem.Cały ród skazany był na wymarcie.Przyczyną jakich tragedii, jakich zniszczeń staną się te niedoroz-winięte, schorowane dzieci, nim spotka je nieubłagany koniec? Włoskachoroba naznaczyła Walezjuszy swym piętnem; jej efektem byłykarłowate ciała i ziemistoblade twarze.Który to rozpustny przodekzakaził te niewinne istoty, nim jeszcze zostały poczęte? Jak długopotrwa i jaką postać przyjmie choroba, zanim umrą w cierpieniach?Matka o tym wie, pomyślał stary prorok.Wie, ale w głębi serca będziewalczyć z losem aż do samego końca.Będzie snuć plany i intrygi, na siłęczynić te dzieciaki tym, czym nie są i nigdy nie będą.Ma tylko je.A ponieważ ja cenię sobie swój przytulny dom dodał w duchu nie będę tym, który jej powie, że to, co widzi w głębi serca, jestprawdą. Przeznaczeniem tego chłopca jest stać się wielkim królem oznajmił z namaszczeniem.Wszystkie damy jak jedna pokiwały głowami i w komnacie pod-niósł się szmer komentarzy.Nostradamus kolejno oglądał królewskich dziedziców.Jeden byłgorszy od drugiego.Po trzynastoletnim Franciszku podszedł sześcioletni196Karol o wąskiej, szczurzej twarzyczce i złośliwych oczach, nasuwają-cych myśl o nieletnim Kaliguli.Następnie Henryk ładny, lecz ozwichniętej duszy.(Matka sądzi, że ten jest normalny, pomyślał staryprorok.) Ostatnim z synów był Herkules, niemowlę o rozdętej gło-wie i jeszcze brzydszych rysach.Starsza z dziewcząt, Elżbieta, miaładrobną elfią twarzyczkę i inteligentne oczy, ale ona też była nazna-czona jak wszystkie.Młodsza, Klaudia, już była powykręcana i kale-ka.I jeszcze jedna dziewczynka, wesoła szczebiotka ucząca się dopie-ro chodzić.Jałowa od urodzenia, mówiła jej aura.%7ładen mężczyznanie spłodzi z nią potomka.O, tu mamy wyjątek, ucieszył się w duchu, kiedy mu przedstawio-no wysoką rudowłosą czternastolatkę o białoróżowej cerze i lśniących,czystych oczach.Królowa Szkocji, przyszła żona delfina, jest zdrowa idobrze zbudowana.Widzę w niej krew Gwizjuszów wzmocnionązłotorudym blaskiem szkockiej linii panującej.Nic dziwnego, że króltak ją lubi.Myśli, że jej zdrowa krew odnowi jego ród.Za pózno westchnął mu do ucha głos Anaela.Stary prorok wziął się w garść.Powiedział każdemu z dzieci oczekającej je świetlanej przyszłości, uśmiechał się i kłaniał dwora-kom, a następnie przez dłuższą chwilę ostentacyjnie robił zapiskiwynalezionym przez siebie skrótowym pismem, którego nikt inny niebył w stanie odczytać.Przez cały czas wewnętrzny głos szeptał mu, żeniezależnie od tego, co ludzie mówią, król nie znajdzie innej kandy-datki na żonę dla syna, a z małżeństwa tego wezmie początek tragedia,która dotknie Francję do żywego.Wojna i śmierć, bratobójcza walka.Gwizjusze będą miażdżyć swoich wrogów, dopóki sami nie zostanązmiażdżeni. Powiedz mi, Anaelu zwrócił się Nostradamus do duchadziejów jak to jest, kiedy tragiczna przyszłość związana jest z życiemładnego, niewinnego dziecka? Co by się stało, gdybym powiedziałprawdę?Zapadła noc, ale okiennice w wychodzącej na sąsiedni dachkomnatce proroka były otwarte.Sześć, nie, osiem gwiazd mrugałoponad czarną bryłą kaplicy.Anael siedział na parapecie, jego ciemno-niebieskie, jarzące się tu i ówdzie małymi iskierkami ciało było tylkoodrobinę jaśniejsze od nocnego nieba.Jedyna świeca oświetlałaskomplikowany diagram horoskopu leżący przed Nostradamusem.Prorok zrobił kilka dopisków w rogu, obok symbolu Marsa, po czymz westchnieniem odłożył pióro.197 Pytasz, czy mógłbyś powstrzymać bieg historii? roześmiałsię Anael, strzepując pióra kruczoczarnych skrzydeł [ Pobierz całość w formacie PDF ]

pdf; download; ebook; pobieranie; do ÂściÂągnięcia

Archiwum

Szukaj