• Strona poczÂątkowa
• 60 5194
• 31 1522

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
. Wracaj do domu i spróbuj odnalez
ć siebie.Niech to trwa tyle,ile musi.A kiedy już ci się uda i nadal będziesz mnie chciała&  Uśmiechnął się smutno. & przyjedz
,żeby mnie odnalez
ć.RozdziÛÅ‚ osiemnÛsty#hiùÛgo, grudzieÅ„ 2013IstniaÅ‚o niebezpieczeÅ„stwo, że puszczÄ™ pawia na progu domu mojej siostry i Ricka.CzuÅ‚am siÄ™ tak,jakbym w jednej sekundzie byÅ‚a w San Francisco, a w nastÄ™pnej w Beverly, gotowa stanąć przedplutonem egzekucyjnym.Tyle tylko, że tak naprawdÄ™ nie trwaÅ‚o to sekundÄ™, lecz osiem godzin.SÅ‚owa Jake a w samochodzie byÅ‚y zupeÅ‚nie sÅ‚uszne.WiedziaÅ‚am to od ponad piÄ™ciu miesiÄ™cy.Popierwszym semestrze w Edynburgu myÅ›laÅ‚am, że wreszcie rozumiem, kim jestem i dokÄ…d zmierzam, i to,że potem siÄ™ pogubiÅ‚am, caÅ‚kiem mnie przytÅ‚oczyÅ‚o.Nie potrafiÅ‚am sobie poradzić z niepewnoÅ›ciÄ…, któramnie czekaÅ‚a.ZmieniÅ‚y mnie pÄ™kniÄ™cia w silnych rodzinnych wiÄ™zach, a zamiast wziąć siÄ™ z tym za bary,uciekÅ‚am i od problemów, i od ich powodów.Może gdybym wczeÅ›niej zwierzyÅ‚a siÄ™ Jake owi, stanęłabym na progu Andie kilka miesiÄ™cy temu.A może potrzebowaÅ‚am czasu i zdystansowania siÄ™ od wszystkich aktorów mojej historii, aby odnalez
ćdo nich drogę powrotną.Wiedziałam, że nigdy się tego nie dowiem, podobnie jak tego, czy Andie i jazdołamy się pogodzić, jeśli nie zapukam.Claudia i Beck wykazali się wielkim zrozumieniem.Beck radził sobie z własnymi problemami i niechciałam go od tego odrywać.Ta wycieczka była dla niego i musiałam dać spokój przyjaciołom, żebypomogli mu dojść do siebie.Zamierzałam zadzwonić do rodziców i poprosić o zarezerwowanie mimiejsca w samolocie z San Francisco do Chicago, ale Claudia uparła się użyć karty kredytowej swoichrodziców.Próbowałam odmówić.Jakkolwiek patrzeć, z tej karty sfinansowaliśmy wyjazd i nie chciałamnadużywać cudzej szczodrości.Claudia oznajmiła, że i tak nie ma z rodziców innego pożytku, więcw końcu przyjęłam jej pomoc.Poza tym bałam się, że jeśli będę zwlekała, stracę resztki odwagi.Złapałam taksówkę na lotnisko, zostawiając całą trójkę na plaży.Nie mogłam nawet myśleć o pożegnaniu z Jakiem tuż przed wejściem na pokład.Nie wiedziałam,kiedy ponownie się spotkamy.Popatrzyliśmy sobie w oczy, zanim wsiadłam do taksówki, on z nadzieją,ja ze smutkiem.Okropnie go traktowałam przez ostatnie miesiące, a jednak nadal próbował mnie ocalić.Drzwi nagle się otworzyły i stanęła w nich moja siostra.Piękna i atrakcyjna, wyprostowana i świeża,choć z nieodgadnionym wyrazem twarzy. Chciałaś zapukać czy postanowiłaś zrobić karierę jako ozdoba na werandzie?  zapytała.Zabrakło mi tchu. Bardzo śmieszne  wyszeptałam.Odsunęła się i gestem zaprosiła mnie do środka. Spóz
niłaś się tylko siedem miesięcy  zauważyła.Skrzywiłam się, ale udało mi się spojrzeć jej w oczy, gdy wchodziłam do domu Andie po raz pierwszyod czuwania przy jej boku po wypadku.Zamknęła drzwi, a ja zamarłam w oczekiwaniu na jej następnyruch.Przez to, że czułam się w tym domu zupełnie obco, jeszcze bardziej chciało mi się wymiotować.Panika sprawiła, że stałam jak wryta.Andie obserwowała mnie przez krótką chwilę.Nie wiem, co dostrzegła, ale obojętność w jej oczachzniknęła, zastąpiona przez troskę. Nie patrz tak na mnie  powiedziała. To do ciebie nie pasuje. Przepraszam  wyrzuciłam z siebie.Przyjrzała mi się bardzo uważnie i po chwili skinęła głową. Jasne.Wchodz
. Ruszyła przez wielki hol do salonu. Rick jest w pracy. To chyba dobrze  wymamrotałam. A to dlaczego?  Opadła na fotel, a ja uświadomiłam sobie, że rodzice nie mylili się w kwestii jejszybkiego powrotu do zdrowia i że przegapiłam całą jej ciężką pracę.Usiadłam na sofie i wzruszyłam ramionami. Bo chyba w tej chwili nie jestem jego ulubienicą.Zamiast potwierdzić lub rozwiać moje podejrzenia, Andie tylko się we mnie wpatrywała.Walcząc z mdłościami i próbując znalez
ć w sobie odwagę, też na nią patrzyłam. Jak się miewasz?  zapytałam. Jak rekonwalescencja? W porządku.Przegapiłam rozdanie dyplomów i przez pewien czas się martwiłam, że nic nie będziez pracy, którą sobie zaklepałam, ale wszystko się ułożyło. Wzruszyła ramionami, nie okazując żadnychemocji. Mówisz mi to, co mówisz wszystkim innym?  Zmrużyłam oczy. A co chcesz usłyszeć, Charley?  Ona zrobiła to samo. %7łe przebudzenie po dwutygodniowejśpiączce było okropne? %7łe miesiącami miałam koszmary? %7łe mój narzeczony martwi się za każdymrazem, gdy wystawię nogę za próg domu? %7łe czuję strach przed żółtymi taksówkami? %7łe będę musiałaprzejść badania psychiatryczne, zanim podejmę pracę? %7łe to wszystko blednie w zestawieniu z tym, żedziewięć miesięcy temu moja młodsza siostra przestała ze mną rozmawiać i od tego czasu bardzo za niątęskniłam?Patrzyłam na nią, podczas gdy jej złość i żal zalewały mnie jak tsunami.Andie miała prawo mnieobsztorcować, a ja wierzyłam, że to mi się należy. Odezwiesz się jeszcze kiedykolwiek?  zapytała Andie cierpliwie i popatrzyła na zegarek nadkominkiem. Minęło dziesięć minut.Poprawiłam się na sofie. Próbuję dobrać właściwe słowa, żeby cię przeprosić, ale nie mogę.Nie ma takich słów.Przepraszam, że się pokłóciłyśmy.Przepraszam, że wybrałam Jake a zamiast ciebie.Przepraszam, że nierozmawiałam z tobą przez wiele tygodni.I bardzo, bardzo przepraszam, że nie mogłam wydostać sięz bagna, w którym utkwiłam, odkąd Jake& i w ogóle& Przepraszam, że się nie wygrzebałam, nie byłamdzielna i nie stawiłam ci czoła.Przepraszam, że nie pomogłam ci przez to przejść.Andie postawiła kawę na stoliku przede mną i znów usiadła w fotelu, z własnym kubkiem w dłoniach.Podkuliła nogi i wypiła łyk.Czekałam, aż coś powie.Czekałam już od dwudziestu minut. Teraz ty będziesz wiecznie milczeć?Przechyliła głowę, wpatrując się we mnie. A co miałabym powiedzieć? Nie wiem.Cokolwiek. Kłamiesz.Omal nie przewróciłam oczami.Znów mówiła jak terapeutka.Opanowałam się jednak i skinęłamgłową. Dobra, przyznaję.Chcę, żebyś mi wybaczyła.Czas zdawał się płynąć wolniej, gdy czekałam na jej odpowiedz
.Zmusiła mnie do czekania, a samapopijała kawę tak długo, aż wypiła cały kubek.Nadal czekałam, gdy odstawiała go na stolik i znówsiadała w fotelu. Czy twoje przydługie milczenie oznacza, że to jest nie do naprawienia?  spytałam w końcu.Na twarzy Andie pojawiło się zdziwienie. Co jest nie do naprawienia? Szkody, jakie wyrządziłam rodzinie.Znów zamilkła.Bałam się, że czeka nas kolejne dwadzieścia minut zabójczej ciszy.Nagle jednak najej twarzy pojawił się ból. Wiedziałam  westchnęła. Miałam nadzieję, że się mylę, ale wiedziałam. Co wiedziałaś? Nie zjawiałaś się u mnie tak długo, bo wzięłaś na siebie winę za to wszystko. A ty mnie nie winisz?  zapytałam zaszokowana [ Pobierz całość w formacie PDF ]