Belinda Alexandra Złote kolczyki

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Xavier złapał mnie za ramię i pociągnął za sobą. Te budynki mogą w każdej chwili się zawalić ostrzegł. Trzymaj się środka ulicy.Po mieście jezdziły ciężarówki, zbierając ciałaalbo to, co z nich zostało.Widziałam policjanta, którypodniósł ramię kobiety; jej dłoń wciąż zaciskała się natorebce. Dwie gospodynie domowe stały w kolejce poracje żywnościowe.Nie zgodziły się pójść do schronu,bo nie chciały stracić miejsca w kolejce wyjaśniłstojący obok mężczyzna.Od stóp do głów był pokrytypyłem.Szłam jak we śnie.Czy to naprawdę byłaBarcelona? Czy takie zniszczenia były w ogólemożliwe? Moje spojrzenie na świat i prawa nimrządzące legło w gruzach.Front wciąż znajdował siędaleko od Barcelony, ale wojna już tu była.Drzewa, które z początkiem wiosny dopierozaczynały się zielenić, były obwieszone rozmaitymirzeczami.Na gałęziach, wśród ubrań i opondostrzegłam urwaną tuż przy biodrze męską nogę.Miasto cuchnęło krwią i spalonym mięsem.Minęliśmysierociniec, przed którym na chodniku leżały ułożonew szeregi małe dziecięce ciałka.Gdyby nie skaleczeniai oparzenia, wyglądałyby, jakby spały.Xavier zobaczył kolegę dyplomatę, który stałw drzwiach swojego mieszkania. Nie mogę uwierzyć, że Franco to zrobił zagadał do niego. Myślałem, że nienawidzi wyłącznieludzi, że będzie chciał oszczędzić miasto. To były włoskie samoloty odparł tamten.Nadlatywały od strony Majorki i tam wracały.Mussolinichce, żebyśmy stracili wiarę w siebie.Im bliżej fabryki, tym zniszczenia były bardziejprzerażające. Dobry Boże! jęknęłam, kiedy zobaczyłamgłówny budynek.Połowa fabryki zniknęła.To, cozostało, poczerniało od ognia, który wciąż jeszcze siętlił.Policjanci wyciągali spod gruzów kolejne ciała.W jednym z pobliskich magazynów urządzonoprowizoryczną kostnicę. Nazywamy się Xavier i Evelina Montella przedstawił nas mój brat, podchodząc do policjantastojącego w drzwiach magazynu.Mężczyzna pokręcił głową. Nie wiem, czy wasz ojciec tu jest odparł.W niektórych przypadkach trudno określić, czy ciałonależało do mężczyzny, czy do kobiety. Zaczekaj tu nakazał mi Xavier. Ja wejdę dośrodka.Nogi ugięły się pode mną.Przykucnęłam nachodniku, nie dbając o to, że ktoś zobaczy mnie w takimstanie, w tej upokarzającej pozycji.Powtarzałam sobie,że przecież Pare nie mógł zginąć.Mieliśmy wyjechaćz miasta, zanim zrobi się niebezpiecznie.Próbowałamwyobrazić sobie najlepszy możliwy scenariusz.Kiedyzaczęły się naloty, Pare nakazał wybudować wokółwszystkich swoich fabryk schrony dla pracowników.Miałam nadzieję, że wczoraj w nocy zszedł do jednegoz nich.Xaviera nie było przez dłuższą chwilę.Tłumaczyłam sobie, że to na pewno dobry znak.Wstałam na widok dwóch policjantów z noszami,którzy wyszli z fabryki.Leżące na nich ciało pokrywałbiały pył, tak że z początku pomyślałam, że to posąg.Dopiero gdy podeszli bliżej, rozpoznałam szerokieczoło i wąsy. Boże, nie! krzyknęłam, biegnąc w stronę noszy. Stójcie! Stójcie! To ktoś, kogo pani zna? spytał jedenz policjantów, kiedy kładli nosze na ziemi.Uklękłam obok Pare, drąc pończochy nagruzowisku.Gdyby nie rozcięcie nad okiem, mogłabympomyśleć, że nic mu nie jest.Wzięłam go za rękę.Kiedyto zrobiłam, miałam wrażenie, że skrzywił się z bólu. On wciąż żyje! powiedziałam. Zobaczcie!Poruszył się!Policjant położył mi dłoń na ramieniu. To pani ojciec, senyoreto? Przykro mi, ale nieżyje.Xavier wyszedł z magazynu.Kiedy zobaczył, żeklęczę obok noszy, z przerażoną miną ruszył biegiemw moją stronę. To Pare powiedziałam mu. Ale jestem pewna,że się poruszył. Jeszcze raz spojrzałam na twarz ojca,szukając w niej oznak życia. Senyoreto. Policjant przemawiał do mniełagodnym głosem. Jest pani w szoku, dlatego tak siępani wydaje.Zapewniam, że ten człowiek nie żyje.Usłyszałam, jak drugi policjant zwraca się doXaviera: Nie ma tyłu głowy.Jego mózg dosłownie wylałsię na podłogę.Xavier przykucnął obok mnie i zamknął mniew swych ramionach. Chodz, Evelino odezwał się drżącym głosem.Pare nie chciałby, żebyś zapamiętała go w takim stanie.Nie mogłam się ruszyć. Pare! krzyczałam, kiedy brat pomagał mi wstać.Zaprowadził mnie do sklepu z guzikami, któregowłaścicielka stała w drzwiach i ze smutkiem patrzyła naotaczający ją ogrom zniszczenia. To wasz ojciec? spytała. Był dobrymczłowiekiem.Przez lata prowadziłam z nim interesy.Xavier się skrzywił. Czy moja siostra może zostać u pani przezchwilę? Muszę tam wrócić i pozałatwiać pewne sprawy.Kobieta skinęła głową. Przynieść pani coś? spytała, prowadząc mnie dokrzesła. Chciałam zagotować wodę, ale nie ma prądu.Mówiła o nalotach i o przerażającym świście,z jakim bomby spadały na ziemię.Wychwalała mojegoojca za schrony przeciwlotnicze, które kazałwybudować w okolicy. Kilka miesięcy temu, kiedy je budowano,pracował razem z kobietami i dziećmi opowiadała.Wiedziała pani o tym?Zaprzeczyłam.Nie miałam o tym pojęcia.Przedwojną ojciec nigdy nie zrobiłby czegoś takiego.Najwyrazniej ostatnie wydarzenia w kraju go zmieniły. Te schrony ocaliły nam życie ciągnęła kobieta. Ale pani ojciec i robotnicy nie zostali ostrzeżeni naczas, gdy pierwsze bomby spadły na fabrykę.Pilocimusieli wyłączyć silniki, żeby nie było słychać, jaknadlatują.Miała być przerwa w dostawie prądu, ale nanieszczęście fabryka była oświetlona.Kobieta próbowała mnie pocieszyć, ja jednakprawie jej nie słyszałam.Myślałam wyłącznie o tym, żenigdy więcej nie zobaczę Pare i że w rodzinnymgrobowcu na starym cmentarzu spocznie kolejnyMontella.Zmierć ojca napełniła nas poczuciem samotnościi smutkiem.Zwłaszcza mamę. Nie chcę żyć mówiła. Moje życie straciłosens. Mamo, pomyśl o wnukach powtarzałam jej.Musisz być silna! One cię potrzebują.Myślałam, że śmierć Pare przekona ją doopuszczenia Barcelony.Tymczasem efekt był odwrotny. Nie mogę zostawić Leopolda.Mimo ryzyka kolejnych nalotów upierała się, żebycodziennie chodzić na cmentarz.Nie miałam prawaprosić pokojówek, żeby jej towarzyszyły i ryzykowały,więc chodziłam z nią, zostawiając dzieci pod opiekąConchity.Za każdym razem, gdy wychodziłyśmyz domu, całowałam je, wiedząc, że mogę więcej ich niezobaczyć.Pewnego dnia syreny zaczęły zawodzić, gdywychodziłyśmy z cmentarza, więc musiałyśmy spędzićtrzy koszmarne godziny w zatłoczonym, zawszonymschronie, w którym roiło się od szczurów.Przez całyczas zastanawiałam się, czy kiedy wrócimy na passeigde Gr�cia, nasz dom nie będzie stertą gruzu [ Pobierz całość w formacie PDF ]

pdf; download; ebook; pobieranie; do ÂściÂągnięcia

Archiwum

Szukaj