[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Tak, to ten Picasso, zauważyła bez szczególnego zdziwienia.Tu, w Dundoon, nic nie mogłojej zadziwić była przecież w krainie czarów.Wyszła na tylną werandę i przysiadła na schodkach z filiżanką nakolanach.Popijając kawę, rozkoszowała się zapachem trawy i zroszonejwilgocią roślinności, ostrym aromatem drzew eukaliptusowych ibezmiernym spokojem przyrody.Ciszę przerywał jedynie świergotmałych ptaszków i słaby szelest liści poruszanych lekkim powiewem.Jaki tu spokój, pomyślała.Zapomniała już, że może być tak cicho.Takąciszę znalezć można jedynie na wsi, a ona od dawna przebywaławyłącznie w mieście.Co za luksus, westchnęła i przymknęła oczy,poddając się kojącej atmosferze poranka.Z wolna spływał na nią głębokispokój, spokój, którego jak sobie nagle uświadomiła nie zaznała odczasów dzieciństwa.Po pewnym czasie weszła z powrotem do domu, postawiła pustą filiżankęna stole w jadalni i skierowała się do głównego hallu.Wcześniej, robiącmakijaż, zamierzała przejść się po ogrodach przed domem, ale teraz sięzawahała.Jej wzrok padł na drzwi w głębi hallu.Wiedziała, żeprowadziły do galerii.Paula napomknęła o niej poprzedniego wieczoru,lecz wówczas nie miały czasu wejść, bo musiały się przebrać do kolacji.Idąc po szerokich kręconych schodach, Paula powiedziała: W galerii wiszą portrety naszych przodków, McGil-lów, ale jest tamrównież niesamowity portret Emmy.Musisz go koniecznie zobaczyćprzed wyjazdem z Dundoon, Maddy.Widok drzwi podrażnił na nowo ciekawość Magdaleny i postanowiłarzucić okiem na portret jeszcze przed spacerem.Galeria okazała się znacznie dłuższa, niż przewidywała, wysoka izamknięta w głębi olbrzymim oknem.Miała białe ściany i niczymnieprzykryty woskowany parkiet z ciemnego drewna.Pośrodku stał długimasywny stół z czarnego dębu, a na nim duży chiński koń z porcelany,bez wątpienia jeszcze jeden bezcenny antyk.Maddy szybkim krokiem przeszła przez galerię,ledwie rzucając okiem na portrety McGillów, rozglądając się przedewszystkim za wizerunkiem Emmy Hartę.Kiedy go wreszcie znalazła, zdumienie zaparło jej dech w piersi.Paulanie przesadziła.Portret był rzeczywiście niezwykły, lepszy odwszystkich, które widziała w domach towarowych Hartę, a nawet od tego,który wisiał w Pennistone Royal.Maddy stała zafascynowana, nie mogąc oderwać oczu od płótna.Przedstawiona na nim postać pulsowała życiem, zdawała się patrzeć ioddychać.Krój białej satynowej sukni wskazywał na to, że obraznamalowano w latach trzydziestych; Magdalena miała wrażenie, jakbymogła wyciągnąć rękę i wyczuć palcami śliską gładkość tkaniny.Wuszach i na szyi Emmy migotały szmaragdy, a jej promienne oczy miałytę samą barwę co kamienie.Duży kwadratowy szmaragd skrzył sięrównież w pierścionku na jej lewej dłoni.Jakie małe miała ręce,pomyślała Magdalena, zbliżając twarz do powierzchni płótna, żebyprzyjrzeć im się dokładniej.Są takie maleńkie, zupełnie jak ręce dziecka.Obok portretu Emmy wisiał obraz przedstawiający śniadegoczarnowłosego mężczyznę ubranego we frak i elegancki biały krawat.Miał najbardziej przeszywająco błękitne oczy, jakie kiedykolwiekwidziała, czarne wąsy i uderzającą, wybitnie męską twarz z głębokimdołkiem w brodzie.Clark Gable, pomyślała Maddy, ale natychmiastroześmiała się w duchu z własnej głupoty.To musiał być Paul McGill.Przechyliwszy głowę na bok, studiowała portret przez dłuższą chwilę,zastanawiając się, jakim człowiekiem był mąż Emmy.Na pewno godnymjej partnerem, to nie ulegało wątpliwości. Gdy Philip zbiegał po schodach, stary zegar jego dziadka, stojący wgłównym hallu, wybijał właśnie godzinę siódmą.Idąc przez rozległy przedsionek w kierunku jadalni, spostrzegł, żepodwójne mahoniowe drzwi prowadzące do galerii są lekko uchylone
[ Pobierz całość w formacie PDF ]