Coulter Catherine Gwiazda 03 Gwiazda z nefrytu

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Był pewien, że już niedługo ta chwila nastąpi.I tonawet bardzo niedługo! W mgnieniu oka wykluł się w jego głowie dokładny plan, kieedy i jakzaatakować.Julka spacerowała w towarzystwie Thackery'ego i Małego Tony'ego - potężnie zbudowanegoMurzyna, którego widok mógł napędzić strachu najodważniejszym zabijakom.Z jegoimponującą muskulaturą kontrastowały jednak najłagodniejsze oczy, jakie Julka w życiuwidziała.156Wsłuchując się w rozmowę swojej asysty, nagle zrozumiała to, czego Thackery nigdy niewyznałby jej otwarcie.Nie przyypuszczała, że może mu być przykro, iż nie miał swojegoudziaału w rozwoju miasteczka.I wszystko przez tego przeklętego Wilkesa!- Muszę już wracać do pracy, pani doktorowo - przeprosił ją Mały Tony, zatrzymując się przedmalowanym właśnie drewwnianym budynkiem.- Prowadzę tu księgi miejskie! - dodał z dumąw głosie.- Możesz mówić do mnie: Julka - zaproponowała, ale wieedziała z góry, że Murzyn się na tonie odważy.Trudno było od razu pozbyć się starych nawyków, toteż Mały Tony tylko skłonił sięjej z wyżyn swego wzrostu.- Dziękuję, i,e chciałeś mi towarzyszyć - pożegnała go Jullka, po czym zwróciła się doThackery'ego: - A my może wybralibyśmy się na przejażdżkę konną? Chętnie zwiedziłabymokolice miasteczka, chciałabym także zobaczyć pola uprawne i nowe budowle.Thackery nie miał nic przeciwko temu, więc oboje skierowali się w stronę stajni z końmi dowynajęcia.- Mały Tony właśnie mówił mi, jakie kłopoty mają teraz z nazwiskami - opowiadał jej podrodze.Widząc pytający wzrok Julki, zwięzle wyjaśnił: - Niewolnicy mieli tylko jedno imię,nieraz dziwaczne, według kaprysu białych panów.- Więc jak sobie z tym poradziliście? - zaciekawiła się Julka.- Pan i pani Hammond sporządzili dla nas listy różnych imion i nazwisk do wyboru.Kiedykażdy sobie coś wybrał, Mały Tony wypisał nam metryki.- A jakie imię ty sobie wybrałeś? Bo Thackery to raczej brzmi jak nazwisko.- Właśnie, miałem takie szczęście, że mogłem do tego dodać zwyczajne "John".JohnThackery brzmi zupełnie normalnie.Julka demonstracyjnie wyciągnęła doń rękę.- Miło mi cię poznać, Johnie - wyrecytowała.Thackery z krzywym uśmiechem ścisnął w swojej wielkiej łapie jej małą rączkę.- A Mały Tony nazywa się teraz Anthony Washington! hdodał z zachwytem.- No, to będzie musiał żyć stosownie do tego nazwiska pstwierdziła Julka.Niebawem wynajęli dwa konie i wyjechali z miasta.Julka, w nowej amazonce z niebieskiegoaksamitu i zawadiackim kaapelusiku, czuła się szczęśliwa i zadowolona.Tego ranka pogodabyła ciepła i słoneczna, a okoliczne wzgórza po zimowych deszczach szybko okryły sięzielenią.Co jakiś czas jezdzcy zatrzymywali konie, kiedy na przykład Thackery chciał pokazaćJulce, w jaki sposób wytyczano działki, lub zwrócić jej uwagę na małe domki, wyrastającewszędzie jak grzyby po deszczu.- Pan Hammond musiał chyba sięgnąć do kieszeni wszysttkich bankierów w San Francisco -rozważał na głos.- Nie ma paniusia pojęcia, ile na to idzie budulca.O, proszę spojrzeć tutaj.Powietrze przeszył suchy trzask.Julka obróciła swoją klacz na zadzie akurat w momencie,kiedy Thackery łapał się za pierś.- Thackery! - krzyknęła.Czyniąc rozpaczliwe wysiłki, próbowała pomóc mu utrzymać się w siodle.Był jednak na to zbytciężki i osunął się na ziemię.Julka czym prędzej zeskoczyła z konia, gdy nagle usłyyszała zasobą głos, który tyle razy prześladował ją w snach:157- Zostaw go, Juliano!Głos ten zabrzmiał tyleż twardo, co przymilnie, a dało się w nim wyczuć również mieszaninętriumfu i satysfakcji.- Przecież muszę mu pomóc! - wyjąkała bezradnie, wciąż nie wierząc własnym uszom.Tymczasem Wilkes położył rękę na jej ramieniu i obrócił ją twarzą do siebie.- Spójrz na mnie, Juliano! - rozkazał, ale nie była w stanie spełnić tego żądania.Wtedypodsunął swoje długie palce pod jej brodę i zmusił ją, by uniosła twarz.- Chyba zwariowałeś! - oburzyła się.- Do czego ci jeszcze jestem potrzebna? Przecież nieprzedstawiam już dla ciebie żadnej wartości.Wilkes spojrzał jej głęboko w oczy i zaśmiał się.- Gdybym umiał odpowiedzieć ci na to w zrozumiały dla ciebie sposób, nie przeżywałbymtakich katuszy! No, chodz już, bo przed nami jeszcze kawał drogi.- Nigdzie nie pójdę, bo muszę pomóc Thackery'emu! � sprzeciwiła się nadspodziewaniespokojnym głosem.- Spróbuj go dotknąć, a podziurawię jego czarną skórę jak sito! - zagroził, a widzącprzerażenie w jej oczach, zorientował się, że tym sposobem ma ją w ręku.Wolał ją jednakuspokoić, więc dodał: - Jeśli jednak sama pójdziesz ze mną, zostawię go tak, jak jest.Nie chciał siłą łamać oporu Julki w obawie, by nie zrobiła sobie krzywdy.Jednocześnie,widząc coraz większą plamę krwi na koszuli Thackery'ego, przypuszczał, że ten Murzyn umrzetak czy owak.Ponieważ jednak wyglądał na silnego chłopa, Wilkes spodziewał się, że zdążyon przedtem odszukać Sainta Morrisa i powiadomić go, co zaszło.Liczył na to i właśniedlatego nie trafił Murzyna od razu w serce.- Mój mąż cię zabije! - odgrażała się Julka, idąc do koni.- Twój mąż, moja droga, w tej chwili pomaga Byrony Hammond przy porodzie - rzucił niedbaleWilkes.Julka aż zacisnęła powieki.W którym momencie o niej zaapomniano? I czy to oznaczało, że wogóle już sobie o niej nie przypomną?- Lepiej już ja wezmę wodze - powiedział.- Przykro mi, ale nie mogę ci wierzyć, że zrobisz to,co każę, szczególnie kiedy oddalimy się od twego cerbera.Przejął wodze jej klaczy, przyciągając tym samym Julkę bliżej do siebie.- Zachowuj się jak należy, bo cię zwiążę - zapowiedział.- Pamiętasz, jak cię wiązałem nastatku? Zobaczysz, że nie bęędziemy się nudzić.Julka przypomniała sobie przede wszystkim o swoim pistoolecie, który leżał teraz bezpiecznieschowany na dnie walizki.Dziwne, ale teraz, w sytuacji konkretnego zagrożenia, bała sięznacznie mniej niż wtedy, kiedy bliskość Wilkesa spędzała jej sen z powiek.Obawiała sięjednak, że strach może pojawić się pózniej i sparaliżować zdolność logicznego myślenia.Staarała się więc jak najszybciej dokonać oceny sytuacji.Wiedziała, że obecnie może liczyćtylko na siebie.Podczas gdy Wilkes popędzał konie, jeszcze raz obejrzała się za siebie, abyzobaczyć, co się dzieje z Thackerym.Leżał nieruchomo na boku, co przejęło ją smutkiem._ Ty brudna świnio! - syknęła pod adresem Wilkesa._ Nie ma takiego brudu, którego nie zmyje dobra kąpiel! � wycedził na pozór obojętnie, ale158oczy mu pociemniały z gnieewu, a Julka aż się wzdrygnęła.- Pamiętasz, jak kąpałaś się namoim statku, a ja cię podziwiałem?_ Pamiętam co innego: jak rąbnęłam cię w łeb.%7łałuję, że nie mocniej!_ Jaka szkoda! - rzucił Wilkes i przystąpił do obserwacji drogi przed nimi.- Co takiego?_ To, że jesteś już mężatką [ Pobierz całość w formacie PDF ]

pdf; download; ebook; pobieranie; do ÂściÂągnięcia

Archiwum

Szukaj