[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Miał zresztą dwa domy, jeden w Londynie, a drugi na wsi, niezbyt daleko od stolicy, wrodzinnej posiadłości po matce.Sam zadbał o gospodynię, starannie wybierając tenżeński odpowiednik majordomusa.Pani Emma Davis wzbudziła jego pełną aprobatę,głównie z racji zachwycających cech charakteru.Pedantka, sztywna, niewzruszona iniezłomna, prawie mogłaby go zastąpić w operacjach wojskowych.Jej wierności mógłbyć pewien, czuł to wyraznie, aczkolwiek pojęcia nie miał o tym, że pani Davis odpierwszego wejrzenia zakochała się w nim śmiertelnie i w naturalnej konsekwencjiznienawidziła Arabellę.Dom prowadziła wzorowo, pilnie dbając o dobór służby.Jedyny wyłom stanowiłafrancuska pokojówka Arabelli, którą pani wybrała sobie sama, lekceważąc opinięzarządczyni.Na szczęście jednak, wysoko oceniając umiejętności Marietty, niezaprzyjazniła się z nią, nie dopuściła do żadnej konfidencji, utrzymywała stosownydystans, a w wymaganiach nie folgowała nawet o włos.Przyjrzawszy się dokładniestosunkom wzajemnym pani i pokojówki, pani Davis pogodziła się z sytuacją i nieusiłowała bruzdzić.Ponadto Marietta nie wydała jej się piękna, a pięknych dziewczątunikała jak ognia.Marietta była, jej zdaniem, zbyt szczupła, zbyt ciemna, czarnowłosa iczarnooka, z twarzą o rysach nieregularnych, nie roztaczała żadnych uroków i nie mogławchodzić do konkurencji.Wdzięku i seksowności Marietty pani Davis nie zdołałazauważyć.Sama urodą nie grzeszyła nigdy, dobiegłszy zaś czterdziestu siedmiu wiosen, bardziejwyglądała na upiora niż na kobietę.Z bladą, zaciętą twarzą, z zaciśniętymi wąskimiustami, z odrobinę zezującymi oczkami pozbawionymi rzęs prezentowała nieszczęśliwąwłaściwość figury.Cała nadwaga, jakiej dorobiła się przez wszystkie lata życia, znalazłasobie miejsce w biodrach, z tym że biust, osadzony w wąziutkich ramionkach i chudychżeberkach, wypchnął się do przodu, biodra zaś, poniżej długiej i cienkiej talii, utworzyłyzad jak u dobrze odżywionego perszerona.Pani Davis uporczywie usiłowała oceniać tecechy jako atrakcyjne.Zad był zresztą słabiej widoczny, ponieważ skrywała go wpewnym stopniu szeroka suknia.Nadziei na wzajemność pułkownika nie miała żadnej, niemniej jednak sama jegoobecność, jego widok, rozmowy z nim na tematy gospodarskie i uznanie dla pedanteriiprzysparzały jej szczęścia bez granic.Zgodnie ze swoim charakterem pułkownik27 osobiście wnikał w szczegóły prowadzenia domu i do głowy mu nie przychodziło, że oczymkolwiek miałaby decydować jego żona.Arabelli to nie przeszkadzało wcale, zajętabyła własnymi sprawami.Po samobójstwie uwielbianego chlebodawcy pani Davis znienawidziła cały świat.Toświat, wspomagany przez ohydne, podłe społeczeństwo, wpędził go do grobu.Nieopanowane wybuchy rzekomej rozpaczy Arabelli ułagodziły ją nieco, aczkolwiek na-pełniły także lekką nieufnością, miłości do małżonka bowiem nigdy u niej za jego życianie dostrzegła.No, ale może po śmierci męża pojęła wreszcie, co straciła.Po ślubie Arabelli z George'em młodszym nieufność pani Emmy silnie się wzmogła.Tylkodzięki kultywowanej, wyniesionej z Indii, ostrożności Arabella uniknęła kalumnii, plotek ikompromitacji.Serdeczną nienawiść swojej gospodyni oczywiście czuła, ale niewiele jąto obchodziło.Marietta, francuska pokojówka, widziała to wszystko jak na dłoni.Romansu pani z byłymbratankiem, a obecnie mężem, wprawdzie nie wykryła, ale węszyła go z całej siły, a wpani Davis czytała jak w otwartej książce.Własne uczucia skrywała umiejętnie.Była jedyną córką francuskiego kowala i z racji zawodu ojca, którego kuznia mieściła siętuż przy oberży na uczęszczanym trakcie, od najwcześniejszego dzieciństwa obracałasię między ludzmi.Wiele miała do czynienia z powozami, a także ich zawartością, którato zawartość, można powiedzieć, uczyła ją życia.Pod pewnymi względami miała szczęście.Inteligentna i bystra, sztukę czytania i pisaniaopanowała w bardzo młodym wieku, kowal bowiem, któremu powodziło się niezle,postanowił kształcić swoich dwóch synów, bezczelnie wykorzystując w tym celuubogiego nauczyciela.Nauczyciel, udający się do Paryża piechotą, najgłupiej w świeciewlazł pod powóz przejeżdżającego prokuratora i złamał nogę.Zaniepokojony prokurator,któremu zależało na opinii, wyasygnował drobną sumę w charakterze odszkodowania,kowal zaś przyobiecał zająć się ofiarą.Karmiąc użytecznego połamańca przyzwoicie,acz nie luksusowo, trzymał go u siebie tak długo, aż obaj chłopcy opanowali podstawoweumiejętności.Marietta, zdolniejsza od braci, opanowała je tym bardziej.Spodobały się jejmożliwości, jakie otwierało przed nią słowo pisane, i rychło zdołała je docenić.Miała zaledwie trzynaście lat, kiedy koń podróżującego młodzieńca zgubił podkowę iokulał, młodzieniec zaś, prowadząc go wielki kawał drogi, obtarł sobie pięty
[ Pobierz całość w formacie PDF ]