[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Ale już trzy miesiące pózniej doszło dokolejnej strzelaniny: szkoła w Moses Lake w stanie Waszyngton.Trzechzabitych, jedna osoba ranna, sprawca: czternastoletni uczeń.Niemaldokładnie rok pózniej Ameryką wstrząsnęła wiadomość o kolejnejzbrodni w Bethel na Alasce.Dwa trupy, dwoje rannych, aszesnastoletni sprawca zachęcał grupę przyjaciół, żeby obserwowalijego wyczyny.Osiem miesięcy pózniej inny szesnastolatek, LukeWoodham, zamordował trzy osoby i ranił siedem w Pearl w stanieMissisipi.Po trzech miesiącach w szkole w West Paducah w Kentuckyzginęło następnych trzech uczniów.Zarysował się pewien wzór nowegotypu zbrodni.Jonesboro, Arkansas; Springfield, Oregon; Littleton,Kolorado; Fort Gibson, Oklahoma.Kolejne szkoły, kolejne tragedie.Gazety ostrzegały przed epidemią przemocy, która ogarnęłaamerykańską młodzież.Niektóre obwiniały gry komputerowe, łatwydostęp do broni, zapracowanie rodziców.A może to Hollywood, senatalbo Jerry Springer? Coś trzeba było jednak zrobić, żeby powstrzymać tęklęskę.Zabronić posiadania broni, objąć cenzurą kreskówki,zainstalować w szkołach wykrywacze metalu, wprowadzić dla uczniówobowiązkowe mundurki.Cokolwiek.Agenci z Sekcji Badań Behawioralnych FBI, równie doświadczeni jakQuincy, nie wierzyli w proste rozwiązania.Czy masakry w szkołachstają się zjawiskiem o szerszym zasięgu, czy stanowią odosobnioneprzypadki? Czy te normalne dzieci, które dopuściły się zbrodni,zostały zmotywowane czynnikami zewnętrznymi, takimi jak media, czy może chodzi o jakiś głębszy problem, na przykład rozwojowy?Co naprawdę pchnęło tak młode istoty do zabijania i jak można byłotemu zapobiec?Nawet w Quantico czołowi eksperci od spraw kryminalnych nieznalezli przekonywających odpowiedzi.I to ich przerażało, bo i oni mieli dzieci.Sześć miesięcy temu Quincy rozpoczął prace badawcze.Próbowałpoddać szczegółowej analizie umysłowość młodocianych masowychmorderców i dowiedzieć się, jak można zapobiec dalszym zbrodniom.Dążył do opracowania systemu, który pomagałby pracownikom szkół iorganom ścigania zawczasu zidentyfikować symptomy zagrożenia.Miał też nadzieję, że sformułuje porady dla rodziców i nauczycieli, abymogli skuteczniej radzić sobie z kumulującą się agresją nastolatków.Wyłowienie potencjalnych sprawców nie było jednak takie proste.W przeciwieństwie do seryjnych zabójców, masowi mordercy niestanowili jednolitej grupy.Zaczynali strzelać, bo mieli zły dzień, bo byliniezrównoważeni emocjonalnie, bo ktoś ich namówił, bo się upili lubnaćpali, zakochali lub odkochali, bo szukali sławy, zemsty lub śmierci.Masowi mordercy mogli być młodzi lub starzy, bogaci lub biedni,wykształceni lub ciemni, przystosowani społecznie lub nie.Improwizowali albo też starannie planowali zbrodnię.Poza tym wielu przestępców tego typu kończyło swoje wyczynysamobójstwem, co uniemożliwiło gromadzenie informacji na temat ichpsychiki.Jakie były przyczyny załamania? O czym myśleli, kiedywpadali w szał? Czy chcieliby powtórzyć zbrodnię, czy był to tylkojednorazowy krwawy wyskok? Nikt tego nie wiedział.Eksperci mogli najwyżej dokonać oceny ryzyka , mając dodyspozycji listę zachowań, które cechowały masowych morderców.Zgodnie z danymi statystycznymi przestępcy ci:1) już wcześniej dopuszczali się aktów przemocy, na przykład, biliżonę, molestowali dziecko, urządzali bijatyki;2) wzbudzali w ludziach niewytłumaczalne obawy.Zawszeznajdowało się parę osób, które miały złe przeczucia , związane ze sprawcą.Unikały go w pracy, nie pozwalały dzieciom bawić się z nim,robiły wszystko, żeby nie przebywać z nim sam na sam;3) dawali dowody antyspołecznego nastawienia: byli samotnikamilub celowo łamali przyjęte reguły zachowania;4) byli słabo przystosowani społecznie;5) lubili rzucać grozby, prawdziwe lub fałszywe;6) brakowało im wsparcia, na przykład, pochodzili z rozbitejrodziny, mieli niewielu przyjaciół;7) czuli się pokrzywdzeni przez życie, firmę, rodziców, kolegów,partnera;8) żyli w silnym stresie sytuacyjnym wywołanym chociażbyniedawną utratą pracy, grozbą rozwodu, śmiercią kogoś bliskiego;Quincy nie podważał użyteczności tej listy.Działy kadr wieludużych firm rutynowo korzystały z niej, żeby zidentyfikowaćpotencjalne zagrożenia.Powtarzające się krwawe incydenty w szkołachsprawiły, że sięgnęli po nią również szkolni pedagodzy.Sęk w tym, że lista okazywała się zwykle zbyt ogólnikowa wprzypadku osób młodszych.Bo czym jest stres sytuacyjny dlajedenastolatka? Założeniem aparatu ortodontycznego, pryszczem natwarzy, zerwaniem z sympatią? Czym są akty przemocy dla uczniaszkoły podstawowej? Rzucaniem kamieniami, wyrywaniem muchomskrzydełek, uprawianiem brutalnych sportów?Jeśli dodać do tego, że spora grupa dzieci pochodzi z rozbitychrodzin, a każdy nastolatek czuje się głęboko pokrzywdzony przez życie,okazywało się, że statystycznie nieprawdopodobnie duża liczbamłodych ludzi miała zadatki na bezwzględnych morderców.Niezbytpocieszająca myśl.Zachowanie dzieci w najbardziej nawet sprzyjającychokolicznościach jest dla dorosłych często niezrozumiałe inieprzewidywalne.Młode istoty mają ograniczone zdolności radzeniasobie z problemami, są kotłowaniną hormonów i przeważnie uważają,że wszystko musi się stać teraz i natychmiast, niezależnie odkonsekwencji. Aatwo też ulegają presji środowiska, co rzadko zdarza się dorosłymmordercom, są podatne na oddziaływanie mediów i wpływyzewnętrzne, propagandę sekt czy subkultur.Słowem, im bardziej Quincy zgłębiał to zagadnienie, tym wyrazniejzdawał sobie sprawę ze swojej niewiedzy.Zaczynał rozumieć, żeczekają go całe lata obcowania z dziećmi, które zabijają inne dzieci.Praca taka intrygowała go i równocześnie odpychała.W jegoprzypadku nie było to nic nowego.Zapalił się napis zapiąć pasy .Samolot przygotowywał się dolądowania.Quincy starannie schował kasetę z nagraniem przesłuchaniai notatki.Zmarszczył brwi.Nie miał jeszcze zbyt wielu informacji o sprawie, ale odkrył już kilkaelementów, które nie dawały mu spokoju.Na przykład, strzałwymierzony precyzyjnie w czoło nauczycielki.Trzeba dowiedzieć sięczegoś więcej o stosunkach między nią i Dannym
[ Pobierz całość w formacie PDF ]