[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Cialdini jednak jest zdania, że smutek ma wpływ na ogólne nastawienie człowiekadoniesienia pomocy, nawet w okolicznościach zupełnie nie związanych z przyczyną naszegonie najlepszego samopoczucia.Jeśli czujemy się zle, bo nasz przyjaciel jest nieszczęśliwy, tochętniej przeznaczymy pieniądze na cele dobroczynne.Pomaganiu towarzyszy altruistycznaaura mająca zdolność rozwiewania wszelkich smutków.Jeśli prawdziwa jest hipotezaredukcji negatywnego stanu emocjonalnego, to człowiek znajdujący się w złym nastroju iwidzący zarazem inny sposób przezwyciężenia go, nie powinien okazywać większych chęcido udzielania pomocy innym osobom.Wyobraz sobie, że bierzesz udział w badaniuopracowanym przez Roberta Cialdiniego, Betty Lee Darby i Joyce'a Vincenta (1973).Eksperymentatorka wita cię i zaprasza do pokoju, z którego korzystają studenci ostatnich lat.Kiedy odsuwa dla ciebie krzesło, potrąca trzy pudełka z dyskietkami i wszystkie onerozsypują się po podłodze. O, nie! krzyczy i dodaje: myślę, że to dane do pracymagisterskiej Toma.On nie będzie miał czasu tego poukładać, bo przygotowuje się dokońcowych egzaminów" (Cialdini i in., 1973, s.507).Prawdopodobnie ze względu na nieznanego ci Toma czujesz się w tym momencie niezbyt przyjemnie, mimo że to nie z twojejwiny dyskietki się rozsypały.Wraz z eksperymentatorką układacie je najlepiej jak potraficie,ale zdajesz sobie sprawę, że nie zdołacie odtworzyć ich uprzedniej kolejności.Następnieeksperymentatorką rozpoczyna badanie, prosząc cię o dokonanie klasyfikacji zbiorufotografii.Kiedy wychodzi na moment z pokoju, aby przynieść ci czek za udział weksperymencie, w drzwiach staje inna studentka, mówiąc: Czy nie ma tutaj Betty? Jestem znią na tym samym seminarium.Powiedziała, że nie ma nic przeciwko temu, abym poprosiłacię o wzięcie udziału także w moim badaniu".Wyjaśnia, że chodzi o przeprowadzenietelefonicznych wywiadów, jednocześnie uprzedza, Nie mogę ci za to zapłacić, ale będę cibardzo wdzięczna, jeśli się zgodzisz.Pomożesz mi bez względu na to, ile rozmów zdołaszzarejestrować.Możesz do piętnastu włącznie" (Cialdini i in., 1973, s.507).Co byśodpowiedział? Jak z pewnością się domyśliłeś, Cialdiniego i współpracownikówinteresowało, jaka liczba osób, po rozsypaniu dyskietek Toma, zgodzi się pomóc drugiejstudentce.Aby badanie było wiarygodne, zaaranżowano także sytuację, w której nie dochodziło do rozrzucenia dyskietek.W tym drugim przypadku uczestnicy deklarowaligotowość przeprowadzenia średnio trzech wywiadów.Natomiast zgodnie z przewidywaniamiopartymi na hipotezie redukcji negatywnego stanu emocjonalnego, gdy biorący udział weksperymencie czuli się zle z powodu losu Toma, okazywali większą pomoc i zgadzali się naprzeprowadzenie dwa razy większej liczby rozmów telefonicznych (patrz ryć.11.2).Czyjednak możemy być pewni, że ludzie okazywali większą pomoc, aby poprawić swój nastrój?Badacze argumentowali, że gdyby ludzie mieli inną możliwość wpłynięcia na swojenegatywne samopoczucie, to nie musieliby pomagać drugiej eksperymentatorce.W celuzweryfikowania tej hipotezy wymyślili trzecią sytuację eksperymentalną, w której uczestnicybyli co prawda świadkami rozsypania dyskietek, ale jednocześnie dodatkowo otrzymywali zaudział w pierwszym eksperymencie jednego dolara.Dalszy rozwój wypadków przebiegał takjak poprzednio wchodziła druga eksperymentatorką i prosiła o pomoc w przeprowadzeniurozmów telefonicznych.Zgodnie z oczekiwaniami Cialdiniego i jego współpracownikówotrzymane wynagrodzenie zmniejszało gotowość do pomocy drugiej studentce.Ludzie niemusieli poprawiać swego nastroju altruistycznym zachowaniem, gdyż niespodziewana zaplatawystarczyła, aby poczuli się świetnie.RYCINA 11.2.Hipoteza redukcji negatywnego stanu emocjonalnego
[ Pobierz całość w formacie PDF ]