• Strona poczÂątkowa
• 60 5194
• 31 1522

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Podniósł wieczko i zważył amplifer w dłoniach.Był lekki, bardzo lekki.Fosforyzowałdziwnym zielonkawym światłem.Już na pierwszy rzut oka widać było, że brakujemagnesowej przekładni, tutaj zastąpiono ją czymś w rodzaju turbiny wpuszczonejbezpośrednio w obudowę.To na pewno nie był typ Altaman.Fishburne się pomylił.Peter poczuł, że traci panowanie nad sobą.Najchętniej rozbiłby urządzenie o podłogę irozgniótł butami szczątki.Podszedł do konsolety umieszczonej w centralnym punkcie sceny.Odciągnął obudowę i w pusty slot wpakował urządzenie.Tak jak podejrzewał, nie pasowało.Amplifer nie był kompatybilny z płytą główną komputera emisyjnego. Szlag by cię trafił, ty mały, pieprzony draniu!  wyrzucił z siebie.Zmierzył urządzenie nienawistnym wzrokiem, jakby ono było winne wszystkich jegoniepowodzeń.Zacisnął z całej siły dłoń, zamachnął się i w ostatniej chwili doznał olśnienia.Odwrócił amplifer i z całej siły wepchnął w pusty slot.Coś szczęknęło.Centralny układwirtualnej wizualizacji zaskoczył, zahuczał i automatycznie rozpoczął program startowy.Peter otarł pot z czoła i zaśmiał się nerwowo.Stało się coś dziwnego.Znów to osobliwewrażenie.Przeszywający zgrzyt.Szum przesuwających się przekładni, dominujący,wypełniający otoczenie, wszędobylski dz
więk.Z trudem opanował drżenie dłoni.Sercepowoli wracało do normalnego rytmu.Spojrzał w górę.Lampka sygnalizacyjna rozbłysłaniebieskim światłem.Do rozpoczęcia Show zostało dziesięć minut. Rękawica sterująca, panie Mackormik. Technik Arne, Irlandczyk z pochodzenia,przemknął bocznym przejściem w jego stronę. Już podłączona do systemu. Dziękuję  powiedział Peter.Przejął rękawicę i ostrożnie wsunął w nią palce.Miałacielistą barwę, dostosowaną kolorystycznie do karnacji skóry Mackormika.Nikt na wizji niemiał prawa jej zauważyć.Szczelnie opięła dłoń i nadgarstek.Cieniutka osłonka rozbłysłazielonkawym światłem mikroprzewodów i cichym buczeniem dała sygnał gotowości. Arne, jeszcze słuchawka  przypomniał Peter.Zacisnął kilkakrotnie dłoń, poprawiającułożenie rękawicy. Już się robi, szefie. Arne wyciągnął z kieszonki na piersi pudełeczko, otworzył je ipodał Mackormikowi zestaw transmisyjny.Peter podziękował skinieniem głowy.Zainstalował w uchu odbiornik i dał sygnałtechnikowi, by opuścił scenę. Zaraz wszystko się zacznie  powiedział do siebie. Zacznie i skończy.Tu, w tymmiejscu!Słyszał, że głosy na widowni cichną.Zawsze tak było.Znał to podświadome napięciewśród widzów.Oczekiwanie na rozpoczęcie czegoś niezwykłego. Za chwilę zejdą z wizji reklamy, Peter  z zainstalowanego przy uchu głośniczkapopłynął głos z reżyserki. Masz dwadzieścia sekund!Mackormik był gotowy.Wiedział, że kiedyś ten moment nadejdzie.Pożegnanie z Show.Ostatni występ przed miliardami telewidzów z całego świata. Najpierw zapowiedz
ze studia.Po niej kurtyna i będziesz na wizji.Odliczam: 10, 9, 8.Peter zamknął oczy.Od strony publiczności dobiegły go słabe, wymuszone oklaski.Jużsam nie pamiętał czasów, w których ludzie żywiołowo reagowali na sygnały klakiera. 5.4. głos z reżyserki stawał się coraz głośniejszy. SHOW! CZAS ZACZ

SHOW PETERA MACKORMIKA! %7Å‚YWA LEGENDA WIRTUALNEJTELEWIZJI.PROGRAM NADAWANY NA %7Å‚YWO NA KANALE 5 INTERTELEWIZJI! PRZEKAZYWANYDO WSZYSTKICH ZIEMSKICH KOLONII W CZASIE RZECZYWISTYM DZI
KI SIECI CNAC.OBSYPANYNAGRODAMI, W TYM SPECJALN
NAGROD
NADAWCÓW I STOWARZYSZEC
PANWIZUALNYCH ZANAJWI
KSZY SKOK W TECHNICE PRZEKAZU! Show! Czas zacząć Show  wyszeptał Mackormik i otworzył oczy.Kurtyna rozbłysła fosforyzującymi światłami i przy dz
więkach programowego motywumuzycznego bezszelestnie się rozsunęła.Mackormik pewnym, sprężystym krokiem przesunął się na środek sceny.Przystanąłustawiony bokiem do publiczności.Spojrzał w obiektyw najbliższej kamery i zamarł zszerokim uśmiechem na ustach.Chwila niepewności przedłużała się.Peter wyglądał tak, jakby jakaś siła zmroziła go wpół kroku.Jedna ręka zwisła bezwładnie wzdłuż ciała, a druga zgięta w łokciu zatrzymała sięna wysokości jego piersi.Wśród publiczności rozległy się z rzadka chichoty.Po chwili dołączyły kolejne,głośniejsze.Gdy puścił oko do kamery, co doskonale widać było na głównym telebimie,ludzie oszaleli.Z
miech i oklaski rozbrzmiały z siłą, której w studiu nie pamiętano.Czekał na ten moment.Błyskawicznie wyprostował się i z całej siły klasnął w dłonie.Z rękawicy sterującej wyskoczyły iskry, formując kolorowy, świetlisty neon.Zjawiskofalowało leniwie, rozmywało się, jakby jego twórca nie mógł objąć nad nim pełnej kontroli.Potem jednak neon zrobił nagły zwrot, efektowny korkociąg i zawisł nad głową Petera,wybuchając niczym najefektowniejszy fajerwerk.Ogromny, lśniący napis SHOW wprawiłpubliczność w zachwyt.Peter Mackormik wydawał się w szczycie formy!Teraz scenografia, pomyślał.Spojrzał na reżyserkę.Sergius Baker odłożył właśnie kubekz kawą.Patrzył z coraz większą uwagą.To był dobry znak.Peter miał szansę wszystkoodwrócić.Musiał jednak coś teraz szybko wymyślić.Coś, co ich zaskoczy, wprawi wzdumienie.Najważniejsza jest atmosfera, wszystko zależy od wyobraz
ni.Czego potrzebujetłum? Igrzysk? Rozrywki?Uniósł dłoń i wycelował ją w górę, w punktowe światła zawieszone wysoko ponad głową.Wyprostował wskazujący palec, uaktywniając ponownie rękawicę sterującą.Obwody ożyłypobudzone impulsami informacji przesyłanymi z mózgu Petera do centralnego systemuwirtualnej wizualizacji.Rękawica była jego pędzlem, zaczarowanym ołówkiem, którym mógłnarysować wszystko, co chciał.Wszystko, co mieściło się w granicach sceny objętejdziałaniem amplifera.Za plecami Mackormika pojawił się zarys rzymskiego Koloseum [ Pobierz całość w formacie PDF ]