Władysław Stanisław Reymont Ziemia obiecana

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Moryc Welt nic się nie odezwał, przyglądał mu się uważnie, patrzył również uważniena całą fabrykę, na robotników, na część maszyn stojących pod grubymi oponami naóieóińcu, pokręcił się po wszystkich kątach, zajrzał raz jeszcze do Maksa, do składuZiemia obiecana 201cementu, góie Jaskólski rezydował, przypatrywał się wszystkiemu ze zdwojoną uwagąi coraz mniej mu się podobało. To ciasto, a nie wapno! powieóiał przypatrując się murowaniu. Niech sobie inni murują na piasek, ja nie chcę, żeby mi się na łeb wszystko zwaliło odpowieóiał Borowiecki. Wczoraj obliczałem, że te sklepienia Moniera będą nas kosztowały o dwa tysiącerubli więcej niż zwyczajne. Ale warte są co do wytrzymałości o cztery tysiące więcej.W razie wypadku ogieńich nie przepali. Dlatego tylko je zaprowaóasz? zapytał Moryc cicho, wsaóając binokle. I dlatego, że jeśli się spali, to przynajmniej jedno piętro, a nie wszystko. Pi& czasem to nie jest takie& straszne.Karol mu nic nie odpowieóiał, bo odszedł spiesznie, a Moryc pochoóił jeszcze pofabryce i z irytacją spostrzegał wszęóie, że buduje się porządnie, że buduje się baróodrogo.Przeglądał w kantorze listę płac robotników i zwrócił uwagę prowaóącemu robotyna niesłychaną, według niego, wysokość płac, przyczepiał się do wielu rzeczy i wszystkoznajdował za dobrym i za drogim. Wiem, co robię odpowieóiał mu Karol na uwagi. To bęóie pałac, nie fabryka, dla nas zresztą taki komfort za drogi! To nie jest komfort, to jest trwałość, która taniej kosztuje niż tandeta.Zobaczu Blohmanów, postawili tanio i corocznie muszą poprawiać, bo chce im się wszystkozwalić; nie cierpię żydowszczyzny w niczym, wiesz o tym dobrze. Zobaczymy, co to da to o ni c e i t c a t�y p szepnął Moryc z ironią. Przekonasz się, a tymczasem bądz zdrów Moryc, nie wyspałeś się i nuóisz. Trzeba się zabezpieczyć! pomyślał Welt, wychoóąc z fabryki.Karol poszedł na rusztowania oglądać robotę, biegał na boczny plac, góie składanocegłę, uw3ał się wśród kup ziemi, pomięóy dołami z wapnem, pomięóy stertami cegły,drzewa budulcowego, wśród óiesiątek wozów, wjeżdżających i wyjeżdżających; wyda-wał polecenia Jaskólskiemu, który zadyszany, z wiecznie przestraszoną twarzą, biegał jewypełniać, zajrzał kilka razy do Maksa i krążył ustawicznie po obrębie fabryki, którapodbuóona jego energią niestruóoną, jego obecnością ciągłą, rosła naówyczaj szybko.Nie zważał na kurz, na słońce, które zalewało wszystkich coraz mocniejszym żarem,na zmęczenie nawet, tylko od świtu razem z robotnikami był już na robocie i razem z nimischoóił o zmroku.Podbuóał go jeszcze do tej pracy Maks, który z wielką przyjemnością pracował przyustawianiu maszyn z robotnikami i razem z nimi szedł wieczorem do knajpy, wyp3ałniezliczone ilości piwa, sypiał tylko parę goóin i rzucił w kąt wszystkie swoje leniweprzyzwyczajenia.Od przyjazdu ze wsi stosunki pomięóy nimi ochłodły nieco z powodu fabryki, któraich absorbowała zupełnie i z powodu tego odezwania się Borowieckiego, gdy wyjeżdżaliz Kurowa.Maks nie mógł tego zapomnieć, tym baróiej, że o Ance myślał coraz częściej i żecoraz więcej irytował go Borowiecki ciągłymi wizytami u M�llerów.Wióiał w tym podwójną grę, która jego prostą naturę oburzała do głębi.Oddalali się od siebie coraz baróiej, mocą coraz silniej ujawniających się wewnętrz-nych przeciwieństw, cech rasowych i intelektualnych; Karol myślał chwilami o tymi uśmiechał się z rezygnacją trochę sztuczną: Maks zaś odczuwał głęboko, zwalał winęna niego i oburzał się baróo szczerze.Dwunasta już dochoóiła, gdy Borowiecki opuścił fabrykę i poszedł przez długi ogród,ciągnący się z tyłu do drugiej ulicy, góie stał wielki parterowy dom, również przebu-dowywany do gruntu z wielkim pośpiechem, bo za kilka tygodni miała się sprowaóićAnka z panem Adamem.Mieszkał tymczasowo na facjatce, w jednym pokoju, żeby być bliżej fabryki, przebrałsię już, gdy fabryki zaczęły gwizdać na południe.�y p o ni c e i t c a t (niem.) polskie gospodarstwo; polska gospodarka.Ziemia obiecana 202Przeczytał raz jeszcze list Lucy, która naznaczała mu spotkanie w parku Helenowskim,przy grocie, na czwartą goóinę po południu. Mam już tego dosyć myślał, drąc list na strzępy.I rzeczywiście miał już tego dosyć; już mu się sprzykrzyły i te schaóki tajemnicze,coóiennie góie inóiej, i wybuchy zazdrości, i nawet jej wielka miłość nuóiła go, bobyła mu zupełnie obojętną i zabierała wiele czasu tak potrzebnego dla fabryki.Nieraz, wśród pozornego rozszalenia w jej ramionach, wśród pocałunków i uściskównamiętnych, w takich momentach, w których wióiał, że nie tylko go ubóstwia, nie tylkokocha, ale że wprost przepada w tej miłości, szukał sposobów zerwania i to go irytowałocoraz silniej, że ona nie nastręczała mu powodów.Stołował się u Baumów, ponieważ było blisko od fabryki, ale nie poszedł teraz przezogród i swoje place, tylko wyszedł na ulicę, na której stał pałac M�llerów, a przechoóącobok domku, w którym mieszkali, zwolnił kroku i wlókł oczami po oknach [ Pobierz całość w formacie PDF ]

pdf; download; ebook; pobieranie; do ÂściÂągnięcia

Archiwum

Szukaj