Wotowski Stanisław Antoni Krwawa hrabina

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
. Przyjmuję wasze wyzwanie, mości Górka rzekł ze złym błyskiem w oczach.Tedy z koni&Obaj zeskoczyli ze swych wierzchowców, wnet pochwyconych przez żołnierzy, a dokołanich utworzył się krąg złożony z węgierskiej szlachty.G�bor, znając doskonale Górkę, nieprzeszkadzał mu w tym pojedynku i uśmiechał się tylko.Jeno na twarzy młodego Feroczegorysowała się obawa o losy nowego przyjaciela.Spoza pleców madziarskich panów, ciekawiewyzierał Jaśko.I on był spokojny o wynik walki.Myślał jedynie o tym, czy spotkanie to niezajmie zbytnio czasu i nie przeszkodzi w rychłym ocaleniu Ilony i Maryjki. Naprzód.Zwarły się żelaza.Niemiec miał długi rapier, a wojewodzic krótszą karabelę.Wydawałosię więc, że przewaga jest po stronie grafa.Pierwsze cięcia wykazały niezwykłą sprawność obydwóch przeciwników.Jeden i drugistarali się wykryć słabe miejsca rywala, lecz jeden i drugi jednakowo umieli ich bronić.I jeśli wGórce przeważał impuls, młodość i znaczniejsza siła, to Hermansthal posiadał w zamiandoświadczenie i niezwykłą wprawę zdobytą w naukach z najlepszymi fechmistrzami świata. Rrum& raz po raz dzwoniła broń.Oblicze Feroczego stawało się coraz nie spokojniejsze.Policzki Jaśka zbladły.Mniemałprzedtem, że wojewodzic rychło sobie ze szwabem poradzi, teraz poczynał się o niego obawiać.Bo znacznie dłuższy od karabeli Górki rapier Hermansthala kilkakrotnie już zagrażałwojewodzicowi poważnie.Przebił lekko ramię, rozdzierając kontusz, innym razem niemaldotknął piersi.A znać było, że Niemiec nie żartuje i otrzymany policzek pragnie zmazać śmierciąprzeciwnika.Przeciągnęła się nawet twarz księcia G�bora.Przeciągnęła, a na ustach zarysował wyrazniezadowolenia.Zdawał się mówić: Na cóż ci był ten pojedynek! Słabyś jeszcze od przygód ostatniej nocy! A mySzwabowi i tak daliśmy naukę!W rzeczy samej Górka wyraznie słabł i nie mylił się Batory.Kilkugodzinny pobyt wlochach, gdy stał przykuty do ściany, wyczerpał go, a lewe ramię wprawdzie lekko przebitewczoraj dzidą hajduka, lecz teraz znów draśnięte rapierem Hermansthala, krwawiło i mocnymbólem dawało znać o sobie. Do licha! pomyślał Czyżbym sobie z tym pludrem nie poradził?Zebrał wszystko, co mu pozostało z sił i nagle runął na przeciwnika.Atak ten był takgwałtowny, że Hermansthal lekko się zachwiał i począł cofać.Nie sądził nigdy, że Górkazdobędzie się na podobny wypad, a walkę wiódł nader ostrożnie, pragnąc przeciwnikaostatecznie osłabić, a pózniej z nim skończyć. Za mnie& Za Ilonę& Za Maryjkę ryknął Górka i z nową mocą zadzwoniłakarabela. Czekaj, nie znasz jeszcze tego, czego mnie ojcowie nauczyli.Skupił się, przysiadł, skoczył z furią i potężnego młynka zakręciła karabela.W tejżechwili rapier grafa złączył się z nią na sekundę w żelaznym uścisku, wyleciał z rękiHermansthala i wysoko furknął w powietrze. Teufel!(4) zaklął, blady, stojąc teraz bezbronny przed podniesioną karabelą Górki. Młyniec! Słynny polski młyniec! rozległy się zewsząd pełne podziwu dlawojewodzica okrzyki Ale ci pokazał pludrowi, jak się walczy! Walże teraz przez łeb szwaba.G�bor wykonał jakiś nieokreślony ruch, jakby go chciał od tego ciosu powtrzymać.Możeobawiał się, że śmierć grafa, wprawdzie poległego w pojedynku, oznaczała jednaknatychmiastową wojnę z cesarzem Rudolfem.Ale zamiarem Górki nie było pastwienie się lub też uśmiercenie Austriaka.Zbyt wielemiał na to szlachetności, mimo że w jego sytuacji nie krępowałby się tym żaden rycerz.Wystarczyło mu całkowite upokorzenie grafa. Mógłbym wam łeb ściąć ozwał się do Hermansthala, który, nie spuszczając wzrokuz wojewodzica, pozornie spokojnie oczekiwał na swój wyrok i nikt za to nie rzekłby mi złegosłowa, bowiem postąpiłbym zgodnie z przyjętymi prawidłami rycerstwa.Ale nie pragnę waszejśmierci, grafie, jakoście wczoraj mojej pragnęli.To niechaj wam wystarczy& Tu kilkakrotnieuderzył Niemca płazem szabli. Kto łączy się dodał ze zbrodniarzami, a nie chcewysłuchać głosu uciśnionych ofiar, nie godzien miana szlachcica i nie godzien innej kary!Odwrócił się ze wzgardą od Hermansthala. �ljen, Górka! zawołał G�bor, z natężeniem śledzący tę całą scenę. To ciprawdziwy rycerz! Prawdziwy magyar ember!Magyar ember właściwie oznacza Węgra.Lecz jest najwyższą pochwalą, jaką z ustMadziara obcy może posłyszeć.Okrzyk ten podchwycili obecni, a węgierscy panowie, którym postępek grafa z Górką wzamku był wiadomy, teraz pojmowali, czemu tak postąpił. �ljen! �ljen! rozbrzmiewało w powietrzu, a Jaśko z radości aż podrzucił swączapkę w powietrze.Potem począł uporczywie patrzyć na wojewodzica i z dala mu dawał jakieś znaki, jakbymówiąc: Do Csejthe& Do Csejthe.Taż sama myśl trapiła obecnie i Górkę i w duchu już czynił sobie wyrzuty, że dlanasycenia swej zemsty a połechtania dumy, tyle czasu na walce z Niemcem strawił.A nużElżbieta już zauważyła jego ucieczkę i zechce, zanim zdążą z pomocą, rozprawić się z Iloną iMaryjką& Boże! pomyślał, a jego serce ścisnęło się złym przeczuciem.Tymczasem Hermansthal dosiadał konia, nie śmiąc oczu podnieść na nikogo.Spotkało gostraszliwe upokorzenie, od którego wolałby może nawet śmierć.Wiedział, że ta przygodaszerokim echem rozniesie się po Węgrzech i zaćmi jego sławę.Toteż wsunąwszy do pochwyrapier, usłużnie podniesiony i podany przez któregoś z rajtarów, natychmiast dał rozkazspiesznego odjazdu.Nikt go nie zatrzymywał.Jechał przez szpaler ironicznych spojrzeń z opuszczoną głową,a skoro tylko minął oddziałek muszkieterów księcia G�bora, rzucił swych rajtarów do galopu.Wtedy dopiero odwrócił się i krzyknął: Spotkamy się jeszcze, mości Polaku! I z wami się porachuję, książę G�borze! iznikł w tumanie kurzawy.Ta pogróżka na nikim nie uczyniła wrażenia.Książe się zaśmiał i wzruszył ramionami. Niechaj szczeka, ile chce& My próżno tracimy czas.Do zamku!Ale Górka, który z powrotem znalazł się podle niego, a któremu pewna myśl przyszła dogłowy, rzekł: Nie wiem, czy bezpiecznie jest, byśmy tak wszyscy pojawili się przed zamkiem!Szczególnie, jeśli mnie wraz z wami spostrzegą, domyślą się, co się święci, zechcą się bronić, anas nie stać na długie zdobywanie.Csejthe wcale dobra twierdza, a hrabina ma z górą stuuzbrojonych i zdecydowanych na wszystko hajduków [ Pobierz całość w formacie PDF ]

pdf; download; ebook; pobieranie; do ÂściÂągnięcia

Archiwum

Szukaj