[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Były przybyszami z obcych stron nie mającymi wstępu do tejKrainy Cienia.Gdyby nie magiczna moc Imbri i jej obecne status quo ostateczniemianowano ją agentką wywiadu mogłyby zajrzeć do hipnotykwy jedynie przez mały otwórw skórce.Weszły na cmentarz. O! Już tu jesteśmy? Czy to nie cmentarzysko zombich? Nie.Jeszcze nie odpowiedziała klacz. Nie schodz ze mnie! Jeśli Cameleon tylkopostawiłaby nogę tu, na tej ziemi, w hipnotykwie już nigdy nie mogłaby się stąd wydostać.Takie były prawaKrólestwa Nocy.Zobaczyły szkielet.Zbliżył się do Cameleon i zamrugał pustym, białym oczodołem. Wynoś się! krzyknęła kobieta i trzasnęła go pięścią w kość przedramienia. Niewyglądasz na zombi.Jesteś taki bielutki.Za biały.Szkielet zawrócił przestraszony. Kiedyś wtargnęły tu ogry.Zdemolowały cmentarz.Od tego czasu kościotrupy boją sięobcych wyjaśniła jej Imbri.Minęło wiele dni nim zdążyły się pozbierać.Długo nie mogłyznalezć swych kości, tak były przemieszane.Chyba nawet dzisiaj niektóre z nich mają czyjeśręce i nogi.Skierowały się w stronę Nawiedzanego Domostwa.Zamajaczyła zjawa.Na widokCameleon błysnęła oślepiająco białym światłem. Czy już jesteśmy w Zamku Roogna? zapytała kobieta. Nie znam jej.Zmora posmutniała i zniknęła.Była przekonana, że utraciła swą moc.Imbri dobrze znałato uczucie.Prawie nic tak jej nie doprowadzało do rozpaczy, jak nieudane próby wzbudzeniastrachu.Opuściła Domostwo przechodząc przez ścianę i pogalopowała wąską alejką.Przeskoczyłapięknie przystrzyżony żywopłot.Przed nimi rozciągało się teraz rozległe, szare torfowisko.Wilgotna ziemia poczęła otwierać swą mroczną paszczę, próbując pochłonąćniespodziewanych gości.Jednak klacz doskonale sobie z nią radziła, Gwałt i wzbudzającetrwogę sztuczki Królestwa Nocy przeznaczone były dla innych, nie dla niej.To, że stądodeszła, nie znaczyło, iż zapomniała, jak wygląda ta kraina.Poszła dalej, w kierunku jakiegoś wzniesienia.Przypominało rozżarzoną lodową górę.Pogalopowała na szczyt.Cameleon ujrzała niewyrazną, amorficzną postać, wyciągającą kuniej swe niezliczone ręce i głodne paszcze.Błysnęły smutne oczy.Tym razem się bała.Nigdyprzedtem nie miała okazji spotkać takiego potwora.Widywała duchy i zombi, ale takiegoprzedziwnego stworzenia nie znała.Przytuliła się do Imbri i wtuliła głowę w jej jedwabistągrzywę.Ludzie zawsze bali się tego, co dziwne i nieznane, choć czasem to, co znali, mogłowyrządzić im większą krzywdę niż to, czego się tak obawiali.Wyszły przez skórkę innej tykwy.Zwiat Nocy pozostał w tyle.Gdy opuściły tykwopole,do Zamku Roogna było już niedaleko.Wybierając właściwe tykwy, nocne mary mogły nieustannie przemierzać Xanth,penetrować każdy jego zakątek.Imbri mogła robić to jedynie nocą, gdyż w dzień miała ciało.Ale teraz na szczęście było jeszcze zupełnie ciemno.Cameleon zorientowała się, że powróciły do Xanth, i przestała się bać. Naprawdę tam mieszkasz? Wśród tych okropnych straszydeł? zapytała. W dzień Xanth jest grozniejszy od nich odpowiedziała Imbri, snując oczywiście sennewizje.Oczom kobiety ukazały się wikłacze, wielkie smoki, Mundańczycy. To przecieżwszystko same potwory! Chyba masz rację bez wahania przytaknęła jej Cameleon. Czy tu gdzieś niedalekojest cmentarz? Tak.Tuż, tuż. Imbri skierowała się dokładnie w jego stronę.znać. Poczekaj! wrzasnęła kobieta. Musimy się przebrać. Przebrać? O co ci znowu chodzi? Musimy wyglądać tak jak zombi.Nikt nie może nas poić. No dobrze ustąpiła jej Imbri.Trudno jej było się sprzeczać z tak słodką, acz niemądrąosóbką.Zatrzymały się.Cameleon poszukała pnączy śmierdziowca i kwiatów tłuszczowca.Odrazu przybrały pożądany wygląd i przesiąkły okropnym smrodem.Cameleon okazała się świetną artystką
[ Pobierz całość w formacie PDF ]