Bower Sarah Grzechy rodu Borgiów

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Nad takimi pytaniamizastał mnie świt, wszakże nie byłam ani trochę bliżej odpowiedzi.Właśnie przymknęłam powieki, postanawiając, że prześpię się choćz godzinkę, kiedy rozległo się bicie dzwonów, a ja przypomniałamsobie, że to przecież Wigilia i muszę towarzyszyć donnie Lukrecji naporannej mszy.Głowa pulsowała mi tępym bólem przez całe nabożeństwo, którezdawało się ciągnąć w nieskończoność, a kolana protestowały prze�ciwko zimnu bijącemu z marmurowej posadzki kaplicy madonny.490Miałam nadzieję, że gdzieś się przeziębiłam, zarazem czując głębsząobawę, iż to moja druga przypadłość daje znów o sobie znać, zako-notowałam więc sobie, aby porozmawiać z niekompetentnym apte�karzem.Kazania nie prawił Fra Raffaello, Panu niech będą dzięki,ponieważ jego styl pasował do mniej radosnych dni w kościelnymkalendarzu.Kapelan donny Lukrecji, mężczyzna równie śliski i tłu�ściutki jak foka, nie absorbował nas długo swymi refleksjami na tematjutrzejszych narodzin Chrystusa.Kiedy msza dobiegła końca, spyta�łam madonnę, czy mogę się na trochę położyć, ona jednak nie wyra�ziła swojej zgody.Zmusiła mnie, abym udała się za nią do jej komnaty, odłożyć naswoje miejsce modlitewnik i różaniec, jak mówiła, aczkolwiek ja po�dejrzewałam, że będzie chciała porozmawiać ze mną o swoim bra�cie.Jej ochmistrz, Sancho, powrócił z Hiszpanii parę dni wcześniej.Widział się z Cesarem w Medinie del Campo i przywoził listy od nie�go.Zastanowiłam się, czy znajdzie się pośród nich jeden dla mnie, za�raz wszakże oddaliłam tę myśl; nawet jeśli do mnie napisał, nie chcia�łam wiedzieć, co miał mi do powiedzenia, nie chciałam znów wodzićwzrokiem po znajomym charakterze pisma z zawijasami i pękatymibrzuszkami ani czytać jego pięknych kłamstw.Mogę więc wyznać, żepoczułam ulgę, gdy donna Lukrecja odezwała się: Pragnę, abyś towarzyszyła mi do komnat księcia, Violante.Don Alfonso zaaranżował spotkanie kardynała i Giulia.Chce, aby siępogodzili przed jutrzejszym świętem.Potem pojedziemy do Angeli.Mam dla niej pewną propozycję.Było to okropne spotkanie.Giulio, z zakrytym prawym okiem,a lewym nadal opuchniętym i odbarwionym pomimo kuracji z go�łębiej krwi, stał w cienistym kącie prywatnej komnaty księcia, pozakręgiem światła rzucanego przez lampy.Hipolit, który na rozkaz donAlfonsa wrócił z Mantui, przypominał dąsającego się buldoga.Stałtak daleko od Giulia, jak to było możliwe w nie dość przestronnympomieszczeniu, i odmawiał przyjęcia do wiadomości zrujnowanejurody brata.Poza trzema braćmi d'Este, madonną i mną na spotka�niu był obecny jeszcze tylko poeta Niccol� da Correggio, prawa ręka491księcia.Pomyślałam, że być może jego zadaniem będzie napisaniez tej okazji panegiryku.Don Alfonso rzucił kardynałowi spojrzenie, licząc, że odezwiesię pierwszy, jednakże kiedy Hipolit uporczywie milczał, przemówiłsam, zapewniając Giulia, jak bardzo jego bratu jest przykro z powo�du nieszczęścia, o jakie go przyprawił.Następnie Giulio, odtrącającpomocną dłoń sługi, którego zadaniem było dbanie, by jego pan niewpadał na sprzęty, postąpił ku światłu.Wyczułam, że stojąca u megoboku donna Lukrecja krzywi się i odwraca wzrok.Ja sama trzyma�łam oczy spuszczone, gdyż tego wymagała moja pozycja na dworzeksiążęcym, ale dostrzegłam, że obute w szkarłatne pantofle stopyHipolita przesuwają się niespokojnie pod sutanną. Panie mój rzekł Giulio, zwracając się do księcia, jakby bylitylko we dwóch widzisz, jak wyglądam.A jednak odwrócił siędo Hipolita muszę być wdzięczny Bogu i Najświętszej Panience,którzy oszczędzili mój wzrok.I choć spotkał mnie los niebywaleokrutny i nieludzki, i w ogóle przeze mnie nie zawiniony, wybaczamjego eminencji i zapewniam, że nie przestanę być dlań takim samymdobrym bratem jak do tej pory.Książę Alfonso, zdaje się nieświadom ironii w tonie Giulia, którąja wychwyciłam być może dlatego, że mogłam polegać wyłącznie naswoich uszach, wymamrotał coś, po czym poddał się i wybuchnął pła�czem, natomiast Correggio zaczął wzywać braci do wzajemnej miło�ści i okazywania zadowolenia z zajmowanej pozycji, gdyż w przeciw�nym razie jego książęca wysokość będzie zmuszony podjąć działaniastojące w sprzeczności z właściwą mu wspaniałomyślnością. Wymieńcie pocałunek pokoju rzekł don Alfonso, odzysku�jąc równowagę.%7ładen się nie poruszył.Wstrzymałam oddech i byłampewna, że donna Lukrecja uczyniła to samo.W końcu Giulio postą�pił krok w stronę Hipolita [ Pobierz całość w formacie PDF ]

pdf; download; ebook; pobieranie; do ÂściÂągnięcia

Archiwum

Szukaj