Gee Darien Herbaciarnia Madeline

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
. To kiedy możemy zacząć? W przyszłym tygodniu, gdy już będę miała wiolonczelę rozmiar 1/4.Dla ciebie mam normalną wielkość, jeśli chcesz, również możesz zacząć wprzyszłym tygodniu.Julia bardzo chce.Nie podejrzewa się o talent muzyczny, ale chce spró-bować. Mówię tak w imieniu swoim i Gracie.Gdzie ona teraz jest? Była bardzo śpiąca, więc położyłam ją na górze, w pokoju Gąszcz.Zmęczyła się. To przez to całe podniecenie. Gracie rozmawiała bez przerwy zewszystkimi od chwili, gdy tu przyjechała. Dziękuję ci, Hannah. Nie ma za co.Jest słodka.Te lekcje to będzie dobra zabawa. Hannahrozgląda się. Connie wygląda na zapracowaną, pójdę zobaczyć, czy niepotrzebuje pomocy ziewa. Musisz się przespać, Hannah przypomina jej Julia. Spędziłaś całepopołudnie w kuchni z Madeline, a jutro masz grać.Connie i ja znajdziemykilku ochotników, żeby pomogli nam z tym wszystkim. Dobrze. Hannah uśmiecha się do niej sennie. W takim razie do zobaczenia rano.Idę do domu. Słodkich snów.Z kuchni wyłoniła się Madeline z twarzą przyprószoną mąką.LRT Czy to była Hannah? Jest zmęczona, więc powiedziałam jej, żeby szła do domu.Jutro musibyć w formie. Julia podsuwa krzesło dla Madeline, widać, że kobieta jestwyczerpana. Ty też powinnaś się zdrzemnąć. Nie, jest jeszcze tyle rzeczy do zrobienia. Madeline strzepuje far-tuch, wzbijając obłok mąki. Zawsze będzie coś do zrobienia.Po prostu musimy zrobić tyle, ile sięda.Jesteś na nogach od świtu, idz i się prześpij.Aha, Gracie śpi w jednej sy-pialni na górze, chyba w Gąszczu.Nie masz nic przeciwko temu? Oczywiście, że nie, miło mi, że ty i Connie robicie użytek z tych po-kojów.Ciągle dręczy mnie wrażenie, że się marnują, dobrze, że ktoś z nichkorzysta Madeline przymyka oczy ze szczęśliwym westchnieniem. Mam listę ludzi, którzy zgłosili się do pieczenia chleba. Julia zerkana ekran komputera. Może uda mi się ściągnąć tu niektórych, żeby ciebiezastąpili.Wszyscy inni pieką w domu i przynoszą już gotowe bochenki.Planujemywyruszyć koło dziewiątej rano. Julia urywa.Madeline zasnęła.Pochrapuje, jej twarz obwisła, usta ma uchylone, oddechpłytki.Julia przygląda jej się przez chwilę i zalewa ją fala niemal matczynejczułości.Madeline, która otworzyła przed Julią swój dom i serce, teraz wydajesię taka krucha i delikatna, że Julia pragnie się nią zaopiekować.Po cichu odsuwa krzesło i wstaje, a potem delikatnie zakłada sobie rękęMadeline na ramiona i podnosi ją.LRT Powoli i spokojnie mówi cicho, zastanawiając się, jakim cudemzdoła wprowadzić Madeline po schodach.Dlatego, gdy do herbaciarni wchodzi Mark z bukiecikiem kwiatów w ręku,Julia wita go z ulgą i radością.Mark jest nadal na najwyższych obrotach po spotkaniu z rozsądnymdeveloperem Bluestem Est�tes.Trzy fazowa budowa osiedla osiemdzie-sięciu domów; mają być ekologiczne i funkcjonalne, z zastosowaniem inno-wacyjnych materiałów.Strata projektu Lemelina była ciosem, dał się równieżodczuć brak Vivian, niełatwo będzie znalezć godne następstwo, ale tak na-prawdę nie była to żadna tragedia.Niech sobie inni budują zamki na piasku,oni skoncentrują się na dobrych, solidnych projektach.Właśnie coś takiegojest dla nich najlepsze, teraz już Mark to rozumie.Zerka na deskę rozdzielczą, jest pózniej, niż myślał.Przez tę pogodę ipowódz wszystko stanęło do góry nogami.Jakie to dziwne, że dla jednychludzi życie toczy się w miarę normalnie, podczas gdy inni stracili domy, a ichżycie jest w rozsypce.Jadąc, zastanawia się nad projektem Bluestem, jego pomysły krystalizująsię powoli.Ted Morrow ma już jakąś wizję, ale zadanie Marka polega nastworzeniu oryginalnego projektu, uwzględniającego określony budżet i za-łożenia.Budynki zużywają około sześćdziesięciu pięciu procent elektrycz-ności, a sama budowa nowego osiedla mieszkaniowego wygeneruje setki mi-lionów ton odpadów.Mają być ekologiczne, czyli nie tylko bardziej ergono-miczne dla końcowego odbiorcy, ale również przyjazne dla środowiska.Tookreślenie jest nadużywane, zdaniem Marka wystarczyłoby stworzyć osiedle,stosując materiały przyjazne środowisku, zapewniając wysoką efektywnośćsystemu wodociągowego i energetycznego.Będą w stanie zaprojektowaćLRTinnowacyjne domy, minimalizując ich negatywny wpływ na środowisko przyjednoczesnym zachowaniu wygody i funkcjonalności.To inny rodzaj wy-zwania niż elegancka, luksusowa restauracja, ale może mieć bardziej długo-terminowy wpływ na jego biznes i społeczność, w której żyją.I to wcale niejest takie złe.Tankuje na Avalon Mini Mart.Gdy wchodzi do środka, żeby zapłacić,widzi wiadro z bukiecikami kwiatów.Nie pytając o cenę, po prostu wybrałbukiecik, który najbardziej przypominał mu Julię dziki, bogaty i piękny.Gdy podjeżdża pod herbaciarnię Madeline kilka minut pózniej, jest za-skoczony liczbą samochodów na parkingu i ustawionych wzdłuż ulicy.Do-piero po dłuższej chwili udaje mu się znalezć wolne miejsce.No proszę,Avalon, takie senne miasteczko, w którym życie zamiera po osiemnastej, aprawie dwudziesta i ludzie kręcą się jak na jakiejś dzikiej imprezie studenc-kiej.Przytrzymał drzwi dwóm kobietom, potem wszedł do środka.Nie byłjeszcze u Madeline, lecz zna ten budynek.Nie jest zabytkiem, ale wzorowanogo na klasycznym stylu z początku dwudziestego wieku, jak wiele innychdomów w Avalonie.Lubi ten dom za jego osobowość, za urok i ciepło.Rozmawiał z Madeline tylko raz, przez telefon, gdy Julia zasnęła u niej iwróciła po północy.Nigdy nie rozmawiał z Julią o tej nocy.Kiedyś doma-gałby się wyjaśnień, ale teraz gotów był zaczekać, aż podzieli się z nimswoimi myślami, aż będzie gotowa.Wydawało mu się, że stracił już cierpli-wość, a jednak miał jeszcze spory zapas.Jest ciekaw Madeline, o której tyle słyszał.Widział jej zdjęcie w gazecie, aprzez telefon wydała mu się bardzo stanowcza, gdy mówiła, żeby się niemartwił, ale wolałaby pozwolić Julii się przespać.Mówiła takim tonem, żeLRTciężko było z nią dyskutować, wyobrażał ją sobie jako twardą kobietę z wał-kiem do ciasta w ręku.Jednak gdy wszedł do herbaciarni, ujrzał swoją żonę,która prowadziła starszą panią, wyglądającą na wyczerpaną.Julia odetchnęła zulgą, gdy podszedł szybko, chyba była o krok od upadku. Zasnęła powiedziała szeptem, gdy Mark przejął delikatnie Made-line. Właśnie chciałam położyć ją do łóżka. Gdzie? Na górze.Chodz za mną, pójdziemy tylnymi schodami, nie będziemymusieli przedzierać się przez tłum.Mark niósł ostrożnie Madeline; była lżejsza, niż się spodziewał. Gdzie Gracie? Zpi.Chyba musimy ją tak zostawić.I tak miałam zamiar pozwolić jejnie iść jutro do szkoły, zabrać ją do Barrett.Pomaganie w Czerwonym Krzyżubędzie miało większą wartość edukacyjną niż lepienie z ciastoliny i liczeniekoralików. W głosie Julii wyczuł zmęczenie, ale i powagę. Zgoda, ale ktoś przecież musi liczyć te koraliki odparł też poważnie.Julia stłumiła śmiech, żeby nie obudzić Madeline.Mark się roześmiał. Hannah będzie jutro grać na wiolonczeli, nie chcę, żeby Gracie toprzegapiła szeptała Julia. Nie może się doczekać, kiedy sama będzie sięuczyć gry, Hannah mówi, że mogą zacząć w przyszłym tygodniu [ Pobierz całość w formacie PDF ]

pdf; download; ebook; pobieranie; do ÂściÂągnięcia

Archiwum

Szukaj