[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Na próżno - dla chcącegonie ma nic trudnego.Kwatery wskrzydle "H" są niewielkie: 3 metry długości na metr osiemdziesiątszerokości;niektóremają jeszcze wrogu wydzielonąprzepierzeniemłazienkę, mieszczącązlewi muszlę klozetową.Sufity, zawieszone nisko nad podłogą, pozbawiono przezornieinstalacji czywypukłości, na które więzień mógłby cokolwiek zarzucić.%7łelaznełóżka przytwierdzono do ścianymetalowymi klamrami, tak by niktnie zdołałruszyć ich388z miejsca.Zdarzało siębowiem, że skazaniunosili je dopionu, przywiązywali u szczytu sznurek iwkładali głowęw pętlę.Aóżko ustawione na sztorc na wezgłowiu ma około metra osiemdziesięciu wysokości,cozapewnia pewnemożliwości kobiecie średniego wzrostu.Drzwi miniaturowychłazienek zaopatrzonesą w gałkii nawet tak skromnyszczegół potrafi ułatwić pożegnaniesię z życiem;lokatorzy celi zaczepiali o gałkękawałsznurka, na drugim końcu wiązali pętlę i wten sposób popełnialisamobójstwo.Nie byłam pewna, czego chcę naprawdę - sądzę, że raczejnie chciałamżyć dłużej, anawet śmierć wydawała sięlepsza od dalszej wegetacji w Durham.Uratowałomnie moje tchórzostwo, bo nigdy nie znalazłam w sobiedość odwagi, byzarzucićpętlę na szyję.A cóż to byłby zawstyd, gdyby mi się niepowiodło! Jeśliwięzień próbuje siępowiesići nie doprowadza swegozamiaru do końca,natychmiast wiedzą o tym wszyscy - zdradza go przecinającyszyjęślad wpostaciczerwonej pręgi.Wyobrażacie sobie cośtakiego?Wstydziłam się popełnić samobójstwo.Jedną z naszychtowarzyszek przezwałyśmy "Oczko",ponieważ pasjami lubiłarobić na drutach.Zanim trafiła dowięzienia, miała jeszcze inną pasję - uwielbiała wykorzystywaćseksualnie swoje małe córeczki.Sekundował jejmałżonek.Razem - zapewne dla przyjemności- wieszalidziewczynkiza nóżki nastalowym hakusterczącym z sufitu nad łóżkiem i regularnie znęcali się nad nimi za pomocąrozmaitych narzędzi, począwszy odstołowejnogi aż poosobliwe zabawki dlasadomasochistów.Przezkilka latOczkoi jej mąż filmowali te okropności kamerą wideo,a kasety trzymalina półce w sypialni.Aż wreszcie, przypadkiem, sąsiadka przyszła z prośbąo pożyczenie filmu i,389. odesłana do sypialni, pomyliła kasetę.Obejrzawszywstrząsające nagranie, sąsiedzi bez wahania przekazali jepolicji, którazatrzymała przestępców.Za krzywdy wyrządzone córkom Oczko skazanona dwanaścielat więzienia;w czasie gdy w skrzydle "H" los zetknął nas obie, ubiegałasię właśnie opozwolenie na spotkania z dziećmi.Pracownice społeczne przyprowadzały nawet maluchy do więzienia, zapewniając imsporadyczny kontakt z matką.Nie, doprawdy, nie mogłam równać sięz osadzonymi tukobietami.Niezostałam skazana za zabójstwo pierwszegostopnia, nie miałam statusu"więzniarki zagrożonej" (czyli takiej, którą trzeba chronić od potencjalnychataków),nie byłam notoryczną rozrabiaczką, więzniarką kategorii"A' ani stanowiącą"zagrożenie dla społeczeństwa".Nie,stanowczo nie mieściłam się w żadnej z tych grup.Nie sądzę, bym była zdolna wyrządzić krzywdę komukolwiek- nie mówiąc już ozagrożeniu dla bezpieczeństwa narodu.Przecież janawet niepotrafię rozdeptać pająka!W naszymsmutnym kręgu żyła także Mary.Odkądskończyłaczterylata,była molestowana seksualnie przezjednego z krewnych.Pózniej Mary trafiła do sierocińca,gdzie przebywała aż do pełnoletności.Reszta rodzeństwamieszkała jednak z owymkrewnym, któryniezaprzestałswoichpraktyk i nadalwykorzystywał dziewczynki w rodzinie.Pewnego dnia, gdy Mary miała już 22lata, poszłago odwiedzić z zaostrzonymnożemdokrojenia mięsa.Spojrzała w oczy oprawcy, ostrzegła, że za chwilę umrzei zadała jeden, jedyny ciosnożem -cios śmiertelny prostow serce.W rozmowiezaprzeczała, iżby motywemjejzbrodni miała byćzemsta;powiedziała mi,że pragnęła tylko położyć kres wynaturzeniom, a nic niewskazywało, żeów390krewny kiedykolwiek opamiętasię i przestanie dręczyćdzieciaki.Obecnie Mary odbywa karę dożywocia za zabójstwo z premedytacją.W Durhamkażdynajmniejszy szczegół życia określonybył przepisami.Więzniowi, który - choćby w trywialnymcelu - opuszczał wyznaczone mu skrzydłoiudawał sięw "obcy" rejonwięzienia, towarzyszyła zawsze trzyosobowa eskorta:dwóch funkcjonariuszyochrony i jeden strażnik z psem.Nam, lokatorkom skrzydła "H", tylko wyjątkowo pozwalano wychodzićpoza jegoobręb; jeśli któraśz więzniarek szła na przykład dodentysty (a gabinetstomatologiczny był daleko od skrzydła,naterenie jednostkimedycznej, wsamymśrodku więzienia dla mężczyzn), wyruszała z takim samym orszakiem.Przemarsz ze strażnikamii psami budził żywą ciekawość więzniów, którzypodchodzili do okien i głośno komentowali spektakl; przynajmniej cośsię działo, cośprzerywało monotonię odsiadki.W więzieniu Durham obowiązywała żelaznahierarchia.Uszczytu komenda, potem służba więzienna. Następnyszczebeldrabiny tworzyli więzniowie części męskiej.Naturalnie ich położenie też było nie do pozazdroszczenia, alezawsze stali o tenstopień wyżej od nas.Głupie małpyw zoo, bezmyślnezwierzakiw klatkach - oto był nasz status.Traktowano nas i czułyśmy się jak śmiecie.Niekiedynawet gorzej
[ Pobierz całość w formacie PDF ]