[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Nie czuje lęku.Raczej rosnące podniecenie, bo jestpewien, że wspaniałe osiągnięcie magicznej sztuki Horatia Muira ochroni go i zaprowadzitam, gdzie musi dotrzeć.A kiedy już dowie się tego, co chce wiedzieć, schody sprowadzą gotutaj, uzbrojonego w informacje, które pomogą Marcusowi, jak również zniweczą próbywyrwania się Szaleńca z Otchłani.Jednak po około piętnastu minutach, gdy schody wciąż opadają w ciemność i niewidać ich końca, Devon zaczyna mieć wątpliwości. - Albo cofnę się w czasie tak daleko, że napotkam dinozaury - szepcze głośno - albo tojakiś podstęp.Wyczułby jednak, gdyby to był podstęp.Prawda? Intuicja ostrzegłaby go.A może nie?Nagle czuje żar.To zły znak.%7łar zapowiada bliskość demonów - albo innegoczarodzieja.Devon zastanawia się, czy nie powinien zawrócić i ruszyć schodami w górę.Teraz jednak w końcu widzi w dole światło.Schody stają się lepiej widoczne.Zamiastgołego drewna są wyłożone dywanem.Ten wygląda znajomo.To schody wiodące do hallu Kruczego Dworu.Schody, z których korzystacodziennie.Muzyka.Słyszy muzykę.These boots are made for walking.Devon pokonuje ostatni stopień.Istotnie, jest w hallu Kruczego Dworu.Tylko że tenwygląda nieco inaczej.Zasłony mają inny kolor.Pod przeciwległą ścianą stoją krzesła,których tu nigdy przedtem nie było.A telefon na stoliku na środku ma o b r o t o w ąt a r c z ę.Z salonu płynie muzyka.Devon zerka tam i widzi, że pokój wygląda prawie tak jakzawsze.Między książkami na półkach poupychano czaszki i kryształowe kule Horatia Muira,a zbroja stoi w tym samym miejscu co zawsze.Jednak meble są inne.Sofa jest niska, wkwiatki.Nigdzie nie widać fotela pani Crandall.A na środku pokoju ciemnowłosadziewczyna słucha gramofonu, tańczy i śpiewa do wtóru.- One of these days these boots are gonna walk all over you!Ma na sobie jaskraworóżową minispódniczkę i buty z różowej skóry, sięgające jej dokolan.Zpiewa i pstryka palcami w rytm muzyki, nie zdając sobie sprawy z tego, że Devonstoi w drzwiach i obserwuje ją.Wygląda na starszą o kilka lat od Devona, ale nie jest wyższa,a włosy ma uczesane w stylu lat sześćdziesiątych, podwinięte na końcach.Nagle dostrzega Devona.- No, najwyższy czas - mówi.- Spodziewałaś się mnie?Za jej plecami automatyczny gramofon opuszcza następny winylowy singiel, igłaopada i zaczyna się nowa piosenka.Take the last train to Clarksville, and I ll meet you at thestation.- Oczywiście, że się spodziewałam - mówi z urazą dziewczyna.- Czekałam cały ranek.Mamy mnóstwo roboty, jeśli chcemy przygotować dom, zanim się tu zjawią. Devon patrzy na pokój.Portret Horatia Muira wisi nad kominkiem tak jak zawsze, alena ścianie naprzeciwko niego czegoś brakuje.- Gdzie jest portret Emily Muir? - pyta Devon.Dziewczyna krzywi się.- Jak może wisieć tu jej portret, jeśli nikt jej dotąd nie poznał?Devon odwraca się i patrzy na nią.Nagle pojmuje, gdzie - a raczej k i e d y - jest.Obrotowa tarcza telefonu, gramofon, fryzura tej dziewczyny.To 1969 rok, w którym EmilyMuir pojawiła się w Kruczym Dworze!- To ona teraz przyjeżdża, prawda? - pyta Devon.- Emily Muir.To na jej powitaniemamy przygotować dom?Dziewczyna kiwa głową.- Ona i jej mąż, tak.Syn marnotrawny wraca ze swoją narzeczoną po wielu latachpobytu w Europie.- Jackson Muir - krztusi się Devon.- Jak się nazywasz? Montaigne obiecał wyjątkowego chłopca, należycieprzeszkolonego, więc mam nadzieję, że nie będę musiała cię uczyć.Intuicja podpowiada Devonowi, żeby rozegrać to najlepiej, jak się da.- Mam na imię Teddy - mówi, gdy przed oczami staje mu ojciec, Ted March.- W porządku, Teddy Bear, więc mamy wiele do zrobienia.- Można tak powiedzieć - słychać znajomy, arogancki głos.Devon odwraca się.Tuż za nim stoi pani Crandall, która jak zwykle przyszła cicho jakkot.Nie, niemożliwe.Nie w 1969 roku.- Właśnie bierzemy się do roboty, pani Muir - zapewnia dziewczyna.Devon uważnie przygląda się nowo przybyłej
[ Pobierz całość w formacie PDF ]