[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Mowy być nie mo\e o adaptacji czy przyswajaniu.Pasterze jako stra\nicyprzekazanej nauki wzywani są do tego, aby pozostawali wierni swojemu - wcią\uznawanemu za apolityczne! - powołaniu i ludowi dawali przykład wiary, lecz niejakiejkolwiek aktywności politycznej.Te samopotwierdzenia uwa\am nie tylko zaoznakę słabości.Są one tak\e naiwne.Ignorują pytania, które stawia rosnąca liczbaludzi.Parę z nich wymienię.Wcześniejsze przyswojenia? Adaptacja Kościoła do minionych epok i duchaich czasów? Czy na przykład hierarchiczna organizacja Kościoła spadła z nieba? Czynie została szczegółowo dopasowana do bizantyjskich i średniowiecznych wyobra\eńi form sprawowania władzy? Czy stworzyli ją aniołowie, czy po prostu łapczywi nawładzę szubrawcy? Czy obecnie pasterzom trzeba zabronić działalności politycznej,chocia\ nie kłóciła się ona z koncepcją przez lat niemal\e dwa tysiące? A có\ wobectego z polityczną działalnością Papie\a? Czy to, co działo się w Watykanie od kilkustuleci, a nawet w ostatnich latach, jest zgodne z aspiracjami naszego kaznodziei, abystanowiło przykład dla ludu? Przykład wiary Chrystusowej? Przekraczającej prógnadziei dla wszystkich ludzi? A to przykrojenie Chrystusa, pasujące tylko dokatolicyzmu? Usuwające poza nawias i potępiające jako półprawdy wszystko, cowybiega na teren niekatolicki, niewyznaniowy, niereligijny (PPN 68-91)? W ka\dym miejscu, gdzie ludzie się dopytują, budowla nauk Wojtyły siękruszy.Budowanie nadziei na tak chwiejnej podstawie jest samobójcze.Próba zaśopierania nadziei ludzkiej na takich fundamentach jest nieuczciwa.A co z tą rzekomąpomocą w \yciu, którą Wojtyła oferuje? Co on właściwie ma do zaproponowania w\yciu codziennym jako podstawę wiary? Jak przedstawiają się konkretnie jegopropozycje?W sprawach ekumenicznych Jan Paweł II radzi głównie "wiele się modlić"(PPN 119).Twierdzi co prawda, \e jego Kościół przyswoił sobie myśl o jedności wwierze "z entuzjazmem" i \e jest ona dzień w dzień "bardzo gruntownie realizowana"(PPN 120).Kto zna sprawy dnia powszedniego, uzna to za nieprawdę.Papie\ umacnia swoich wiernych w przestrzeganiu szczególnie, i wyłącznie,konwencjonalnych form pobo\ności.Na przykład takich jak indywidualna spowiedz,jak odmawianie ró\ańca.Kiedy spogląda w przyszłość, stawia na pielgrzymki ipodró\e pielgrzymujące (PPN 98 i nast.)."Ponowne odkrycie autentycznych wartościtak zwanej religijności ludowej" jest co prawda ubo\uchną bazą dla przyszłościmłodzie\y i świata.Wojtyła wyczuwa to, kiedy mówi, \e Kościół nie potrzebujenastawiać się na "łatwe sukcesy" (PPN 90).Nawet i wzmo\one budowanie kościołów ma swoje dziedziczne miejsce wzawę\onym, papieskim widzeniu świata.W roku 1980 w Brazylii Jan Paweł IIwyświęcił w samym środku najgorszych slumsów kosztowną kaplicę, za którą mo\nabyło zbudować co najmniej pięćset mieszkań dla biednych.Jeszcze raz przypomnijmysobie w tym kontekście afrykańską Katedrę św.Piotra, którą Wojtyła przyjął wpodarku: jedną z utrwalonych w kamieniu haniebnych plam jego pontyfikatu.Nadzieja dla wszystkich? Droga wiodąca w następne tysiąclecie?Papie\ dobrze wie, dlaczego musi wskazywać na potrzebę prawdziwejkatechezy.Co o tym konkretnie sądzić, a\ nadto pokazał jego światowy katechizm.Wprawdzie upłynął rok z okładem i dzieło to jest ju\ niemal\e zapomniane, mimo \ePapie\ wręcz zaklina się na coś odwrotnego (PPN 128).Wobec tradycyjnych form iargumentów kościelnej religijności napomknięcia Wojtyły o nowym - czy te\zorientowanym po Chrystusowemu? - stylu \ycia wyglądają bardzo rachitycznie.Cierpią na galopujące suchoty.Choćby na temat pracy ludzkiej Jan Paweł II nie przytacza właściwie anisłowa Pańskiego; jego nowa ksią\ka w ogóle nie wspomina o tej kwestii.Przecie\ iJezus z Nazaretu na ten temat wiele nie powiedział.Syn robotnika nie odwoływał się do własnego doświadczenia.Praca nie była tematem dla Jezusa.Na odwrót
[ Pobierz całość w formacie PDF ]