Zieliński Tadeusz wiat antyczny [1] Starożytnoć bajeczna

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Peliady spojrzały na siebie, zachwycone: - Medeo, najdroższa Medeo, przywróćmłodość naszemu ojcu! Medea tylko tego chciała, tylko po to urządziła próbę zbaranem.Lecz nie zgodziła się od razu, mówiąc, że to bardzo trudna sprawa;wreszcie postawiła pewne warunki: żeby czary odbywały się w nocy, w sypialnikrólewskiej, bez świadków postronnych, i żeby one same pokrajały ciało starca.Córki, uniesione miłością dla ojca i pragnieniem przywrócenia mu młodości,przystały na wszystko.Kiedy nadeszła wyznaczona noc, Medea, nie mówiąc Jazonowi ani słowa, poszłado tylnej furtki pałacu Peliasa; córki króla, zgodnie z umową, wpuściły ją tak,żeby nikt jej nie zobaczył.140W wielkiej komnacie był rozpalony ogień i stał największy trójnóg z kotłempełnym wody.Medea wrzuciła do wody zwyczajnego ziela i rzekła do Peliad: -Teraz kolej na was.- Sypialnia królewska była tuż obok i płonęła w niej lampka.Peliady poszły; nie rozległ się żaden krzyk ni jęk, zabiły starca od razu.Lecznie mogły dokończyć strasznego czynu: - Idz teraz ty! - powiedziały do Medei.Ale Medea oparła się temu, powołując się na umowę.Nieszczęsne musiały sameskończyć, co zaczęły.Blade, chwiejąc się na nogach ze zgrozy, stały przy kotle,czekając na cud.Woda wrzała, syczała, ale cud nie następował.- Kiedyż onożyje?.Czy ożyje?.- Nie wiem - odrzekła chłodno Medea - mówiłam wam, że to trudna sprawa.- Zbrodniarko! - krzyknęły Peliady.- Tyś go zabiła.- Nie ja - odparła Medea i wyszła.Peliady rzuciły się w rozpaczy do brata Akastosa; po pałacu rozległy siękrzyki.Rano na placu zebrał się lud.Akastos wyszedł, prowadząc mimowolneojcobójczynie.Te, nie szczędząc siebie, przyznały się do wszystkiego.Lud ichnie uniewinnił; zmaza ojcobójstwa zawisła nad nimi mimo wszystko, musiały więciść na wygnanie.Nie oszczędzono jednak i Medei; nie pomogło to, że na jejwłasnych rękach nie było krwi.Lud żądał jej wydania; zamiast niej zjawił sięJazon. - Powiedz, czyś wiedział o tej sprawie? - zapytano go.Jazon miał zupełneprawo odpowiedzieć: nie.Medea działała bez jego wiedzy.Ale rycerz przypomniałsobie przysięgę: �.nie opuszczę w żadnym wypadku�.- Ona jest moją żoną - odpowiedział wymijająco - i ja za nią odpowiadam.- Więc jesteście przeklęci oboje! - krzyknął lud.- Nie ma dla was w Jolkosani domu, ani ognia, ani strawy, przeklęciście i wy, i każdy, kto was przyjmie ido was przemówi! Opuśćcie natychmiast nasz kraj!.I po drodze wiodącej do Termopil powlókł się smutny pochód: na przodziemężczyzna z dzieckiem na ręku, za nim kobieta prowadząca za rękę chłopca, dalejgarstka niewolników i niewolnic z dobytkiem.Był to świetny wódz Argonautów,jego rodzina i orszak.14121.MedeaNić wypadków zaprowadziła nas wreszcie do miasta Koryntu, miasta, któreznajdując się na wąskim przesmyku, oddzielającym półwysep południowy od Grecjiśrodkowej, dało swą nazwę Zatoce Korynckiej, wrzynającej się głęboko w oba lady;była to ojczyzna Bellerofonta, zwycięzcy Chimery.W czasie, o którym mowa,rządził nim Kreon, dawny przyjaciel zmarłego Ajsona.Do niego więc udał sięJazon, w nadziei, że nie odmówi swej opieki synowi przyjaciela.Nie zawiódł się:Kreon go przyjął i wyznaczył mu do zamieszkania mały domek na krańcach miasta.Słyszał o śmierci Peliasa, ale nie uważał Jazona za winowajcę; zrozumiał odrazu, że jego młody przyjaciel przez szlachetność wziął na siebie zbrodnię żony.Dlatego też często zapraszał go do stołu lub dawał mu polecenia, jak to byłoprzyjęte w stosunku króla-gospodarza do młodych gości.Medei jednak niezapraszał nigdy.I życie Jazona się rozdwoiło.U króla czuł się on Hellenem, krewnym, swoim.Niejednokrotnie, po staranniewypełnionym poleceniu, siadali razem za stołem w małej sali; przynoszono wino;rozmowa była jeszcze przyjemniejsza przy kubku.%7łona Kreona już nie żyła, synówteż nie miał; ale często przychodziła do nich z kądzielą jedyna córka Kreona,królewna Kreuza.Wówczas rozmowa się zmieniała: Jazon opowiadał o swychprzygodach, o dalekich krajach i narodach, o ich życiu i obyczajach.Opowiadałżywo i pociągająco, a Kreuza nie spuszczała z niego swych błękitnych oczu.IJazon nie mógł nie powiedzieć sobie, że miałby tu stanowisko pewne, zaszczytne,godne zazdrości, gdyby.Lecz w domu był wygnańcem, nędzarzem i półbarbarzyńcą.I co najboleśniejsze -wiedział, że gotuje synom taki sam los.Bo na cóż mógł liczyć? Kreuzę wkrótcewyda się za mąż; wówczas Kreon będzie miał zięcia, który zajmie owo stanowiskoniemal syna, zajmowane teraz przez Jazona - o nim się zapomni, a tym bardziej ojego dzieciach.I kiedy dzieci garnęły się do niego, łzy napływały mu do oczu:tak je kochał, a nic nie mógł dla nich zrobić.A tymczasem pomyśleć tylko, co bysię stało, gdyby nie było Medei.Kreuzę wydano by za niego; nie miał co do tegożadnej wątpliwości.Z czasem zapewne urodziłyby się im dzieci, z którychnajstarszy syn, jako wnuk Kreona, byłby następcą tronu.Ale dzieci te byłybybraćmi jego obecnych dzieci, które miał z Medeą, i te z wygnańców, nędzarzy,przybyszy - stałyby się pierwszymi magnatami w państwie.I kiedy przenosił wzrokz dzieci na żonę, w oczach jego płonęła nienawiść i gniew.Czyż ona nie rozumie- pytał siebie w duchu - że stoi na drodze do szczęścia własnych dzieci?142Ale Medea tego nie rozumiała.Rozumiała tylko, że kocha Jazona nad własnąduszę, że dla niego porzuciła dom i ojczyznę, że dla niego była już dwa razyzbrodniarką i będzie nią jeszcze, ile razy wypadnie - i że on przysiągł nieopuszczać jej w żadnym wypadku.Pewnego razu Kreon zapytał go: - Jak brzmi ta przysięga, którąś złożyłwówczas przed ołtarzem Hekate? Jazon ją powtórzył [ Pobierz całość w formacie PDF ]

pdf; download; ebook; pobieranie; do ÂściÂągnięcia

Archiwum

Szukaj