Potop II Henryk Sienkiewicz

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Wierzył w nie sam Burchard Miller,jakżeż nie mieli wierzyć żołdacy?Zauważono zaraz, że gdy Miller zbliżał się do kościoła ZwiętejBarbary, koń pod nim stanął nagle, podał się w tył, rozwarł chrapy,stulił uszy i parskając trwożnie, nie chciał naprzód postąpić.Stary jene-rał nie pokazał po sobie trwogi, jednak następnego dnia wyznaczył tostanowisko księciu Heskiemu, sam zaś odciągnął z większymi działamiw stronę północną klasztoru, ku wsi Częstochowie.Tam przez noc sy-pał szańce, by z nich nazajutrz uderzyć.Ledwie tedy rozbłysło na niebie, rozpoczęła się walka artylerii; lecztym razem pierwsze zagrały działa szwedzkie.Nieprzyjaciel nie myślałzrazu uczynić w murach wyłomu, by przezeń do szturmu się rzucić;chciał tylko przerazić, zasypać kulami kościół i klasztor, wzniecić po-żary, podruzgotać działa, pobić ludzi, rozszerzyć trwogę.Na mury klasztorne wyszła znów procesja, bo nic tak nie ukrzepia-ło walczących, jak widok Przenajświętszego Sakramentu i spokojnie znim idących zakonników.Działa klasztorne odpowiadały grzmotem nagrzmot, błyskawicą na błyskawicę, ile mogły, ile ludziom sił i tchu wpiersi starczyło.Ziemia też zdawała się trząść w posadach.Morze dy-mu rozciągnęło się nad klasztorem i kościołem.Co za chwile, co za widoki dla ludzi (a wielu takich było w twier-dzy), którzy nigdy w życiu nie patrzyli w krwawe oblicze wojny!�w huk nieustający, błyskawice, dymy, wycia kul rozdzierającychpowietrze, straszliwy chychot granatów, szczękanie pocisków o bruki,głuche uderzenia o ściany, dzwięk rozbijanych szyb, wybuchy pękają-cych kul ognistych, świst ich skorup, chrobot i trzaskanie dylowań,chaos, zniszczenie, piekło!.W czasie tego ani chwili spoczynku, ani oddechu dla wpół zduszo-nych dymem piersi, coraz nowe stada kul, a wśród zamieszania głosyprzerażające w różnych stronach twierdzy, kościoła i klasztoru: Pali się! wody! Wody!NASK IFP UGZe zbiorów Wirtualnej Biblioteki Literatury Polskiej Instytutu Filologii Polskiej UG175 Na dachy z bosakami!.Płacht więcej!Na murach zaś okrzyki rozgrzanych walką żołnierzy: Wyżej działo!.wyżej!.pomiędzy budynki.ognia!.Około południa dzieło śmierci wzmogło się jeszcze.Zdawać sięmogło, że gdy dymy opadną, oczy szwedzkie ujrzą tylko stos kul i gra-natów na miejscu klasztoru.Kurzawa wapienna ze ścian obitych kula-mi wzbijała się i mieszając się z dymami, przesłaniała świat.Wyszliksięża z relikwiami egzorcyzmować owe tumany, aby nie przeszkadza-ły obronie.Huk dział stał się przerywany, ale tak gęsty jak oddech zdyszanegosmoka.Nagle na wieży, świeżo odbudowanej po zeszłorocznym pożarze,ozwały się trąby wspaniałą harmonią pobożnej pieśni.Płynęła z góry tapieśń i słychać ją było naokół, słychać wszędy, aż na bateriachszwedzkich.Do dzwięku trąb dołączyły się wkrótce głosy ludzkie iwśród ryku, świstu, okrzyków, łoskotu, grzechotania muszkietów roz-legały się słowa:Bogarodzica, Dziewica,Bogiem sławiona Maryja!.Tu wybuchło kilkanaście granatów; trzask dachówek i krokwi, apotem krzyk: Wody! , targnął słuchem i.znów pieśń płynęła dalejspokojnie:U twego Syna, hospodyna,Spuści nam, ziści namChlebny czas, zbożny czas.Kmicic, stojąc na murach przy dziale naprzeciw wsi Częstochowy,w której były stanowiska Millera i skąd największy szedł ogień, odtrą-cił mniej wprawnego puszkarza i sam pracować zaczął.A pracował takdobrze, że wkrótce, chociaż to był listopad i dzień chłodny, zrzucił to-łub lisi, zrzucił żupan i w samych tylko szarawarach i koszuli pozostał [ Pobierz całość w formacie PDF ]

pdf; download; ebook; pobieranie; do ÂściÂągnięcia

Archiwum

Szukaj