Stiefvater Maggie Drżenie 03 Ukojenie

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.W bibliotece znalazłam moja matkę, rozpartą na skórzanej sofie zkieliszkiem białego wina w dłoni.Oglądała reality show, którego akcja działa się w szpitalu.Jako że samabyła lekarką, w normalnych okolicznościach rozbawiłoby mnie to, ale w tej chwili potrafiłam myśleć tylko oostatniej rzeczy, którą powiedziałam Cole owi.- Mamo zaczęłam, próbując brzmieć beztrosko. Gdzie jest tata?- Hm? coś w tym jej hm sprawiło, że wyostrzyła mi się uwaga.Zwiat się jeszcze nie kończył.Moja mama wciąż mówiła hm , kiedy zadawałam jej pytanie.- Mój ojciec.Stworzenie, które spółkowało z tobą, żeby mnie spłodzić.Gdzie jest?- Wolałabym, żebyś nie mówiła takich rzeczy oświadczyła moja matka. Pojechał, żebyzałapać się na pokład helikoptera.- Helikoptera powtórzyłam głucho.Moja matka ledwie oderwała wzrok od ekranu.W moim tonie nie wyczuła niczego, co mogłoby jazaalarmować.- Marshall załatwił mu miejscówkę.Powiedział, że ojciec jest tak dobrym strzelcem, że aż żal,żeby się marnował.Boże, będę zadowolona, kiedy to wszystko się już skończy.- Tata będzie na pokładzie helikoptera, z którego przeprowadzą odstrzał wilków? powiedziałam powoli.Czułam się jak idiotka.Oczywiście, że mój ojciec będzie chciał się znalezć na linii frontu ze strzelbą nasłonie.Oczywiście, że Marshall mu to umożliwi.- Wylatują o jakiejś niemożliwej godzinie dodała mama. Więc już wyjechał, żeby jeszczezdążyć spotkać się z Marshallem na kawę.W końcu mam telewizor tylko dla siebie.Spózniłam się.Poświęciłam za dużo czasu na debatowanie sama ze sobą, a teraz było już za pózno.Nie mogłam nic zrobić. Jesteś mi to winna.Przynajmniej spróbuj powiedział Cole.Nadal nie uważałam, że jestem mu cos winna.Ale dbając o to, żeby matka nie zauważyła, w jakimjestem stanie, wyszłam z biblioteki.Wzięłam białą kurtkę, kluczyki od samochodu i komórkę i wymknęłamsię tylnym wyjściem.Nie tak dawno temu Cole stał tu jako wilk, mierząc mnie spojrzeniem swoich zielonychoczu.Powiedziałam mu wtedy, że mój brat nie żyje.I że nie jestem zbyt miłą osobą.A on mnie tylkoobserwował, w całkowitym bezruchu, uwięziony w tym ciele, które dla siebie wybrał.Wszystko się zmieniło.Kiedy wyjeżdżałam, docisnęłam gaz do dechy tak mocno, że aż koła zabuksowały na żwirze.ROZDZIAA SZEZDZIESITY PITYSAM Jestem Sam Roth.Muszę znalezć Grace.Znalezć wilki.Zaprowadzić je do jeziora.Jestem Sam Roth.Muszę znalezć Grace.Znalezć wilki.Zaprowadzić je do jeziora.Pędem wbiegłem do lasu.Moje łapy uderzały o skały, skokami pokonywałem odcinek za odcinkiem.Każdy nerw wewnątrz mnie płonął.Utrzymywałem ludzkie myśli jak naręcze papierowych żurawi.Wystarczająco mocno, by ich nie zgubić.Na tyle łagodnie, żeby ich nie zgnieść. Jestem Sam Roth.Muszę znalezć Grace.Znalezć wilki.Zaprowadzić je do jeziora.Jestem Sam Roth.Muszę znalezć Grace.Znalezć wilki.Zaprowadzić je do jeziora.W lesie słychać było tysiąc dzwięków.Czuć było dziesięć tysięcy zapachów.Milion wskazówekpozostawionych przez niezliczone formy życia.Ale potrzebowałem tylko jednej.Grace opierała się o mnie, wdychając zapach sklepu ze słodyczami.Każdy kolor, którego teraz niewidziałem, był odmalowany na ścianach i etykietkach wokół nas. Jestem Sam.Muszę znalezć Grace.Znalezć wilki.Zaprowadzić je do jeziora.Noc była jasna w blasku księżyca.Zwiatło rozpraszały nisko zawieszone chmury i poszarpane pasmamgły.Widziałem wszystko wyraznie.Ale to nie zmysł wzroku mi pomagał.Od czasu do czasu zwalniałem inasłuchiwałem.Wyła dla mnie.Byłem tego pewien.Wilki zawodziły.Stałem przy jej oknie i wyglądałem na zewnątrz.dawno temu byliśmy sobie obcy, ajednocześnie znaliśmy siebie jak ścieżkę, którą chadza się każdego dnia. Nie śpij na podłodze powiedziała. Jestem Sam.Muszę znalezć Grace.Znalezć wilki.Zaprowadzić je.Na jej wołanie zaczęli odpowiadać inni członkowie sfory.Aatwo było odróżnić ich głosy.Trudniej byłopamiętać, d l a c z e g o musiałem to zrobić.Jej oczy, brązowe i ludzkie w wilczej głowie. Jestem Sam.Muszę znalezć Grace.Znalezć wilki.Zachwiałem się, gdy moje łapy poślizgnęły się na mokrej glinie.Usłyszałem, jak w pobliżu coś wpadłodo wody.Jakiś głos z tyłu głowy syknął na mnie.Dzwięk kojarzył się z niebezpieczeństwem.Zwolniłem ostrożniei wtedy zobaczyłem ogromny dół wypełniony wodą, w której można by się utopić.Dreptałem wokół niego,nasłuchując.W lasach zapadła cisza.Mój umysł zataczał się i potykał, pragnąc czegoś& Odrzuciłem głowędo tyłu i zawyłem.Był to długi, drżący skowyt, który ukoił wewnętrzną tęsknotę.Kilka chwil pózniejusłyszałem jej głos i podjąłem wędrówkę. Muszę znalezć Grace.Znalezć wilki.Stado ptaków uciekło przede mną.Wzbiły się w powietrze, gdymoje nadejście wypłoszyło je z kryjówki, jasne punkty na tle czarnego nieba.Wielość ich form, identycznerozciągnięcie skrzydeł, sposób, w jaki zawisły nade mną, trzepocząc na wietrze, podczas gdy daleko za nimiświeciły gwiazdy, przypomniały mi o czymś.Walczyłem, żeby uchwycić tę myśl, ale cały czas mi się wymykała.Utrata jej wydawała mi siędruzgocąca, choć nie wiedziałem, co tracę. Muszę znalezć Grace.Tego nie utracę.Tego nie utracę. & znalezć Grace.Są myśli, których nie można mi odebrać.Są myśli, których utraty po prostu bym nie zniósł. Grace& .ROZDZIAA SZEZDZIESITY SZ�STYCOLEDruga trzydzieści cztery w nocy.Byłem sam.Parking ciągnął się wzdłuż jeziora, spokojna woda odbijała idealny lustrzany obraz niedoskonałegoksiężyca.Gdzieś po drugiej stronie jeziora znajdowała się posiadłość Culpeperów.Nie zamierzałem o tym myśleć.Druga trzydzieści pięć.Byłem sam.Istniała możliwość, że Sam się nie pojawi.ISABELByła trzecia dwadzieścia jeden nad ranem, a dom Becka był pusty.Przy tylnych drzwiach znalazłamstos ubrań i porzuconą strzykawkę.W środku, na wyspie kuchennej, leżała komórka Sama nic dziwnego,że nikt nie odbierał moich telefonów.Zniknęli.Zrobili to, co powiedziałam.Postanowili zrealizować planCole a.Bez mojej pomocy.Przeszłam się po pokojach na dole.Moje botki stukały na drewnianej podłodzetak głośno, że gdyby ktoś tu był, na pewno by mnie usłyszał.Na końcu korytarza znalazłam pokój, w którym umarł Jack.Włączyłam światło i nachalny odcień żółci,który tak dobrze pamiętałam, prawie mnie oślepił.Zrozumiałam, że teraz mieszka tu Cole.Para spodni oddresu leżała na podłodze.Szklanki, miski, długopisy i papiery pokrywały każdą dostępną powierzchnię.Aóżko było niezasłane, a na wymiętej narzucie leżała oprawiona w skórę książka przypominająca terminarzlub dziennik.Położyłam się na plecach na łóżku pachniało tak, jak Cole tamtego dnia, kiedy przyszedł do mnietaki czysty i zadbany.Pomyślałam o tym, że Jack umarł dokładnie tutaj.Z trudem przywołałam towspomnienie.Nie było ono wystarczająco mocne, żeby przynieść ze sobą emocje.To sprawiło, żejednocześnie poczułam ulgę i smutek traciłam go.Po chwili sięgnęłam po dziennik z długopisem w środku.Zwiadomość, że Cole mógł zapisywać swojemyśli, była dla mnie dziwna.Nie sądziłam, że naprawdę może przeżywać chwile szczerości, nawet napapierze.Otworzyłam dziennik i przerzuciłam zapiski [ Pobierz całość w formacie PDF ]

pdf; download; ebook; pobieranie; do ÂściÂągnięcia

Archiwum

Szukaj