• Strona poczÂątkowa
• 60 5194
• 31 1522

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Nastał czas Sądu Bożego.333Sąd BożySąd Boży - był to jeden z tych sekretów, które zdradziłmi Gabriel - polegał nie tylko na obradach składu sędziow-skiego u kresu dziejów, jak to sobie wyobrażało tylumistyków i teologów.Roztaczał on swój splendor w każdejchwili istnienia wszechświata.Czas i wieczność nie sądwoma obcymi sobie światami.Nie bawią się z sobąw ciuciubabkę po wieki wieków.Są z sobą związanei wzajem się splatają.Któż zaprzeczy, że w czasie i marzeniach człowieka,jest coś nieśmiertelnego? Zycie nie jest li tylko bezimien-nym osuwaniem się w otchłań czasu.Upływający czaskryje w sobie coś niewiadomego.Pod powierzchnią życiakryje się coś wiecznego.Słowa kryją w sobie coś niewypo-wiedzianego.Istnieje, co całkiem oczywiste, gorejący strumieńżycia, wykraczający poza samo życie.W letnie nocewpatrujemy się w gwiazdy jaśniejące w głębinach prze-strzeni i czasu.Zastygamy przed Rembrandtem, przedUcellem lub Carpacciem.Słuchamy dz
więków skom-ponowanych przez Mozarta lub Bacha, negro spiritualsi śpiewów gregoriańskich i oto nagle otwierają się przednami drzwi zdające się prowadzić w zaświaty.Spaceruje-my po lasach lub nad jeziorami.Wskakujemy do morzai pływamy w słońcu.Zjeżdżamy na nartach w burzyśnieżnego pyłu lub wśród wiosennych kwiatów.I życiema wtedy w sobie taką moc, szczęście jest tak doj-mujące, że szczęście i życie odsyłają do czegoś nie-znanego.Był tu Wiekuisty.Opromieniał swoim blaskiem anioły,archanioły, trony i władztwa, opromieniał Marie nieopodal327Maederera i Berla, w świetle wieczności równie piękną jakw mrokach czasu, i nic nie ujmując wydawnictwu Gal-limard, opromieniał swoim blaskiem również mnie, bo i jasię tu znalazłem.Opromieniał swoim blaskiem czas i wie-czność.U jego stóp znajdowało się wszystko, co było, wszyst-ko, co jest, i wszystko, co będzie.Wszelkie kształty,wszelkie barwy, wszelkie zapachy, wszelkie dz
więki.Składały się one na jedyny spektakl, jedyną muzykę,jedyną historię, jakie kiedykolwiek istniały.Nareszcieradość - najwyższa pora - triumfowała nad cierpieniem.Z
wiatło wypierało mroki.Było tu zło.Przybierało postać ohydnych bestii stra-szących w Apokalipsie świętego Jana, wyobraz
ni śred-niowiecza i w rzymskiej rzez
bie.Wszystko, co dotądtrwało w ukryciu, nareszcie wyszło na jaw.Objawiłysię przemilczenia, kłamstwa, zagadki, tajemnice.Z obliczaNajwyższego jak z otwartej księgi wyczytać możnabyło o nienarodzonych dzieciach, zawiedzionych na-dziejach, zduszonych łzach, zapomnianych sekretach.W jego cieniu było nawet to, czego nie było, co nigdysię nie stało.Dusze zanosiły śpiewy.Z
piewał cały świat.Połączonetchnienia materii i ducha tworzyły oprawę Wiekuistego.Liczby pospołu z aniołami zarzucały swą sieć na światrzeczywisty i wyobrażony.Przestrzeń i jej wymiary,liczniejsze od anielskich chórów, stawały się dziecinnązabawką.Myśl nabierała przejrzystości.Zacierały sięsprzeczności.Nie było już przypadku, wszystko bowiemstało się koniecznością.Nie było już konieczności, wszyst-ko bowiem było łaską.Czas przemieniał się w światło.Jedynie gwiazdy na nieboskłonie, jedynie potęga myśli,kiedy odkrywa zero lub tworzy Boska komedię, mogą dać328wyobrażenie o wspaniałości tego widowiska.Michał, Rafaeli Gabriel stali za Wiekuistym, spowici blaskiem jegochwały.Znam te wszystkie szczegóły z opowieści Gabriela,który tego uroczystego sądnego dnia w poczciwości swojej- jakże się tym ucieszyłem! - skinął mi głową i posłał miuśmiech.Były nas miliony i miliony milionów.Wszyscy,którzy byli przede mną, i wszyscy, którzy nastanąw przyszłych wiekach.Podobnie jak na ślubach przy-jaciół na wsi, jak na wielkich pogrzebach w Notre--Dame, u Inwalidów, u Z
więtego Pawła, u Z
wiÄ™tegoPatryka, jak na premierach teatralnych czy na wykÅ‚adachw Collège de France, tu i ówdzie dostrzegaÅ‚o siÄ™znajome twarze.Wszyscy ubrani byli w Å›wietlisteszaty i ustawieni w zagadkowym, choć oczywistymporzÄ…dku.Widać byÅ‚o wielkie rzeki, dżunglÄ™, piaszczyste pustynie,wzgórza Toskanii, morze dumne z powodu tych wszyst-kich statków obÅ‚adowanych suknem i korzeniami, na-dziejami i pÄ…tnikami, które niosÅ‚o na swych falach, oÅ›nie-żone szczyty, bezkresne stepy, ogródki proboszcza i piekÅ‚owielkich miast.ByÅ‚o tu caÅ‚e życie.A oprócz życia caÅ‚yogrom przestrzeni i czasu.W oczach Najwyższego byÅ‚y drobinÄ….Najmniejszabiedronka, komary, kleszcz Pascala, pozbawione masyczÄ…steczki kwantowe byÅ‚y równie obecne i widoczne, conieskoÅ„czone przestrzenie.Widać byÅ‚o nazwiska, które przeszÅ‚y do historii, i wiejs-kiego piekarza, bitwy pod Farsalos, Hadrianopolis, podLepanto, pod BiaÅ‚ogórÄ… i sprzeczkÄ™ dwóch pijanychkloszardów pod mostem.Widać byÅ‚o Platona, Alcybiadesa,Arystotelesa, Aleksandra Wielkiego, mrowie kalifów i za-trzÄ™sienie papieży, tabuny poetów i zwarte bataliony329próżnych pisarzy.MogliÅ›cie byli spróbować pisania i zna-lez
libyście się teraz wśród nich.Widać było Diogenesa w jego beczce, Kleopatrę na jejkobiercu, Cezara na idach marcowych, z głową osłoniętątogą, przysięgę w Strasburgu i traktat z Verdun, Frydery-ka II Hohenstaufena z sokołami, młode płoche dziewczętana cierniowej drodze, spotkanie Hegla z cesarzem Napo-leonem, bombardowanie Coventry i Drezna i bitwę podStalingradem, Mao kąpiącego się w wodach wielkiej rzekii wszystkie sekrety mojego nędznego żywota, które usiłujęzataić.Widać było spiski, plany, wznoszenie piramid, budowęPartenonu, Chińskiego Muru, świątyń w Angkor, Gol-den Gate, książęce śluby i malarzy, które je malowali,uczty, miłosne umizgi, dziecięce smutki, galopadyo brzasku, kolumny żołnierzy w letnim kurzu, prze-prawy w bród przez nieznane rzeki i pocałunki młodychw cieniu bram.Z
miejcie się, żywi!Wszechmogący był poważny.Dla mało prawdopo-dobnego obserwatora z zewnątrz rzeczą najbardziejuderzającą w tym Sądzie Bożym, oznaczającym triumfsprawiedliwości i prawdy, było to, że nikt z obecnychsię nie śmiał.Bóg jest dobry, Bóg jest prawdziwy, Bóg jest sprawied-liwy.Bóg nieczęsto się śmieje.Z
mieją się żywi.W śmie-chu zawarte jest życie, zawarta jest myśl i zło.Sprawied-liwość boska się nie śmieje.Dobro śmieje się, lecz330nieczęsto.Z
miejcie się żywi! Wieczność, dłuższa i pogod-niejsza niż nasz nędzny czas, z pewnością obsypie wasdobrodziejstwami, których tajemnicę zna tylko onajedna.W niej nie będzie już cierpień i smutków.Ale wysię nie śmiejecie.Z
miejcie się, ludzie, póki żyjecie jeszczew skończoności! Kochajcie i śmiejcie się.A potemróbcie, co wam się podoba.Nieskończoność się nieśmieje: to skończoność się śmieje, ponieważ jest niedo-skonała.Lękajcie się Wiekuistego, a z wszystkiego innegośmiejcie się! Nie traktujcie niczego poważnie na tymświecie nękanym przed zło, który wciąż przemija.Niewierzcie jego słowom, nie miejcie przed nim respektu.Miejcie go w nosie.%7łartujcie z niego.Litujcie sięnad nim.Z
miejcie się.Czcijcie Wiekuistego, którystworzył świat i czas - i śmiejcie się i ze świata,i z czasu.Dlaczego Najwyższy tak nie znosił śmiechu? Najwyższynie mógł się śmiać, ponieważ to on stworzył świat i życie.On stworzył historię, a historia nie skłania do śmiechu [ Pobierz całość w formacie PDF ]