Dell Ethel Mary Władca

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Potrafi wybaczyć wszystko.A to dlatego, że połowy przykrości, jakiesię jej mówi nie rozumie, a dla tej drugiej okazuje wyrozumiałość.Kiedy się dowiedziała, że R�diger zdradza ją z kobitką z księgowości,była ucieleśnieniem spokoju.- Wiesz co? - powiedziała do mnie.- R�diger nie jest jakoś specjalniewystrzałowy w łóżku, więc wcale nie zazdroszczę tej kobiecie.Jest za todoskonałym ojcem, i tak jak ja lubi spać przy zamkniętych oknach.I wkońcu, o to przecież chodzi, no nie? Znam go lepiej niż ta szantrapa zksięgowości.Pamiętam, że kiedyś prawie jej zazdrościłam.Nie R�digera, oczywi-ście.Ale tego jej nieskomplikowania.Ja nigdy nie będę nieskomplikowana.Co do tego mam stuprocentową pewność.- Cora, muszę już wracać do domu.%7łyczę ci miłego wieczoru!LRTMarianne Berger-Mohr poznałam cztery miesiące temu, kiedy jejdwuletni synek zwymiotował mi na buty.I tak nie lubię małych dzieci.Są dla mnie zbyt.bezpośrednie.Mówiąróżne wredne rzeczy i nawet nie ma się jak bronić.Kiedy moja kuzynka obchodziła czterdziestkę, jej pięcioletnia córeczkaPia pokazała na mnie radośnie paluszkiem i wykrzyknęła:- Patscie! Ciocia Cora wygląda zupełnie jak zółwica Morla z Niekoń-cącej się opowieści!I wszyscy patrzyli.Najgorsze w tym wszystkim było to, że bachor miałw dodatku rację.Dwa dni wcześniej rozstałam się z Saszą i ostatnie nocespędziłam z coraz bardziej pustą butelką malt whisky w jednej i książkąRozstanie jako szansa w drugiej.To jak miałam po czymś takim wyglądać?- Pia sobie tylko żartuje - próbowała ratować sytuację kuzynka.- Wy-glądasz olśniewająco, Cora.Wręcz rozkwitasz.Mówię poważnie.- Dziękuję - odpowiedziałam.Nie mam nic przeciwko kłamstwom wdobrej wierze.Całe urodziny spędziłam szlochając w toalecie.Nie mogłam już dłużejznieść tych współczujących min.Jak kobieta ma ponad trzydziestkę i oświadcza, że właśnie rozstała się zprzyjacielem, to wszyscy patrzą na nią tak, jakby się im zwierzyła, że zostałojej tylko kilka dni życia.LRT- Ach, co tam, jeszcze sobie znajdziesz odpowiedniego faceta - mówiąwtedy.Albo: - Niejedna matka ma syna.Albo: - Kobieta taka jak ty nie bę-dzie długo sama.Ale w duchu myślą zupełnie co innego.Cóż, w każdym razie moje doświadczenia z małymi dziećmi nie byłynajlepsze.A kiedy zobaczyłam na chodniku - właśnie chciałam tylko wy-skoczyć na chwilę do budki warzywnej - szlochającego w głos Dennisa, wpierwszym odruchu zamierzałam przejść na drugą stronę ulicy i udawać, żeintensywnie studiuję listę zakupów.Nie miałam jednak żadnej listy.Akurat byłam znowu na diecie i chcia-łam zamknąć mój owocowy dzień jednym kiwi.W zasadzie wolę banany,ale kiwi ze względu na swój kształt są mniej dwuznaczne.Za każdym razemodnoszę wrażenie, że sprzedający warzywa Turek uśmiecha się lubieżnie,kiedy kupuję u niego banany.Zupełnie, jakby uważał, że widocznie nie staćmnie na wibrator.Może go krzywdzę, ale od tamtej pory unikam kupowaniau niego określonych warzyw, takich jak ogórki czy wyrośnięte marchewki.Dennis zanosił się płaczem coraz głośniej, no i w końcu zdecydowałam,że nie będę takim potworem.- Gdzie twoja mamusia? - spytałam miłym głosem przedszkolanki ipogłaskałam go po główce.Chłopczyk nic nie powiedział, tylko rozdarł się jeszcze głośniej.- Jak się nazywasz, chłopczyku?LRTNie miałam pojęcia, czy dzieciaki w tym wieku w ogóle potrafią mówić.Chłopczyk przestał płakać i spojrzał na mnie przestraszonym wzrokiem.No, przynajmniej tyle.Zebrałam się na odwagę.- Gdzie mieszkasz? - spytałam siląc się na miły, w moim pojęciu dladziecka, uśmiech.Chłopiec dalej milczał.Gapił się na mnie.A potem wykrzywił buzię izwymiotował mi na buty.Kompletnie nie wiedziałam, co w tej sytuacji zrobić, kiedy usłyszałamza plecami przejęty głos.- Deniiiis! Co ty wyprawiasz?! Deniiiis!W tym momencie Deniiis zwymiotował ponownie, tym razem do mojejtorebki.Jakaś kobieta, mniej więcej w moim wieku, rzuciła się w naszą stronę.Była bardzo chuda, pomijając niezwykle rozłożyste biodra.Wyglądało todość osobliwie.Zupełnie jak stojący pionowo pyton, który połknął znak Stop.Co za biodra! Raczej nie miała problemów z wydaniem na światDeniiiisa.Znacznie większe sprawiało jej widać jego wychowanie.- Deniiis! Czy ty zwymiotowałeś?! Ojej, ojej! Ubrudził panią? O Boże,ależ mi przykro! Zawsze tak robi, jak się zdenerwuje.Deniiis, ty brzydki!Boże! Niech pani poczeka, mam chusteczkę.LRTWyjęła jakąś szmatę, która w najśmielszej nawet wyobrazni nie przy-pominała mi niczego, czym można cokolwiek oczyścić.Cofnęłam się prze-straszona.- Nie trzeba, nie trzeba - powiedziałam pośpiesznie.- Mieszkam tużobok.Myślę że wystarczy zwykła czysta woda i wszystko zejdzie bez pro-blemu.- O, to pani też tu mieszka? Sprowadziliśmy się dopiero parę tygodnitemu.Boże, jak mi nieprzyjemnie.Bardzo panią proszę, niech pani do mniewstąpi, żebym mogła to wszystko oczyścić.Bardzo panią proszę, niech siępani zgodzi.Rezolutnie pociągnęła mnie za sobą przez ulicę, jednocześnie ściskającpod pachą wydzierającego się znowu synka [ Pobierz całość w formacie PDF ]

pdf; download; ebook; pobieranie; do ÂściÂągnięcia

Archiwum

Szukaj