MacDonald Ann Marie Co widziały wrony

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Nagle Jack staje jak wryty.Zakupy! Robi w tył zwrot i kieruje się donieszczęsnego supermarketu, szukając po kieszeniach listy sprawunków.Z radością spotka sięznów z Simonem i wreszcie przedstawi go Mimi, która przygotuje im prawdziwą akadyjskąucztę.A potem w mesie wzniosą na koniec toast przy barze, jak za dawnych czasów - Zatych, którzy są ponad to wszystko".Spogląda na pognieciony świstek: płatki śniadaniowe zpszenicy, mleko, groszek konserwowy.Próbuje odcyfrować pismo żony.Powioła - nie, napewno chodzi o powidła - ziemniaki, parówki, dwanaście bułek, pianki - i tu daje za wygraną- gabetka.To coś do jedzenia? A może rodzaj serwetek? Ze swoim charakterem pisma Mimipowinna zostać lekarzem, a nie pielęgniarką.Zadzwoniłby do domu, żeby ją zapytać, ale jaksię okazuje, skończyły mu się drobne.Oskar Fried.Friede znaczy pokój".Wchodzi do sklepu, bierze wózek i wpatrzony w zaszyfrowaną listę, idzie powolimiędzy półkami, uderzając prosto w czyjś wózek.- Przepraszam.- Nic się nie stało - odpowiada kobieta.- Pan tu mieszka od niedawna.- Zgadza się.Jestem McCarthy.- Chyba jesteśmy sąsiadami.- Kobieta wygląda na starszą od niego, o trzy, cztery lata,i na swój sposób jest ładna.- Karen Froelich.Podają sobie ręce.- Poznałem już pani męża.Pani Froelich uśmiecha się.Tak, pomimo zmarszczek pod oczami, chociażnieumalowana, wygląda ładnie.- Mam nadzieję, że poczęstował pana kawą.- Zaproponował mi piwo - mówi Jack - ale zadowoliliśmy się kawą.- To dobrze.- Odgarnia pasemko włosów z policzka i zakłada je za ucho.Jej włosy niesą ułożone we fryzurę, ale nie można o nich powiedzieć, że są potargane.Po prostu, jakokreśliłaby to Mimi, pani Froelich nie jest bien tourn�e.- Proszę kiedyś nas odwiedzić -mówi, spuszczając na chwilę wzrok.Nieśmiała, a może niezdecydowana.Tak czy owak, dalekie to od zaproszenia, jakiegomożna się spodziewać po żonie lotnika: Musi nas pan koniecznie odwiedzić z małżonką, kiedyjuż się państwo urządzicie.Lecz przecież jej mąż nie jest wojskowym, reflektuje się Jack.- Obawiam się, że spotkamy się wcześniej, niż pani myśli, pani Froelich.Jack powtarza słowa zaproszenia, które wcześniej tego ranka skierował do jej męża.Spodziewa się z jej strony kobiecych wymówek, na wzór obiekcji wysuniętych przez Mimiczy Betty Boucher, ale Karen Froelich odpowiada krótko: - Dziękuję - i grzecznie wycofujesię alejką.Ma w sobie coś dziewczęcego, chociaż dobija czterdziestki.Znoszone białe tenisówki,obcisłe spodnie.I jak się wydaje, stara koszula męża.- A co, ee.- nagle czuje się niezręcznie, gdy Karen Froelich przystaje i odwraca siędo niego; stanowczo jest zbyt rozmowny.- Widziałem, że czyta pani Silent Spring.Skinięcie głową.- I jakie jest pani zdanie?- To niepokojąca książka.tak - znów kiwa głową, jakby do siebie.Jack potakuje, czekając, aż dowie się czegoś więcej, ale Karen ucina rozmowę: - Miłomi było pana poznać - i odchodzi.Jack wpatruje się bezradnie w rzędy puszek na półkach, jak to mają w zwyczajumężczyzni w supermarketach - Namierzyłbym Drezno nocą z wysokości czterech tysięcymetrów, a nie mogę znalezć głupiego groszku.Rusza za sąsiadką.- Pani Froelich? - woła, nieco zawstydzony.- Mógłbym prosić panią o pomoc?- Proszę mówić mi Karen.- Karen - powtarza, czerwieniąc się bez powodu, podając jej listę zakupów.- Nie mogęodcyfrować zapisków mojej żony.- Morrow Street czterysta siedemdziesiąt dwa.- czyta na głos Karen.Jack zabiera jej kartkę i odwraca na drugą stronę - Simon, całe szczęście, że tego niewidzisz.Chryste Panie.Karen skupia się na miejscu, które Jack wskazuje palcem.- Galaretka.- Wielkie dzięki! - mówi Jack.Przesadziłem z tym okrzykiem ulgi.Kiedy sięrozchodzą, serce wali Jackowi trochę za mocno w stosunku do gafy, jaką palnął - ten adresnic dla niej przecież nie znaczy.Nic złego się nie stało.Ale Jack ma nauczkę na przyszłość,żeby uważać na drobiazgi, to wszystko.Zresztą, to nieważne.Nawet nazwisko Oskar Friednic by jej nie mówiło.W zasadzie niewiele mówi ono Jackowi.Ot, jakiś sowiecki profesorekw muszce.Okazuje się, że owoce i warzywa usypane są w stosy na plastikowej trawie.Jack szukawzrokiem bananów, jabłek i gruszek, i bezwiednie rwie w kieszeni na strzępki kartkę zzapisanym adresem.Ziemniaki.aha, tam są.Mimi nie napisała, ile worków.Na wszelkiwypadek Jack bierze dwa i kładzie je do wózka.Co jeszcze chciała? Jack sięga do kieszeni,trafia palcami na płatki papieru - no właśnie, płatki śniadaniowe.Co jeszcze? Parówki.Ibułki.Dla dzieciaków.No i galaretki.Madeleine jest u siebie, siedzi pośród swoich świeckich dóbr: książek, zabawek, gierplanszowych i jej ulubionych lalek, chociaż ona sama ich tak nie nazywa - jak inaczej możnaokreślić lalki, które nie są przeznaczone dla ckliwych dziewczynek? Królik Bugs zajmujepoczesne miejsce na łóżku, uszy ma dzisiaj ułożone po bokach niczym mysie ogonki.Po jegoprawej ręce Madeleine umieszcza pluszową małpkę imieniem Joseph - nie wiadomo,dlaczego tak została nazwana, ale Madeleine pamięta, że gdy w Niemczech chorowała nazapalenie gardła, miała małpkę zawiązaną wokół szyi i w cudowny sposób wyzdrowiała.- Guten Tag, Joseph - mówi Madeleine, a małpka spogląda na nią wesołymi oczkami.Madeleine wchodzi na krzesło, żeby dosięgnąć górnej półki w szafie, i upycha na niejswoje wysłużone gry - Snakes and Ladders, Monopoly, angielską wersję, z funtami ilondyńskimi ulicami, a na koniec chińczyka, tajemniczą grę z cennymi barwnymi kulkami wzestawie, Nie wolno wynosić jej na dwór.Ustawia po kolei na półce Opowieści z Narnii.Dostała je od kuzyna taty z Toronto, który wstąpił do zakonu jezuitów. Dziękuję ci, ojczejakiś tam.To najpiękniejsze książki, jakie do tej pory przeczytałam".Oddaje się temu zajęciu z ogromną przyjemnością, czekając na powrót Auriel i Lisy zrozgrywek baseballowych, i jest zdziwiona, kiedy matka woła do niej ze stopni kuchennych: -Madeleine, przyszła do ciebie koleżanka.Zdziwienie przeradza się w niepokój, kiedy Madeleine próbuje odgadnąć, kto składajej wizytę.Colleen? Elizabeth? Obydwie? Powoli schodzi na dół.- Cześć.Jestem Sara Nolan - przedstawia się dziewczynka stojąca przy kuchennychstopniach.- Witaj w Centralii, Madeleine.- Sara właśnie dowiedziała się od mamy, że ma nową sąsiadkę, małą dziewczynkę wjej wieku.Madeleine spogląda na matkę.Nie jestem małą dziewczynką.Matka bierze jej twarz w dłonie i całuje ją w głowę.- Idz się pobawić, ch�rie, nadworze jest dzisiaj piękna pogoda - mówi i klepie ją w pupę.Sara Nolan uśmiecha się, ale Madeleine nie jest do niej przekonana.Sara ma złotewłosy ułożone w loczki i mimo letniej wakacyjnej pory jest ubrana w sukienkę.Jej fryzura ikrótkie bufiaste rękawy nadają jej dziwny, staroświecki wygląd, w stylu Polyanny.Madeleinenie chce być przykra, ale od razu widzi, że ona i Sara do siebie nie pasują.- Chcesz, żebym cię oprowadziła po okolicy, Madeleine?- Dobrze.- Miłej zabawy, dziewczynki.Cieszę się, że cię poznałam, Saro.Dziewczynki wychodzą [ Pobierz całość w formacie PDF ]

pdf; download; ebook; pobieranie; do ÂściÂągnięcia

Archiwum

Szukaj