[ Pobierz całość w formacie PDF ]
. Nie wiedziałaś? zapytał, unosząc brew. Wysłałem wiadomośćwaszemu plemieniu.Przybyliście w samą porę.Liv i ja staniemy sięmałżeństwem już za trzy dni.Małżeństwem.Liv wychodziła za mąż.Aria nie wiedziała, co ją takzaszokowało.Była to przecież część umowy zawartej pomiędzy Vale ema Sable em.Liv miała zostać żoną wodza w zamian za jedzenie.Coś tujednak wydawało się nie w porządku i budziło jej podejrzenia.Wtedy zobaczyła, jak blisko siebie stoją Liv i Sable.Oni stali razem.Sable pogładził palcem ślad na policzku Liv.Jego dotyk byłprzeciągły palce powędrowały wzdłuż jej szyi, tym samym jego gest stałsię bardzo zmysłowy. Do tego czasu siniec przybierze odcień czystej purpury. Sableobjął Liv w pasie. Ukarałbym Lorana, ale zrobiłaś to za mnie.Liv ani na chwilę nie spuściła wzroku z Roara. Niepotrzebnie przybyliście odezwała się.Sens jej słów był dlaArii jasny: to Roar niepotrzebnie przybył.Liv chce wyjść za mąż.U Arii wystąpiła niekontrolowana wściekłość.Dziewczyna gryzławewnątrz wargę, aż poczuła smak krwi.Roar zamienił się w kamień.Musiała go stąd zabrać. Czy moglibyśmy gdzieś odpocząć? To była długa podróż.Liv zamrugała powiekami, po raz pierwszy odnotowując obecnośćArii.Patrzyła to na Roara, to na nią, oddychając równomiernie. Kim jesteś? Wybacz moje maniery odezwał się Sable. Myślałem, że sięznacie.Liv, poznaj Arię. Gestem ręki przywołał jednego ze swoich ludzi. Pokaż im pokoje gościnne przy mojej komnacie polecił, po czymuśmiechnął się od ucha do ucha. Pózniej w czwórkę zjemy kolację.Będziemy dziś świętować.Pokój Arii był zimny i skromnie urządzony: proste łóżko i krzesłoz oparciem z rogów jelenia.Jedyne światło dochodziło przez obskurneokno z fazowanego szkła, osadzone głęboko w grubej ścianie z kamienia.Pokój Roara znajdował się przez ścianę, ale przyjaciel poszedł zanią.Aria zamknęła drzwi i objęła go mocno.Jego mięśnie były tak napięte,że aż drżał. Nie rozumiem.Liv pozwoliła mu się dotknąć. Wiem.Tak mi przykro odpowiedziała, krzywiąc się na dzwięksmutku w jego głosie. Nie wiedziała, co innego mogłaby powiedzieć.Pamiętała rozmowę,jaką odbyli niedługo po opuszczeniu Fal.Nadal czuła w sobie jadzatruwający jej ciało, a żołądek skręcał się na myśl, że zostawiłaPerry ego.Roar mówił wtedy o prawdzie.Dziś stracił prawdę, tak jak onastraciła ją miesiące temu, kiedy dowiedziała się, że w połowie jestWykluczoną.Jej życie opierało się na fundamencie, który nagle sięrozpadł, a ona nadal nie odnalazła równowagi.%7ładne jej słowa nie mogłymu teraz pomóc, obejmowała go więc tak długo, aż zdołał ustaćsamodzielnie.Kiedy od siebie odstąpili, zmroziła ją złość w jego brązowychoczach.Aria pochwyciła jego dłoń.Roar, tylko nie zrób nic Sable owi.Ontylko na to czeka.Nie daj mu powodu, by mógł cię skrzywdzić.Nie odpowiedział.Aria pierwszy raz żałowała, że nie może dosłyszećjego myśli.Pokręcił głową. Nie.Ty mu go nie daj. Odsunął się i usiadł, opierając się plecamio drzwi.Aria usiadła na łóżku i rozejrzała się po niewielkim pokoju.Niewiedziała, co robić.Przez ostatnie dwa tygodnie tak tu się spieszyli, żeniemal biegli.Teraz, gdy w końcu znalezli się na miejscu, czuła się jakw pułapce.Roar przyciągnął do siebie kolana i oparł głowę na dłoniach.Jegoprzedramiona były napięte, a palce mocno zaciśnięte.Za kilka godzin będąjeść posiłek z Liv i Sable em.Jak by to było siedzieć przy stole naprzeciwPerry ego i innej dziewczyny? Patrzeć, jak gładzi jej policzek, tak jakSable dotknął Liv? Nigdy nie było mowy o tym, by mogli opuścić Rim bezLiv.Przez myśl im nawet nie przeszło, że Liv mogłaby chcieć tu zostać.Aria położyła swoją torbę na kolanach, czując mały wzgórek podpodszewką.Wcześniej owinęła Wizjer w kawałek szmatki, razem z garściąsosnowych igieł, by zamaskować jego syntetyczny zapach, na wypadekgdyby Sable przeszukał jej rzeczy.Co chwila słyszała ciężkie krokistrażników na korytarzu, a drzwi nie miały zamka.Podczas ich pobytututaj kontaktowanie się z Hessem lub Sorenem będzie niemal niemożliwe.Przeszukiwała torbę, aż znalazła figurkę sokoła.Poczuła nagłe i silneukłucie tęsknoty
[ Pobierz całość w formacie PDF ]