Francis Stevens Cytadela Strachu

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Mamrotał i mamrotał, aż w końcu Kennedy zerknąłostrożnie zza wystających marmurowych żeber Nacoc-Yaotla.Nie musiał się chować.Akolita, który ledwo przekroczył linię rozdzielającą czarnąpodłogę i biały występ, nadal odwrócony był plecami i stał z rękami wyciągniętymi w bok, jakgdyby postawiono go tam na straży - na straży, by nie pozwolić nikomu na wyj ście z niszy.Ale czarny bóg nie poruszył się - jak kamień może poruszyć się z własnej woli? - imężczyzna ukryty za nim uśmiechnął się szyderczo.Nie bał się starego czarnego przedmiotu.Poklepał go po żebrach.Ich gładkość odczuł prawie jak żywą skórę, która lekko poruszyła siępod jego palcami, ale nie dał się znowu zwieść.Kamień to kamień.Spoglądając spod wyciągniętego w bok ramienia nowicjusza, mógł dostrzeccelebrującego obrządek kapłana, który stał przed chrzcielnicą z leżącym w niej jeńcem i mówiłcoś nad nim.Jego mamrotanie mogłoby być skierowane do uważnej psiej widowni na bagnie, aleprawdopodobnie nie mówił do nikogo w szczególności, po prostu odprawiał jakiś głupi, czczyrytuał.Skończywszy wreszcie, pochylił się nad wielkim złotym naczyniem i wyjął z jegoczeluści kilka mniejszych naczyń, również ze złota.Jedno z nich miało kształt butelki, pokrytebyło wyrzezbionymi wijącymi się, jaszczurzymi formami i zamknie te kryształowym korkiem.Pozostałe były małymi złotymi słoikami.Główny kapłan postawił je na czymś w rodzaju występu za misą chrzcielnicy.Następniestanął bez ruchu, z rękami wyciągniętymi nad jeńcem, jakby w błogosławieństwie lubpoświęceniu.W rotundzie zapadła cisza, tak że Kennedy mógł słyszeć bicie własnego serca, a takżesłaby odgłos sapania, dobiegający od zakneblowanej ofiary.Następnie kapłan raptownie opuścił ręce, odwrócił się w stronę niszy& przyklęknął nachwilę krótką jak mgnienie i znowu odwrócił się do niej plecami, zanim Kennedy zdołałpomyśleć o ukryciu się.Kiedy miała skończyć się ta maskarada?Okazało się, że już wkrótce.Ruchem człowieka, który zabiera się w końcu do pracy,kapłan włożył rękawice zatknięte do tej pory za pas - rękawice połyskujące żółto jak miękkie,giętkie złoto - otworzył jeden ze złotych słoików, powąchał uważnie jego zawartość, zanurzyłbezpiecznie palce w czymś, co było w środku i zaczął szybko namaszczać nagie ciało Yaqui.Człowiek wykręcał się w swoich więzach, ale Kennedy w żaden sposób nie mógł wiedzieć, czy zbólu, czy ze strachu& i prawdę mówiąc, nie obchodziło go to szczególnie.Kapłan pracował szybko.Może i był zbyt młody, do czego Topiltzen robił aluzje; możemiał wadę wymowy i niezbyt miłą powierzchowność, ale nikt nie mógł mu odmówić zręczności,w której nie dorównywał mu żaden inny członek bractwa.Czy Topiltzen wezmie to pod uwagę?Odstawił pusty słoik i sięgnął po butelkę.Jak na jakiś sygnał psy, które mu się przyglądały, zaczęły węszyć, a pod wysadzanąopalami kopułę ponownie wzbiło się długie, żałosne wycie i wróciło stłumionym echem.Marcazuma drgnął nerwowo.Już drugi raz zawyły białe psy, białe, spokojne psy, którezwykle tylko cicho warczały i to tylko w wirze walki.Naprawdę pechowa była ta noc! Stojąc zbutelką w ręku, zawahał się.Zastanawiał się, czy Topiltzen bardziej winiłby go zakontynuowanie ceremonii, czy za przerwanie jej w środku.Następnie wzruszył ramionami.Wobu wypadkach, jak sądził, jego los był przypieczętowany.Dwa takie znaki jednej nocy!Pociągnął korek, który stawiał opór; ale tak było zawsze, nie miał więc do czynienia ztrzecim znakiem.Wyjął go w końcu i nie robiąc już żadnych przerw, połyskującym strumieniemwylał zawartość butelki na wijący się kształt, który leżał w chrzcielnicy.Był to płyn o fioletowym zabarwieniu i o silnym zapachu, jakby gorzkich migdałów, akiedy zetknął się z drżącą skórą Yaqui, rozlał się po niej cienką warstwą.Rozlał się niczym oliwana wodzie, szybko, prawie inteligentnie, można by powiedzieć, tak że w ciągu niecałej minutybrązowa skóra Indianina cała była pokryta cienką sinawą powłoką.Wyglądało to na osobliwy sposób przygotowania człowieka do rozszarpania przezzwierzęta.Kennedy patrzył z przejęciem.Ceremonia trwała.Znaki czy nie, Marcazuma był przede wszystkim mistrzem i wykonywał swoje zadaniepewnie, od początku do końca bez żadnego potknięcia.Ale tuż przed zakończeniem ceremonii doszło do skandalicznego zakłócenia obrządku,gdyż z niszy, w której ukryty był bóg, wyskoczył raptownie jakiś człowiek - dyszący ciężko,blady, chory ze strachu wrak człowieka - odepchnął akolitę i chwiejnym krokiem biegł wzdłużzaokrąglonej linii brzegowej bagna.Złapał go i przytrzymał osłupiały człowiek zajmujący pierwszy tron, którego tamtenpróbował wyminąć, podczas gdy białe psy po raz trzeci tej nocy zawyły żałobnie.AleMarcazuma, mimo że przerażony ponad miarę, zaniósł cichą modlitwę wdzięczności.Nic dziwnego, że były znaki i złe wróżby w tej świątyni!Nawet Topiltzen nie mógłby go teraz winić.Odkryto największą tajemnicę,zbeszczeszczono kaplicę i& teraz Marcazumę niemal rozsadzały wieści, które miał dlaTopiltzena!Ale Archer Kennedy, który po raz pierwszy wyświadczył przysługę pokrewnej istocie, itak nie doceniłby tego, gdyby wiedział.Znaki omen były w rzeczywistości przeznaczone dla niego tej nocy!Biornson mówił, że podczas pierwszych dni swojej niewoli modlił się do Boga, by niestało się to, co teraz zobaczył Kennedy, lub żeby przynajmniej pozwolił mu o tym zapomnieć.Kennedy nie modlił się, ale gdyby ci, którzy go schwytali, zabili go natychmiast, zwdzięcznością przyjąłby cios.Mury jego świata zawaliły się w końcu i kiedy wśród razów i przekleństw wywleczonogo z rotundy, zupełnie nie dbał o to, dokąd go zabierają, żeby tylko jak najdalej od tego, co drżąc,leżało teraz w chrzcielnicy przed mroczną kryjówką Nacoc-Yaotla.Rozdział IXM�WI MAXATLAChoć nie zauważone przez Bootsa, jednocześnie miały miejsce dwa wydarzenia w czasie,gdy schwytane czółno zbliżało się do burty galery.Daleko, na końcu czarnego urwiska, od jakiejś niewidocznej przystani odbiła łódz zsześcioma wioślarzami o takich mięśniach, że mimo swego ciężaru wydawała się wręczwyskakiwać z wody przy każdym ruchu wioseł.Nieco bliżej inna galera, płynąca leniwie na Tonathiutl, zmieniła nagle kurs i pomknęła wstronę statku głównego kapłana.Na dziobie tej drugiej galery znajdowała się dziwna rzezba -wzniesione ciało gigantycznego węża z kępką piór na czubku głowy, jak u czapli, i krezą z piórwokół złotej szyi.Boots patrzył na wykrzywioną złośliwie twarz Topiltzena [ Pobierz całość w formacie PDF ]

pdf; download; ebook; pobieranie; do ÂściÂągnięcia

Archiwum

Szukaj