Gibbins Dav

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Katia podała magazynek Benowi, który wsadził go do kieszeniw pasie wraz z niezaładowanymi nabojami.Drugi magazynek umieścił w ka-rabinku, odciągnął zamek i odbezpieczył broń.Katia zrobiła to samo z ma-karowem i włożyła go za pas z narzędziami.- W porządku szepnął Jack.- Ruszamy.Zdawało się, że minęła wieczność, odkąd natknęli się na przerażające wid-mo u wejścia do przedziału sonarowego.Kiedy wspięli się już po drabince,Jack pobłogosławił ciemność, która skrywała ich przed złowrogim spojrze-niem martwego wartownika.Sięgnął w dół, żeby pomóc Katii.Kilka chwil pózniej cała trójka stała z bro-nią gotową do strzału.Z tyłu korytarza docierał do nich blask oświetleniaawaryjnego z mostku.Jack poprowadził ich rzędem lewą stroną korytarza.W wyciągniętej ręcetrzymał berettę.Tuż przed wejściem zamarł i uniósł ostrzegawczo broń.Katiaskuliła się za nim, a Ben wtopił się w ciemność pod drugiej stronie korytarza.Ze swego miejsca Katia widziała tylko masę rozbitego sprzętu i potrzaskanekonsole.Całun osadu nadawał scenie pozory dwuwymiarowości, jakby to byłobraz zbyt abstrakcyjny, żeby można było na nim rozpoznać osobne kształty.Nagle zrozumiała, dlaczego Jack się zatrzymał.Przy skręconej rurze pery-skopu z tła wysunęła się widmowa postać, rozpoznawalna tylko wówczas,gdy się ruszała.Zaczęła się do nich zbliżać i stało się jasne, że nie zdajesobie sprawy z ich obecności.Rozległ się ogłuszający trzask beretty Jacka.Katia patrzyła przez zamiećbieli odpadającej ze ścian, jak człowiek potykając się, cofa się w stronę pe-ryskopu i pada pod dziwacznym kątem na podłogę.Jack strzelił szybko jesz-cze pięć razy.Rykoszety z wizgiem śmigały po pomieszczeniu.Katię zaskoczyła ostrość hałasu.Ku swemu przerażeniu zobaczyła, że czło-wiek powoli się podnosi i wymierza uzi w stronę korytarza.Prawie widziaładołki w miejscach, w których kule Jacka odbiły się od kevlarowej zbroi.156Przeciwnik zaczął strzelać.Rozległ się dziki hałas, kule ze świstem pomknę-ły wzdłuż korytarza, krzesząc iskry z maszyn stojących za nimi.Z ciemności, z drugiej strony, dołączyło się staccato z AKS-74U Bena.Dzię-ki tłumikowi hałas nie rozdzierał uszu tak jak wystrzały z beretty, ale efekt byłzabójczy.Pociski trafiły w napastnika i rzuciły nim na obudowę peryskopu.Kule z uzi zatoczyły wściekły łuk po suficie.Każdy celny strzał Bena walił jakmłot pneumatyczny, wprawiając kończyny przeciwnika w szalony taniec.Gdykevlar ustąpił, tors załamał się pod groteskowym kątem w miejscu, z któregoprzez plecy wyskoczył kręgosłup.Przeciwnik był martwy, zanim upadł.Do ogłuszającego zgiełku dołączył się kolejny karabinek, strzelający gdzieśz głębi pomieszczenia.Odbijające się od kadłuba kule wprawiły okręt w drże-nie.Jack przykucnął i zakołysał się na piętach jak sprinter przed startem.Ubezpieczajcie mnie!Ben opróżnił magazynek do końca, strzelając w stronę pomieszczenia,a Jack wyskoczył z ukrycia i pobiegł w stronę środkowego podwyższenia.Strzały z beretty trafiały w przestrzeń za peryskopem, skąd dochodził ogieńkarabinu.Rozległ się krzyk i łoskot, a potem odgłos oddalających się kro-ków.Katia wybiegła za Jackiem, w uszach dzwięczał jej trzask wystrzałów.Błyskawicznie dołączył do nich Ben i razem ukryli się za roztrzaskaną pod-stawą peryskopu.�� Ilu jeszcze? - zapytał Ben.�� Dwóch, może trzech.Jednego trafiliśmy.Jeśli uda się ich zatrzymać w ko-rytarzu, ograniczy on pole ostrzału.Obaj wyrzucili puste magazynki i ponownie załadowali broń.Ben wciskałluzne naboje z kieszeni do magazynka, Katia patrzyła na jatkę.Widok był obrzydliwy.Między rozlewiskami krzepnącej krwi i łusek po po-ciskach do uzi siedział dziwacznie skręcony trup, ze zgiętym wpół torsem i gło-wą zwróconą twarzą w dół.Kule rozdarły mu aparat do oddychania, butlei regulator obsypane były kawałkami kości i strzępami ciała.Pod spodem, tamgdzie kiedyś były serce i płuca, widniała dziura.Rozerwany wąż biegnący odregulatora tlenu wbił się w nią, wytwarzając krwawą pianę, syczącą i bulgo-czącą w groteskowej parodii ostatniego oddechu konającego człowieka.Katia przyklękła i uniosła głowę trupa.Zadrżała i szybko ją puściła.Jackzrozumiał, że poznała tego człowieka.Sięgnął, żeby położyć dłoń na jej ra-mieniu, ale ona odwróciła się do niego.- Już starczy zabijania na tym okręcie.- Nagle wydała się bardzo zmęczo-na.- Czas to skończyć.157Zanim Jack zdołał ją powstrzymać, wstała i podniosła ręce do góry w ge-ście poddawania się.Weszła w lukę między peryskopami.- Nazywam się Katia Swietłanowa.- Mówiła głośno po rosyjsku.Jej sło-wa rozległy się dzwięcznie w całym pomieszczeniu.Dało się słyszeć nagłe poruszenie i dzwięk stłumionej rozmowy.Wkrótcenięski głos odpowiedział w języku, którego ani Jack, ani Ben nie umieli roz-poznać.Katia opuściła ręce i rozpoczęła zajadłą dyskusję, która trwała kilkarriinut.Wydawało się, że całkowicie panuje nad sytuacją, w jej głosie brzmiałautorytet i pewność siebie, tamci zaś mówili niepewnie i z widocznym sza-cunkiem.Po ostatnim krótkim zdaniu usiadła i włożyła pistolet za pas.- To Kazach - stwierdziła.- Powiedziałam mu, że zaminowaliśmy kory-tarz stąd do przedziału torpedowego.Powiedziałam, że będziemy pertrakto-wać tylko z dowódcą.Tak nie będzie, ale kupiłam dla nas czas.Teraz będąniusieli obmyślić następny ruch.Jack popatrzył na nią uważnie.Dwa razy odwróciła katastrofę, poprzedniozapobiegając atakowi Vultury" na Morzy Egejskim, teraz pertraktując z ban-dytami.Dzięki jej obecności napastnicy będą się trzymać z dala, czekając nawłaściwy moment.�� Zdaje mi się - powiedział - że ci ludzie to nasi przyjaciele z Vultury".�� O, tak - odparła cicho.- Są bezwzględni.�� Co teraz robimy? zapytał Ben.Z odległej części okrętu doszło ich stłumione dudnienie., \- Masz swoją odpowiedz - rzekł Jack.Był to umówiony z Costasem sy-gnał, że operacja przecinania kadłuba została ukończona.Jack wstał i wy-prowadził pozostałą dwójkę z mostka, omijając kałuże krwi, nadal sączącejsię z trupa leżącego przy podwyższeniu.Kiedy wycofywali się korytarzem,Jack obejrzał się po raz ostatni, żeby sprawdzić, czy nikt za nimi nie idzie.Zostawili Bena u szczytu zsuwni.Pokazał, co ma zamiar zrobić, i machnąłaa Jacka i Katię, żeby szli dalej.Z półtora magazynkiem miał niewielkie szan-se, ale Jack wiedział, że kiedy dojdzie do konfrontacji, każdy nabój trafi w cel.Jackowi i Katii przejście w dół znajomą już drogą zajęło zaledwie kilkaminut.Dotarli do otworu w kratownicy i bez słowa założyli plecaki.Spraw-dzili sobie nawzajem zapięcia i uaktywnili konsole regulatorów.Wiedzieli, co muszą zrobić.Zostając z Benem i Andym, niczego by niezyskali.Walka miałaby tylko jeden wynik.Ich obrona opierała się o mocgrózb rzuconych przez Katię i gdy tylko przestaną działać, liczba obrońcównie będzie już miała znaczenia.Mieli tylko jedną szansę, jedną nadzieję nauzyskanie pomocy, skoro na powierzchni srożył się sztorm.158Stawka była zatrważająco wysoka.Kiedy zeszli na pokład nad zęzami, zobaczyli, że Costas zamknął już przy-łbicę i uszczelnił hełm.Szybko poszli w jego ślady, ale Katia najpierw odda-ła pistolet Andy'emu, stojącemu przy konsoli [ Pobierz całość w formacie PDF ]

pdf; download; ebook; pobieranie; do ÂściÂągnięcia

Archiwum

Szukaj