Jerzy Żuławski trylogia ksiezycowa

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Ryknąłem płaczem jak małe óiecko i okrywając jej dłoń pocałunkami bez pamięci, wy-rzucałem z piersi przez łzy bezładne słowa miłości, tak długo tajone, a rozpętane dopieroteraz wobec umierającej.Ona przechyliła się nieco i położyła drugą rękę na mej głowie: Cicho mówiła cicho& Ja wiem& Nie płacz& Tak jak się stało, lepiej sięstało& Byłeś mi drogi za swą szlachetność, za miłość dla Toma, zresztą ja nie wiemsama, za co& ale mimo wszystko może bym nie była dobra dla ciebie, gdybyś był stanąłmięóy mną a tamtym, zmarłym, który jeden miał do mnie prawo.Cicho już, nie płacz.Wiesz już teraz.Myślę, że Tomasz mi przebaczy, żem to czuła i teraz tobie w goóinęśmierci powieóiała& Ja byłam taka nieszczęśliwa&Zamilkła wyczerpana, a ja, ukrywszy twarz na jej piersi, trząsłem się cały, targanywewnętrznym łkaniem.Ale ona po chwili zaczęła znowu. Niech bęóie& wyznam ci już wszystko.I tak po raz ostatni z tobą rozmawiam&W owo południe&y y wi no by o óiś w tym znaczeniu: widać było.�p p wi no by o mię y ic sm gi óiś: widać było mięóy ich smugami.rzy ż a ski Trylogia księżycowa 105Umierająca urwała na chwilę, jakby nagły wstyd, nieblednący nawet wobec śmierci,głos jej zatamował, ale ja wieóiałem, o jakim ona południu mówiła!Milczała przez jakiś czas, z lekka tylko poruszając wargami, aż wtem, z nagłym wy-buchem, podnosząc ręce ku skroniom, zakrzyknęła: Czemuś ty Piotra nie zabiłHW tej chwili posłyszałem stłumiony jęk za sobą.Było w nim coś tak strasznego, żemimo woli zerwałem się i odwróciłem głowę.We drzwiach, dłonią o uszak oparty, stałPiotr, blady jak trup, i patrzył na nas szeroko rozwartymi oczyma.Musiał stać tu już dośćdługo i słyszał zapewne wszystko, co Marta do mnie mówiła.Gdy zauważył, że go spostrzegłem, postąpił chwiejnie parę kroków naprzód i zabeł-kotał coś niezrozumiałego.Marta ze stłumionym okrzykiem wstrętu odwróciła się ku ścianie. Przepraszam wyjęknął Piotr przepraszam, to mimo woli& Nie chciałem&W tej chwili rozległy się w drugiej izbie głosy i tupotania. �ieci! zawołała Marta i wyciągnęła ręce.Ale óiewczynki onieśmielone zatrzymały się w progu i tylko Tom przypadł do niej,więc wzięła jego głowę w drżące dłonie i przygarnęła ku łonu.Piotr spojrzał na to i przystąpił do mnie: Obiecałeś jej tu wskazał głową Martę pamiętać o wszystkich óieciach&o wszystkich! jednakowo&Nim zdążyłem odpowieóieć, zaskoczony tą óiwną uwagą, jego już nie było w izbie.Mięóy pląsające przed oknem opary przedostawał się już promień słoneczny, zamie-niał górne szyby w kawałki jaśniejącego złota i biegł świetlistym snopem przez dusznąatmosferę pokoju.Marta leżała bez ruchu, wpatrzona gasnącym wzrokiem w płat sło-necznego światła, który coraz niżej ześlizgiwał się po ścianie i jak anioł zstępujący płynąłku jej poduszkom.�iewczątka poczęły się na palcach zbliżać do łóżka, patrząc ze zói-wieniem na bladą i nieruchomą twarz matki.Duszno mi było, w ustach czułem żrącą gorycz.Ten nastający óień przychoóił domnie jak bezlitosne, bolesne szyderstwo, bo wieóiałem, że zacznie się z nim pustka i pa-trzenie w przeszłość.Chwile m3ały w milczeniu&Nagle Tom krzyknął: Wuju, wuju! ja się boję! Mama patrzy tak strasznie!Odwróciłem się: promień słońca, padłszy na poduszki, oświecał twarz Marty zastygłąi martwą, szklistymi oczyma w słońce jeszcze wpatrzoną. Wasza matka umarła& szepnąłem jakimś cuóym i zdławionym głosem doóieci, które się cisnęły teraz zalęknione i zdumiałe dokoła łóżka.Po czym pochyliłem się,aby przymknąć jej powieki.W tej chwili rozległ się huk wystrzału.Poskoczyłem ku drzwiom: Piotr leżał w są-siedniej izbie na podłoóe z roztrzaskaną skronią i dymiącym rewolwerem w ręku.Zatoczyłem się na progu jak p3any.�isiaj oboje leżą już w grobie.Ja sam oddałem im ostatnią śmiertelną posługę, owi-nąłem ich ciała w duże, z roślinnych włókien utkane i żywicą przepojone całuny i wewłasnych ramionach na łódz je zaniosłem, która je miała powiezć na ys ę mentarn.W łoói obok mnie i trupów siadło czworo óieci.Troje starszych skupiło się koło ciałamatki.Tom, zdumiały�p � i przestraszony widokiem śmierci, sieóiał milczący u nóg tru-pa; Lili i Róża chwytały całun rączkami i wołały z płaczem matki, jak gdyby dopominającsię jeszcze należnych im pieszczot, których im za życia skąpiła.Ciało Piotra leżało w łoói opuszczone.Najmłodsza óiewczynka tylko podpełzła kuniemu i głaszcząc rączką pokrywające je zwoje grubej tkaniny, szeptała cichutko: Biedny tatuś, biedny&Smutnej naszej podróży sprzyjała cudowna pogoda.Słońce, jeszcze niewysoko nadwidnokrąg wzniesione, rozświetlało złociście ogromną a spokojną, zaledwie w drobneskiby leciuchnym powiewem zoraną płaszczyznę morza, wśród której majaczyły przednami dalekie wyspy, w przezroczystej, błękitnej mgle zatopione [ Pobierz całość w formacie PDF ]

pdf; download; ebook; pobieranie; do ÂściÂągnięcia

Archiwum

Szukaj