Nick Stone Pan Klarnet

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Papa był czarny i miał siwiutkie włosy, a grube szkła okularów w czarnych oprawachdodawały trochę ludzkiego wyglądu jego ściągniętej twarzy, której rysy sugerowały, że jest toczłowiek zdolny do nieograniczonych wprost okrucieństw.Z kolei jego- 293 -syn, Jean-Claude, sprawiał wrażenie leniwego wałkonia.Miał łagodną, arabską twarz, brązowąskórę i głupkowaty wzrok.Bar znajdował się w wolnostojącym jednoizbowym budynku, który stał przy szosie w połowiedrogi pomiędzy górami a pierwszymi zabudowaniami Petionville.Aatwo go było przegapić, ale teżłatwo było go znalezć, jeżeli ktoś wiedział, czego akurat szuka.Kiedy Max wszedł z Chantale do środka, pierwszym, co spostrzegł, wcale nie była flaga alboportrety, lecz krępy stary mężczyzna, który zamiatał podłogę w świetle jedynej żarówki, świecącejtak jasno, że wydawała się jakby płynna.Sprawiała wrażenie, jakby ją wykonano ze stali, którazaraz się stopi i płynny metal przepali dziurę w podłodze aż do gołego cementu. Bond-joor odezwał się Max. Bon-soir poprawił go mężczyzna.Ubrany był w białą koszulkę z krótkimi rękawkami, luzne sprane dżinsy, które podtrzymywałyczerwone szelki i w sandały bez pięt.Kurz z podłogi zmiatał na stertę pod ścianą.Za barem znajdowała się przeszklona chłodziarka do napojów, długi rząd butelek na półce, a nasamym końcu, tuż przed wysokim wentylatorem, wisiała czarna tablica, na której Max odczytałsłowo TAFFIA", zapisane dużymi koślawymi literami.Pod tym słowem ktoś ułożył dwa równania.Obok rysunku szklanki za znakiem =" widniał nieporadny rysunek ręki z wyprostowanymiwszystkimi palcami, a obok rysunku butelki dwóch rąk ze wszystkimi palcamiwyprostowanymi.Max rozejrzał się, szukając miejsc do siedzenia, jednak w barze ich właściwie nie było.Podścianami stały jedynie skrzynie po butelkach, ułożone w większe lub mniejsze sterty.Odgadł, że wzamyśle właściciela baru sterty te służą jako stoły i siedzenia.Tutaj piło się w stylu prymitywnym,pierwotnym, warunki były niemal frontowe.Mężczyzna popatrzył na Chantale i zaczął z nią rozmawiać.- 294 -Jego głos przypominał dzwięki, jakie wydawałby pociąg, gdyby nagle wypadł z torów i dalej toczyłsię w dół po długim, ostrym zboczu, rozrzucając na wszystkie strony ładunek, aż do całkowitegozatrzymania się i katastrofy.W potoku słów Max usłyszał jednak, że dwukrotnie padło nazwisko Carver". On mówi, że jeśli ty także szukasz chłopaka Carverow, to przychodząc tutaj, do niego,niepotrzebnie straciłeś czas przetłumaczyła po chwili Chantale. Powie ci jedynie to, copowiedział innym. A co takiego? zapytał Max.Jednocześnie starał się uchwycić wzrok mężczyzny, jednak bez skutku, a to dlatego, że był onustawiony w taki sposób, iż jego oczy pozostawały w cieniu, chociaż żarówka dawała mocneświatło.Mężczyzna odpowiedział na pytanie, roześmiał się i pomachał Maksowi ręką. %7łe go tu nie ma.Do widzenia. Bardzo śmieszne mruknął Max.Czuł, że na głowie perli mu się pot.Po chwili jego krople zamieniły się w strużki i zaczęły ściekaćw dół czaszki.Nieuchronnie łączyły się jedne z drugimi i stawały się coraz cięższe i bardziejnieprzyjemne.Bar śmierdział dymem z papierosów, stęchlizną i przede wszystkim eterem. A dlaczego ci inni uważali, że chłopiec tu jest? zapytał Max. Z powodu mojego wielkiego przyjaciela, Eddiego Faustina odrzekł mężczyzna i wskazał wprawo, na jakieś miejsce na ścianie.Max zrobił kilka kroków w tym kierunku i dostrzegł, że żarówka oświetla pojedynczą fotografię wramce.Od razu rozpoznał na niej Faustina.Ochroniarz Carverow miał dużą głowę, bulwiasty nos,grube policzki, wyłupiaste oczy i odstające uszy oraz twarz genetycznie ukształtowaną w takisposób, że nie był w stanie ukrywać za wargami górnych przednich zębów.Faustin nie byłpostawnym mężczyzną.Jego ciało było jakieś- 295 -liche, stanowczo zbyt drobne w stosunku do dużej głowy.Max zdziwił się, że ktoś taki był w stanieprzeżyć po otrzymaniu postrzału przeznaczonego dla Carvera.Na fotografii pozował w towarzystwie dwóch innych osób: swojego brata, Salazara, i barmana,który w ręce trzymał rewolwer, a nogę w ciężkim bucie umieścił na czyichś zwłokach.Spod plecówi głowy martwego człowieka wypływały strugi krwi.Jego ręce i nogi były związane.Trójka żywychdumnie uśmiechała się do aparatu fotograficznego. To były dobre czasy powiedział barman.Max znowu się odwrócił i zobaczył, jak barman uśmiecha się, eksponując zepsute i mocnoprzerzedzone zęby. Kto zrobił to zdjęcie? Nie pamiętam odpowiedział barman.Kiedy Chantale tłumaczyła, spoglądał na nią pożądliwym wzrokiem.Błądząc oczyma po jejkrągłościach, mocno zaciskał ręce na miotle.Nagle w powietrzu rozległ się cichy furkot.Coś z dużą siłą uderzyło w żarówkę i zaraz spadło napodłogę, ciągnąc za sobą smugę dymu.Była to ćma.Jej skrzydełka, nadpalone przez gorącążarówkę, w mgnieniu oka stały się bezużyteczne.Padła na grzbiet, przez chwilę jeszczerozpaczliwie starała się unieść w powietrze, aż wreszcie zamarła w bezruchu.Mężczyzna roześmiał się i zmiótł ćmę na stertę śmieci.Kiedy Max się jej uważnie przyjrzał,zorientował się, że martwe ćmy są w zasadzie jej jedynym składnikiem. Jak się nazywasz? zapytał Max. Bedouin odparł mężczyzna i odrobinę się wyprostował. Bedouin.D�syr? zapytała Chantale.Zniżyła głos do szeptu. Oui.Le meme. Dieu wyszeptała Chantale i zaraz się cofnęła. Co się stało? zapytał Max i podszedł do niej.- 296 - Pózniej ci powiem odparła. Kiedy stąd wyjdziemy.Na żarówce zginęła kolejna ćma.Spadła Maksowi na głowępłonąc, odbiła się i, miotając się, znieruchomiała po chwili na jego ramieniu.Max strząsnął ją.Desyr cmoknął i powiedział coś na przydechu.Podszedł do ćmy z miotłą i zmiótł martwego owadaprosto na stertę innych. Taffia? odezwał się do Maksa.Ruchem ręki dał mu do zrozumienia, że pyta, czy Max chce pić.Max pokiwał głową i ruszył za nim w kierunku kontuaru.Desyr wydobył spod baru papierowykubek i przytrzymał go pod kranem dozownika do płynów.Nacisnął kran i do kubka popłynęławoda, sprawiając, że wnętrze plastikowej butelki zaczęło bulgotać, a w powietrzu uniósł się ostrychemiczny zapach, przywodzący na myśl woń benzyny.Desyr wręczył papierowy kubek Maksowi.Opary unoszące się ze środka natychmiast sprawiły, żezaczęły go szczypać oczy. Ludzie to piją? zapytał Max Chantale.Desyr roześmiał się. Tak [ Pobierz całość w formacie PDF ]

pdf; download; ebook; pobieranie; do ÂściÂągnięcia

Archiwum

Szukaj