Nocny Jedziec Martin Kat

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Poza tym na pewno chętnie wyjdzietrochę z domu.Ramon przytaknął.- Wrócimy na kolację.- Odwrócił się od Sancheza, obdarzył Carly uśmiechem iwyciągnął do niej rękę.Tak jak przypuszczał, zignorowała go i po prostu ruszyła przed siebie.Wioska nie była duża, składała się głównie z prowizorycznych domków,wzniesionych między piniami na szczycie wzgórza.Niektórzy mężczyzni mieszkali wpojedynczych namiotach.Dwaj Indianie - Jo-kuci - którzy towarzyszyli im w drodze,zbudowali sobie małe wiklinowe chatki na polance na skraju obozu.Była też centralniepołożona zagroda i kilka przybudówek.Wzdłuż skraju osady płynął wartki potok,dostarczając mieszkańcom nie tylko wody, ale też pstrągów.- Ilu ludzi tu mieszka? - Carly patrzyła na kobiety, które prały ubrania w strumieniu, ina dzieci grające w piłkę na środku placu.Zaskoczyło ją, że jest tu tak przyjemnie.Gdzieniegdzie widniały miejsca porośnięte trawą, proste, lecz dobrze utrzymane domy zcegły.- Około trzydziestu pięciu osób - powiedział don, uśmiechając się do małej, najwyżejtrzyletniej dziewczynki, która biegła w jego stronę.Podniósł ją wysoko muskularnymirękami, pocałował w pucołowaty policzek, by po chwili przekazać zbliżającej się szybkimkrokiem kobiecie.- Gracias, don Ramon.Moja Celia zawsze gdzieś mi ucieka.- Kobieta miała niewięcej niż dwadzieścia pięć lat, ładną twarz i łagodne, brązowe oczy.Po chwili spojrzała naCarly i obdarzyła ją niepewnym uśmiechem.- Mario, to jest se�orita McConnell - rzekł don.-Przez jakiś czas będzie naszymgościem.Dziecko wyciągnęło do Carly małą rączkę i grubymi paluszkami pogładziło ją pogęstych, kasztanowych włosach.Odwzajemniła uśmiech.- Carly - powiedziała do kobiety.- Nazywam się Carly.- Miło cię poznać.- Uśmiechnęła się do dona, potem przytuliła dziecko do piersi i wmilczeniu odeszła.- Nie wiedziałam, że banici mieszkają z rodzinami - stwierdziła Carly.Próbowałazignorować ogarniające ją wzruszenie na widok serdeczności między donem i dzieckiem.- Większość z nich to pozbawieni domostw rancheros, ludzie, którzy utracili swojąziemię na rzecz gtingos.Vaqueros i inni, którzy dla nich pracowali, także stracili dach nadgłową.Zastąpili ich tańsi robotnicy, Indianie, kupowani i sprzedawani przez Amerykanów.Sątraktowani niemal jak niewolnicy.- To niemożliwe.Przecież w Kalifornii niewolnictwo jest zakazane.- Niemożliwe? Indianie zarabiają dziesięć dolarów na miesiąc, a i tak większość tejkwoty wraca do właściciela hacjendy w postaci opłaty za nocleg i jedzenie.Jeśli któryśIndianin zostanie złapany na włóczęgostwie, zostaje sprzedany temu, kto da najwięcej, apieniądze zasilają rządową kasę.W moich oczach, gringa, to jest bardzo bliskieniewolnictwu.Carly milczała.Widziała Indian pracujących na ranczu wuja, lecz nie miała pojęcia,jak mało im płacił.Zaniepokoiła ją myśl, że być może don mówi prawdę.Tymczasem jej uwagę zwrócił dzwięczny odgłos metalu uderzającego o metal,dobiegający od strony dużej drewnianej szopy, zbudowanej na skraju osady.Na jednej ześcian wisiały rzędami sierpy, szerokie motyki, młotki, piły, topory, klamry, wędzidła i heble.Z dachu zwisały dwa wielkie chomąta, zauważyła także kilka siodeł i innych elementówuprzęży.Podchodząc do szopy, don przedstawił jej Santiago Gutierreza, człowieka, któregozapamiętała jako jednego z uczestników napadu.Dziś pracował jako kowal, pochylony naddużym kowadłem uderzał młotem, naprawiając sprzęgło wozu.Podniósł głowę i przyjrzał się niepewnie Carly.Podobnie jak ona jemu.- Widzę, że czujesz się lepiej.To dobrze.Ukryła zdziwienie.Zainteresowanie stanem jej zdrowia było ostatnią rzeczą, jakiej sięspodziewała.- Tak.znacznie lepiej.Dziękuję.- W ogóle nie wyglądał na banitę, bardziej na ciężkopracującego człowieka.Miał spocone czoło, napinał mięśnie zajęty swoim zadaniem.Donspytał o jego żonę, Tomasinę, i dwójkę ich dzieci.Santiago powiedział, że wszyscy mają siędobrze.Spostrzegła gruby bandaż na jego udzie i przypomniała sobie, że został ranny w czasienapadu.Już miała spytać, jak noga się goi, lecz w porę ugryzła się w język.Ten mężczyznajest przestępcą.Przecież został ranny, kradnąc konie jej wuja.Nie wypadało troszczyć się ojego zdrowie.Tymczasem don wyręczył ją, zadając właśnie to pytanie.- Jak twoja rana? Zabliznia się?Gutierrez wyjął z paleniska rozgrzane do czerwoności żelazo i zanurzył je w kadzi zwodą.Buchnęła para.- Tomasina wyjęła mi ołowianą kulę.Wszystko dobrze się goi.- Cieszę się bardzo.Kowal uśmiechnął się, po czym zaczął walić młotem w rozgrzane żelazo, zaś donpociągnął Carly dalej.- Jak na banitę wydaje się zadziwiająco miły - rzekła.Hiszpan zaśmiał się, kręcącgłową.- To zwykły człowiek.Walczy o odzyskanie tego, co mu zabrano.W naszym pojęciunikt z nas nie jest banitą.Oczywiście mogła się z nim spierać, lecz zrezygnowała.- Dziwię się, że nie czuje do mnie nienawiści.Sądziłam, że takie jest podejściewszystkich waszych ludzi.Wzruszył ramionami i spojrzał gdzieś w bok.- Może i tak było.przez pewien czas.Kochali Andreasa.tak samo jak ja.- Znowuujrzała ból na jego pociemniałej twarzy.Ale już po chwili znów był sobą.- Więc dlaczego [ Pobierz całość w formacie PDF ]

pdf; download; ebook; pobieranie; do ÂściÂągnięcia

Archiwum

Szukaj